Revelado da fotografía en cor
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Índice |
[editar] Revelar fotografía en cor na casa
O revelado da fotografía en cor non difire moito da de branco e negro e, incluso, pódese realizar en casa sen ningún gran desembolso hoxe en día. O que fai anos era case imposible de conseguir no revelado da fotografía en cor hoxe en día resulta moi doado e require tan só un desembolso adicional pequeno.
Basta a mesma ampliadora que se usa en branco e negro; cunha condición, que teña polo menos un espazo para introducir filtros de cor que son de plástico ou celulosa e moi baratos. Máis avanzado é o uso de cabezal de cor; que vén a desenvolver a mesma función, pero coa diferenza de non ter que buscar combinacións de filtros de tres cores en graos de cinco unidades, senón que se basta mover unhas rodas para facer filtrados en graos de 0,1 para cada unha das tres cores básicas para o sistema substractivo: amarelo, maxenta (rosa) e cián (azul ceo).
O laboratorio de cor só require tres cubetas. Unha para o revelador, outra para o branquedador de cor e outra para o humectante de papel cor tamén chamado conservante, produto a base de formol para conservar as cores.
A temperatura do revelador ha de ser polo menos duns 32ºC, por mor do cal moitas xeracións de fotógrafos optaron polo laboratorio de pago ou profesional, pois non conseguían manter esa temperatura, relativamente alta.
Existen varios métodos para o revelado caseiro. Empezamos polo máis básico pero que menos recursos técnicos conleva: O revelado en cubetas normais, para o papel de cor (nunca para o negativo nin diapositivas).
O revelado do papel ocupa uns dos minutos dependendo da marca utilizada e manter esa temperatura nunha casa non é doado en principio; e en verán é peor porque os líquidos poden atinxir doadamente a temperatura de 38ºC
Pódese realizar nunha simple cubeta, cunha manta eléctrica e o sistema de probas de temperatura. É un método caseiro pero evita comprar máquinas caras e de difícil mantemento.
Tal sistema está baseado nunha manta eléctrica pequena (de 30 x 40 cm.) continuamente acendida e un termómetro no interior da cubeta que vai colocada enriba. O líquido revelador (que é o máis importante no proceso, por non dicir o único) baña continuamente ó termómetro, pero a manta por si mesma non é capaz de pór o líquido a 32ºC a non ser ó cabo dunhas horas, nas que quedaría invalidado o revelador por oxidación.
Para resolver este problema, o líquido se quenta ó "baño maría" nun cubo grande no que se introducen as botellas de revelador, que deben ser varias de 500 ml., cun quentador de resistencia (coidado coas mans ou pés descalzos) que o pon dende un principio en 38ºC, tras unha media hora.
Cando xa se ten a esa temperatura, baléiranse dúas botellas na cubeta de 30 x 40 e espérase a que a temperatura baixe ata os 32ºC. Despois sóese realizar o mantemento cun cartón duro, un pouco maior cá cubeta, que se vai abrindo ou cerrando se o líquido está moi quente ou moi frío.
[editar] Luces de seguridade para o laboratorio de cor
Pódense usar luces para controlar o revelado, sobre todo a súa temperatura, ó contrario que no revelado do negativo no que non se pode usar ningún tipo de luz de ningunha cor. Estas luces soen levar o número 13 no seu cristal e tamén existen pequenas lanternas que se venden en calquera tenda especializada de fotografía, colgadas do pescozo para ver detalles como o que tratamos e para moverse polo laboratorio. Son luces de cor ámbar escura pero que deben estar homologadas pola empresa que as vende. Non é válido fabricarse filtros de luz caseiros porque deixan pasar luz sensible para o papel fotográfico.
Aínda así o tempo de observación do papel sensible, revelado en parte ou sen revelar, non debe superar uns cinco segundos para evitar malformacións na cor que non son visibles polo ollo non acostumado pero si por un profesional.
Sóese colocar un ou dous farois co filtro nº 13 de Kodak para a iluminación ambiental, a lanterna que leva o fotógrafo e algúns "enchufes luminosos" dos que se empregan para que os nenos non teñan medo, que se venden en calquera tenda de electricidade. Por ir colocados a rente do chan, nos enchufes, non fai falta que estean homologados pois a irradiación de luz que producen é mínima.
[editar] Tipos de papel fotográfico
Existe papel normal plastificado de varias marcas (que non ten nada que ver co papel "fotográfico" empregado nas impresoras de cor para ordenador), moi sensible á luz vermella, e máis sensible inda á luz amarela do revelado do papel branco e negro.
O outro tipo de papel é o de tipo "cibachrome" para a ampliación directa de películas inversibles (diapositivas) de gran calidade e alto prezo. Este papel é máis caro pero resulta máis doado de manexar pola súa pouca esixencia de temperaturas altas. Ten o inconveniente do seu moi alto contraste; polo que a diapositiva a fixar en papel debe ser de tons homoxéneos en luces e sombras, fotografías suaves ou nas que se busque o efecto artístico dese alto contraste.
Existen papeis inversibles, máis económicos có anterior, pero que requiren un proceso de dos revelados, o primeiro en branco e negro e o segundo en cor, cunha fase intermedia de velado do material, o que os fai inapropiados para a maioría dos usuarios afeccionados, inda que si de maior control profesional.
[editar] O filtrado da cor
O positivado en cor require da intervención do fotógrafo para equilibrar as tres capas de que se compón; unha sensible á luz azul, outra á verde e a última á luz vermella.
Isto sucede porque o papel non se fabrica de maneira uniforme en tódalas súas tiradas (o que encarecería o prezo nuns niveis alarmantes), senón que ten en cada partida máis ou menos tendencia a unha das tres cores. Na foto de papel resultante isto se manifesta no que se chama dominante de cor que cobre a fotografía cun veo amarelento polo xeral, pero que tamén pode ser de cor cián ou outras.
Tamén inflúe o tipo de negativo que se usase, a cor da luz (temperatura de cor)e a propia luz da ampliadora.
A maneira de contrarrestar esta tendencia é introducir filtros complementarios entre a luz da ampliadora e o papel. Chámanse complementarios porque son das tres cores subtractivas: amarelo, maxenta e cián. Ó tratarse dun sistema negativo-positivo, unha maior proporción de amarelo no filtrado produce unha alteración cara ó azul na copia. De forma análoga, unha maior presenza de maxenta produce desviación cara ó verde (o que é o mesmo que eliminar a dominante maxenta), e a maior presenza do cián unha tendencia cara ó vermello.
Polo que vemos, a dominante que mostra a proba, nun anaco de papel, antes do positivado da imaxe definitiva que soe facerse en papeis grandes, corríxese cun aumento do filtrado da mesma cor da dominante.
