August Potocki (syn Aleksandra)

Z Wikipedii

August Potocki
Pilawa
Data urodzenia	17.03.1806
Miejsce urodzenia	Warszawa
Data śmierci	30.01.1867
Miejsce śmierci	Warszawa

Rodzina	Potoccy
Rodzice	Aleksander Stanisław Potocki Anna Tyszkiewicz
Małżeństwo	Aleksandra Potocka

August Potocki herbu Pilawa (ur. 1806, zm. 1867) – najstarszy syn Aleksandra Stanisława Potockiego z Wilanowa i Anny z Tyszkiewiczów. Wraz z młodszym bratem Maurycym Potockim (1812-1879) brał udział w powstaniu listopadowym. Po upadku powstania wyemigrował wraz z bratem do rodzinnych posiadłości w Galicji. August Potocki na emigracji pozostawał do końca lat 30. XIX w., stając się z woli ojca, jeszcze przed powrotem do Królestwa, właścicielem dóbr wilanowskich. Do łask cara wrócił po pobycie na dworze petersburskim i ożenku z frejliną cesarzowej – Aleksandrą Potocką (w 1840 r.), kiedy usunięto go z listy osób, których majątki podlegały konfiskacie. W połowie lat 40. XX w. wrócił wraz z żoną do Warszawy. Po śmierci ojca (1845 r.) stał się pełnoprawnym właścicielem dóbr Wilanów, dóbr Nieporęt, Kleszew, Osieck, Chrosna, Całowanie i Opatów z dodatkiem rozległych dóbr wniesionych przez jego żonę (np. dobra Teplik). Ogromne dobra miały swe centrum w Wilanowie, gdzie August Potocki rozwinął działalność budowlaną we współpracy z architektem Henrykiem Marconim. Efektem tej współpracy jest znajdujące się na przedpolu pałacu w Wilanowie mauzoleum Potockich, budynek szpitala pw. św. Aleksandra (ku czci ojca fundatora) (znajdujący się przy granicy terenu pałacowego i dawnej wsi Wilanów) i wreszcie wilanowski kościół parafialny pw. św. Anny (ku czci matki fundatora). Ostatnia budowla została ukończona (po gruntownej przebudowie wcześniejszej świątyni) już po śmierci Augusta Potockiego, który po długotrwałej chorobie, zmarł w 1867 r.

Nie zostawił po sobie testamentu, ani potomków, co wymagało przeprowadzenia działu pozostawionych dóbr między innych jego spadkobierców. Jego żonie Aleksandrze przypadły dobra Wilanów (i ciążące na nim długi), które w jej rękach – jako ostatniej z Potockich, pozostawały do jej śmierci w 1892 r.