Asceza
Z Wikipedii
Asceza (gr. ἄσκησις askesis - pierwotnie "ćwiczenie, trening") - dobrowolne skrajne wyrzekanie się i ograniczanie przyjemności, wstrzemięźliwość, zazwyczaj z pobudek religijnych. Oznacza dobrowolne ograniczanie potrzeb cielesnych (jedzenie, sen, współżycie płciowe) do absolutnego minimum i poddawanie się surowej dyscyplinie wewnętrznej w celu osiągnięcia czystości i doskonałości duchowej. Ludzi praktykujących ascetyzm nazywamy ascetami. Głęboko wierzyli w sens cierpienia, uzyskanie zbawienia i osiągnięcia świętości już za życia.
Postawa ta była popularna w początkowym okresie rozwoju chrześcijaństwa, wywodzi się z patrystyki oraz poglądów i teorii filozofii stoików, które zostały przyjęte przez Ojców Kościoła. Jej elementy zostały przejęte przez filozofie i estetykę chrześcijańską, która zakładała wyrzeczenie się doznań zmysłowych na rzecz kontemplacji, rozmyślań i próby kontaktu z Bogiem. Estetyka została wpisana w życie wielu zakonów, zarówno Kościoła katolickiego jak i Kościołów obrządków wschodnich. Asceza jako rodzaj ćwiczenia duchowego jest też obecna w hinduizmie, islamie (zwłaszcza w wersji sufickiej) oraz w pewnym sensie także w buddyzmie, choć ta ostatnia religia raczej zwalcza skrajne przejawy ascezy, jako utrudniające osiągnięcie prawdziwego oświecenia duchowego (nirwany).
Ascezę dzielimy na wschodnią (surowszą) i zachodnią (łagodniejszą).
Asceza mistyczna to przygotowanie się do doświadczenia mistycznego.
[edytuj] Przykładowi święci asceci chrześcijańscy
- Święty Aleksy – opuścił żonę w czasie nocy poślubnej by poświęcić się Bogu, nocował na schodach kościoła, wylewano na niego pomyje, poczym jako żebrak mieszkał do śmierci pod schodami pałacu swego ojca
- Święty Antonim (zmarł 338) – walczył z demonem i odparł jego ataki, mieszkał w grobie, raz dziennie skromnie jadał po zachodzie słońca
- Święty Grzegorz z Nazjanzu (zm 389) – sypiał na gołej ziemi, noce spędzał na modlitwach i płaczach, żywił się stęchłym chlebem
- Święty Szymon Słupnik (zmarł 460) – od przełożonego otrzymał pozwolenie na przestrzeganie surowego postu Jezusa na pustyni
- Święty Benedykt z Nursji (zm 543) – mieszkał w jaskini, odmawiał sobie pożywienia, gdy odczuwał pokusę bez lęku rzucał się pomiędzy cierniste krzewy
- Święty German z Paryża (zmarł 546) – nigdy nie okrywał swego ciała nawet zimą, żyje jedynie chlebem i wodą, śpi na gołej ziemi gdy tylko pozwala sobie na odpoczynek po długich czuwaniach.
Na podstawie książki Jean Paul Roux „Krew – mity, symbole, rzeczywistość”
