Canal de Suez
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
O Canal de Suez (قناة السويس, Qanā al-Suways en árabe) é un canal artificial de 163 km que liga o Mar Mediterráneo desde o porto exipcio de Port-Saïd ao Mar Vermello polo porto de Suez atravesando o desértico istmo de Suez.
Permite ás embarcións iren da Europa á Asia sen teren que contornar a África polo cabo da Boa Esperanza. Antes da sua construción, as mercadorías tiñan que ser transportadas por terra entre o Mar Mediterráneo e o Mar Vermello.
Índice |
[editar] Historia
[editar] Na antigüidade
Talvez durante a XII dinastía, o faraón Senusret III excavou un canal através do Wadi Tumilat que unía o Río Nilo co Mar Vermello e lle permitía o comercio co Punt. Existe constancia da súa existencia desde o século XIII a.C., en tempos de Ramsés II, mais este canal desfíxose posteriormente. Segundo Herodoto, Neco II tentou sen éxito re-excavalo a finais do século VI a.C.. Porén, Darío I, o conquistador persa, si rematou as reparacións arredor do ano 500 a.C.
Este precedente do Canal de Suez foi restaurado por Ptolomeo II arredor do 250 a.C. Durante o milenio seguinte foi modificado, destruído e reconstruído até o seu momento final, no século VIII d.C., baixo o califa abásida al-Manusr.
[editar] Construción do Canal de Suez moderno
Durante a conquista de Exipto, Napoleón considerou a posibilidade de construir o canal mais o proxecto foi abandonado logo de que unhas medicións erróneas indicasen que as augas do Mar Vermello eran máis altas que as do Mediterráneo, o que non permitiría un canal sen esclusas.
En 1854 e 1856, Ferdinand de Lesseps, que fora un diplomático vinte anos antes, obtivo a concesión da súa construción de Said Pasha, vicerrei do Exipto. Creouse unha empresa para a construción dun canal marítimo aberto aos barcos de todas as nacións de acordo cos planos creados polo enxeñeiro austriaco Alois Negrelli. A construción do canal iniciouse o 25 de abril de 1859. No final dos traballos, Exipto e Francia eran os propietarios do canal. E a Compañía do Canal de Suez (Compagnie Universelle du Canal Maritime de Suez) operaría o canal por un período de 99 anos.
Estímase que 1,5 millón de exipcios participaron na construción do canal e que 125.000 morreron, principalmente da cólera. Nun principio, a construción levouse a cabo sobretodo por medios manuais; sen auga potábel, os traballadores realizaban o seu labor en condicións moi duras, axudados por camelos carregados con cestos. Porén, reunir todos os meses 20.000 traballadores resultou sumamente difícil. Por outra banda, máis de 200 morrían cada ano e as tarefas detíñanse por causa de enfermidades contaxiosas. Aos cinco anos, o goberno exipcio suspendeu a contratación de traballadores e procedeu a mecanizar os traballos.
O 17 de febreiro de 1867, o primeiro navío atravesou o canal, mais a inauguración oficial foi o 17 de novembro de 1869. O emperador Napoleón III de Francia estaba presente, e para a ocasión encargóuselle a Giuseppe Verdi a composición da ópera Aida, que non pudo rematar a tempo, polo que se representou Figaro.
[editar] Unha obra conflitiva
A influencia da abertura do canal no comercio marítimo foi tremenda. Xogou un papel fundamental na penetración e colonización de África e do Oriente Medio. A débeda externa que ocasionou a súa construción obrigou a Ismail Pasha, sucesor de Said Pasha, a vender a súa parte do canal ao Reino Unido en 1875, o que garantía así a rota británcia para as Indias. Esa compra, conducida polo primeiro ministro Benjamin Disraeli, foi financiada por un empréstamo do banco Rotschild. As tropas británicas instaláronse ás marxes do canal para protexelo en 1882. A Convención de Constantinopla declarou en 1888 que o canal sería unha zona neutral baixo protección británica.
Máis tarde, durante a Primeira Guerra Mundial, os ingleses negociaron o Acordo Sykes-Picot, que dividía o Oriente Medio para afastar a influencia francesa do canal. No Tratado anglo-exipcio de 1936, o Reino Unido retivo o control do canal.
En 1951, Nasser repudiou o tratado e en 1956 nacionalizou a Compañía do Canal co obxectivo de financiar a construción do Encoro de Asuán, após a recusa dos Estados Unidos e do Reino Unido de fornecer os fondos necesarios en represalia porque os exipcions adquiriran armamento da Unión Soviética. Os bens exipcios foron conxelados e a axuda alimentar suprimida. Os principais accionarios do canal eran daquela os británicos e os franceses. Alén diso, Nasser denunciou a presenza colonial do Reino Unido no Oriente Medio e apoiou os nacionalistas na Guerra de Alxeria.
O Reino Unido, a Francia e Israel lanzáronse entón a unha operación militar, bautizada "operación mosqueteiro", o 29 de outubro de 1956. A Crise do canal de Suez durou unha semana. A ONU confirmou a lexitimidade exípcia e condenou a expedición franco-israelo-británica cunha resolución mediante a cal tamén se estableceu a presenza dunha forza das Nacións Unidas (UNEF). Como resultado dos danos e dos barcos afundidos, o canal fechouse até abril de 1957.
Após a Guerra dos seis días de 1967, o canal permaneceu fechado até 1975, cunha forza de paz da ONU que permaneceu estacionada até 1974. En 1973, durante a Guerra do Yom Kippur, o canal foi o escenario do ataque masivo do exército exipcio que tentou penetrar na Península do Sinai, controlada por Israel. Posteriormente, os israelís cruzáronno no sentido contrario.
[editar] Características
O canal non posúe esclusas, pois todo o traxecto está ao nível do mar, contrariamente ao que sucede no canal do Panamá. O seu trazado apoiase en tres planos de auga, os lagos Manzala, Timsah e Amer. A anchura media do canal é de 365 metros, dos que 190 m son navegábeis. Inicialmente, eses dous valores eran de 52 e 44 m. Situados dos dous lados do canal, os canais de derivación levan a anchura total da obra a 195 km.
O canal permite a pasaxe de navíos de 15 m. de quilla submersa, mais hai traballos previstos a fin de permitir a pasaxe de supertankers com até 22 m para o 2010. Actualmente, eses enormes navíos deven descarregar unha parte da carga nun barco pertencente ao canal para poderen atravesalo. Aproximadamente 15000 navios por ano atravesan o canal, representando 14% do transporte mundial de mercadorías. Unha travesía demora de 11 a 16 horas.
Desde 1980 unha estrada cruza baixo o canal no sul.
