Akbar

Z Wikipedii

Dżalal ad-Din Muhammad Akbar Wielki (arab. جلال‏الدين محمّد اكبر) (ur. 14 października 1542 w Umarkot, Sindh (obecnie w Pakistanie), zm. 15 października w wieku 63 lat 1605 w Agrze) - cesarz z dynastii Wielkich Mogołów w północnych Indiach w latach 1556-1605.

Został cesarzem w wieku 14 lat. Dla umocnienia władzy stoczył wiele walk wewnętrznych, podporządkował sobie lokalnych władców i doprowadził do niemal całkowitego zjednoczenia Indii. Sprawował władzę autokratyczną, panował nad obszarem większym niż cała Europa, wprowadził nowy porządek administracyjny (prowincje zarządzane przez wicekrólów).

Potrafił być bezwzględny wobec swoich oponentów, pokonawszy wrogów pod Chitor nakazał wmurować ich głowy w wieżę wzniesioną ku czci tego zwycięstwa. Zazwyczaj jednak starał się zdobywać wpływy metodą mediacji, kraje anektował dzięki traktatom i małżeństwom. Był władcą tolerancyjnym i oświeconym, mecenasem nauki i sztuki. Lubił dyskutować, mimo że nigdy nie nauczył się sprawnie czytać (przypuszczalnie był dyslektykiem), zgromadził ogromną bibliotekę.

Mimo iż jego ród wyznawał islam, odnosił się z szacunkiem do hinduizmu, który był religią większości jego poddanych. Aby tego dowieść poślubił nawet hinduską księżniczkę. Był tolerancyjny dla misjonarzy przybywających z Portugalii, a pamiętać należy, że w Europie był to czas krwawych waśni na tle religijnym, kiedy to władcy siłą zmuszali poddanych do przyjmowania wiary. W 1593 r. cesarz wprowadził nawet ustawę o tolerancji religijnej. Sam będąc coraz bardziej sceptycznie nastawionym do islamu, przyjął wyznanie o nazwie Din-i-Ilahi, będące połączeniem islamu i zoroastryzmu oraz innych wierzeń.

Stolicą swego państwa uczynił Fatehpur Sikri, zbudowane za jego czasów imponujące miasto, którego rozmach można podziwiać do dziś.