Frédérique Spigt
Frédérique Spigt (Rotterdam, 28 januari 1957) is een Nederlandse zangeres. Zij kreeg landelijke bekendheid door haar deelname aan het Nationaal Songfestival in 1998.
Inhoud |
[bewerk] Biografie
[bewerk] Jeugd
Zij werd geboren als zusje van een drie jaar oudere broer (Jaap) en twee halfbroers en een halfzuster uit het eerste huwelijk van haar moeder. Als kind van twee werkende ouders was ze vaak op zichzelf aangewezen. Ze speelde veel buiten, was een vechtjas en altijd in voor stoere spelletjes. Dit leidde er wel eens toe dat andere ouders hun kinderen verboden om met haar om te gaan. In haar kindertijd organiseerde ze met vriendinnetjes voorstellingen in de kelder van de flat waar ze woonde, waar medebewoners voor werden uitgenodigd. In The Diamond Show, de naam die ze aan de optredens gaf, liet ze haar hond trucjes doen en trad ze zelf op als goochelaar.
Frédérique kreeg interesse voor muziek door een concert van Herman Brood (1946 – 2001) dat ze op haar zestiende bijwoonde. Op haar zeventiende deed ze haar eerste ervaringen op met zingen voor publiek in de band van haar broer. Hierin verving ze enige tijd de leadzanger. Omdat ze kritiek had op het repertoire kregen de bandleden snel genoeg van haar en zetten haar er naar verloop van tijd uit.
Na haar middelbare school studeerde ze aan de Rotterdamse kunstacademie van 1975 tot 1980. Zij koos voor de richting Grafisch Ontwerpen. Na haar afstuderen ging ze als vrijwilliger werken in een jongerencentrum, omdat er voor haar als kunstenaar geen droog brood was te verdienen. Hoewel ze carrière heeft gemaakt in de muziek is ze altijd blijven tekenen. Ze illustreerde onder meer de hoezen en tekstboekjes van haar albums en haar boek met verzamelde liedteksten Dit is geen lied (2004). Haar tekenstijl is goed herkenbaar: eenvoudig maar expressief, naïef en Picasso-esk.
[bewerk] Begin van haar carrière
In het jongerencentrum heeft ze veel contact met muzikanten en tijdens een jamsessie in 1985 maakt ze indruk op gitarist Peter van Gameren. Hij stelt haar voor een band te beginnen met haar als leadzangeres. De band krijgt de naam ‘I’ve Got The Bullets’, verwijzend naar de laatste woorden van James Dean in de film Rebel Without A Cause uit 1955. Ze hebben moeite om de vaste bezetting te bepalen en het is een komen en gaan van bandleden. Vooral voor de achtergrondzang blijkt het moeilijk de juiste mensen te vinden en te houden. Uiteindelijk ontstond een band met negen leden die Amerikaans geöriënteerde rock en soul ten gehore bracht. Al in het eerste jaar van haar bestaan deed I’ve Got The Bullets mee aan de Grote Prijs van Nederland en werd derde. Er werd een album met dezelfde naam opgenomen en de band had een hit met de single In The Middle Of The Night (1986).
I’ve Got The Bullets was een veelgeboekte live act en Frédérique Spigt was een waar rockidool. Ze was baanbrekend, want een vrouw als leider van een rockband was, zeker in Nederland, zeldzaam. Haar androgyne verschijning, krachtige rauwe stemgeluid en openheid over haar biseksualiteit maakten bovendien dat ze in feministische kring gezien werd als een soort boegbeeld.
Nadat het tweede album Wounded 1988 geen succes wordt, wordt de formatie ontbonden.
Ze richt een nieuwe band op: ‘A Girl Called Johnny’. Ze begint uit noodzaak klein als akoestisch duo met gitarist Jan van der Meij. Later formeerde ze een band met loslopende sessiemuzikanten. Na de stampende ‘powerrock’ van I’ve Got The Bullets wilde ze het nu wat rustiger en ingetogener aanpakken. Ze schreef samen met Van der Meij een aantal nummers en ze namen een album op getiteld Cry For The Moon (1993). Succes blijft echter uit, waarna ook deze band wordt opgeheven.
[bewerk] Solo
In 1996 begint Frédérique voor zichzelf en ze maakt een theatertournee onder de titel Frédérique Spigt Con La Piccola Orchestra (letterlijk: met klein orkest) en neemt een album op met dezelfde naam. Ze laat zich begeleiden door een strijkkwartet waardoor haar ongebruikelijke stemgeluid nog beter tot z’n recht komt.
In 1998 doet ze mee aan het Nationaal Songfestival en daarbij zingt ze voor het eerst in het Nederlands. Het nummer Mijn Hart Kan Dat Niet Aan van Huub van der Lubbe (tekst) en Leo van de Ketterij (muziek) is atypisch voor het Songfestival, maar maakt niettemin grote indruk. Tot haar grote opluchting wint ze niet, maar wordt derde. Door het optreden krijgt ze wel de landelijke bekendheid waar ze op gehoopt had. Voortbordurend op het succes besluit ze een volledig Nederlandstalig album te maken, Engel (1999).
Er volgen nog drie soloalbums: In 2000 Droom waar ze een Edison voor krijgt, in 2002 Beest en in 2004 Mans Genoeg. Beest heeft ze behalve op de reguliere manier, ook met een doventolk uitgevoerd, wat is vastgelegd op DVD (Beast, 2004). Over de opnames van Mans Genoeg, een album met uitsluitend duetten, is door Sonia Herman Dolz een documentaire gemaakt die op het Nederlands Film Festival 2004 in première is gegaan.
[bewerk] Discografie
[bewerk] Albums
- 2004 Mans Genoeg (solo)
- 2002 Beest (solo)
- 2000 Droom (solo)
- 1999 Engel (solo)
- 1996 Con La Piccola Orchestra (solo)
- 1993 Cry For The Moon (A Girl Called Johnny)
- 1988 Wounded (I’ve Got The Bullets)
- 1986 I’ve Got The Bullets (I’ve Got The Bullets)
[bewerk] Singles
- 2004 Mans Genoeg van Mans Genoeg
- 2003 Ze Zingt Zo Mooi van Beest
- 2002 Hoe Laat van Beest
- 2001 Rotterdam van Droom
- 2000 Ga Maar Vast Vooruit van Droom
- 2000 Isis van Droom
- 1999 Liefdeselixer van Engel
- 1999 Rood Voor Mijn Ogen van Engel
- 1998 Hemelse Regen van Engel
- 1998 Mijn Hart Kan Dat Niet Aan van Engel
- 1996 Taste My Blues van Con La Piccola Orchestra
- 1994 Keep This Love Alive van Cry For The Moon
- 1994 I’ve Been Waiting van Cry For The Moon
- 1994 Sunset Runaways van Cry For The Moon
- 1988 I’m Only Wounded van Wounded
- 1988 Love Scene van Wounded
- 1988 Riding The Same Road van Wounded
- 1987 Nighttrain van I’ve Got The Bullets
- 1986 It Should Have Been Me van I’ve Got The Bullets
- 1986 In The Middle Of The Night van I’ve Got The Bullets
[bewerk] Bijdragen aan verzamelalbums
- 2003 Koninginnen Van De Nacht op Tippelhits
- 2002 De Schrik Van Rotterdam op Pietje Bell - Soundtrack
- 2002 The Joker op Stem Voor Daniël
- 2000 Vriendschap (Live met Henk Westbroek en Stef Bos) op Vrienden Van Amstel Live
- 2000 Iemand Moet Het Doen op Iemand Moet Het Doen
- 1999 Vanavond Om Kwart Over Zes Ben Ik Vrij (met Willeke Alberti) op Liedjes Voor Altijd van Willeke Alberti
- 1999 We've Got Tonight (met Paul de Leeuw) op Duetten Voor Daniël
- 1999 We'll Sweep Out The Ashes In The Morning (met Bennie Jolink) op Howlin' At The Moon van Bennie Jolink
- 1996 The Lady Is A Tramp (Live) op Onder De Douche
[bewerk] Muziek DVDs
[bewerk] Trivia
- A Girl Called Johnny stond in het voorprogramma van Deep Purple in Ahoy.
- Frédérique Spigt deed in 2003 mee aan De Vagina Monologen.
- Frédérique schreef de tekst van het nummer "In het licht van jouw ogen" waarmee Manuëla Kemp meedeed aan het Nationaal Songfestival in 2004. Jan van der Meij verzorgde de compositie.
- Frédérique is linkshandig.
- In Frédériques lip zit een fragment van een luchtbukskogeltje dat niet verwijderd kan worden in verband met verlammingsgevaar.
- Ze werd ooit ‘De mooiste strot van Nederland’ genoemd.
- In het VPRO-programma De Plantage vertolkte Frédérique op indrukwekkende wijze Jacques Brels Voir un ami pleurer.
- Frédérique Spigt presenteerde in 1998 samen met Theo van Gogh een ochtendprogramma voor Talkradio.
- Op Mans Genoeg staat een duet met Herman Brood. Frédérique zong haar partij na zijn dood in en deze werd gemixt met ongebruikte opnames van Brood.
- Frédérique maakt deel uit van de gelegenheidsformatie Girls Wanna Have Fun.
- Het nummer "Something about you" (met Sarah Bettens) is gebruikt voor de Nederlandse film Vet Hard.
