Bitwa na Kosowym Polu (1389)

Z Wikipedii

Zobacz też: stronę ujednoznaczniającą.

Bitwa na Kosowym Polu
Podboje Turcji Osmańskiej

Bitwa na Kosowym Polu - obraz Adama Stefanovicia 1870

Data

15 lub 28 czerwca 1389

Miejsce

Kosowe Pole

Wynik

pyrrusowe zwycięstwo tureckie

Terytorium

Kosowo

Strony konfliktu
Imperium osmańskie, Serbowie w Macedonii	Serbia, Bośnia, Wołoszczyzna Albańczycy
Dowódcy
Murad I †, Bajazyd II, Yakup †	Łazarz Hrebeljanović †, Vuk Branković, Vlatko Vuković
Siły
27 000 - 40 000	12 000 - 30 000
Straty
nieznane, zginął sułtan Murad I	bardzo wysokie, zginęła znaczna część serbskiej szlachty

Podboje Turcji Osmańskiej
Didymotyka – Adrianopol – Marica – Plocznik – Kosowe Pole – Rowina – Nikopolis – Ankara – Gallipoli – Warna – Kosowe Pole (1448) – Konstantynopol – Belgrad – Krbavsko Polje – Sapienza – Czałdyran – Mardż Dabik – Rodos – Mohacz – Wiedeń – Preveza – Malta – Cypr – Famagusta – Lepanto

Bitwa na Kosowym Polu - bitwa odbyła się w 1389 roku. Wojska tureckie dowodzone przez Bajazyta I starły się w boju i zadały poważne straty Serbom oraz sojuszniczym wojskom słowiańskim pod wodzą księcia serbskiego Łazarza. Bitwa z militarnego punktu widzenia nie została rozstrzygnięta. Obie strony poniosły duże straty. Stratą dla wojsk słowiańskich była śmierć księcia Łazarza, który został natychmiast ogłoszony świętym męczennikiem. Pół wieku później, gdy Serbią rządzili despoci z rodu Brankoviciów nastąpiło całkowite wchłonięcie Serbii przez państwo osmańskie.

Bitwa i wydarzenia z nią związane stały się jednym z głównych tematów serbskiej poezji ludowej, trafiły także do literatury i mitu narodowego kształtującego świadomość narodową Serbów. Do dziś mit ten jest czynnikiem generującym główne wydarzenia konfliktu serbsko - albańskiego.

[edytuj] Opis bitwy

Bitwa na Kosowym Polu odbyła się 15 (według kalendarza gregoriańskiego) lub 28 czerwca (wg kalendarza juliańskiego) 1389 roku. W bitwie tej nad rzeką Żytnicą starły się zjednoczone wojska serbskie i bośniackie pod wodzą księcia Lazara w walce z Turkami sułtana Murada I.

Po stronie serbskiej walczyło rycerstwo z Albanii, Bułgarii, Bośni, Polski, Węgier, Wołosi oraz Mongołowie. Turkowie, mając przewagę liczebną ruszyli do szturmu przez rzekę, na całej szerokości frontu. Kiedy wojska starły się ze sobą, prawe skrzydło tureckie, dowodzone przez następcę tronu Bajazyta I, rozbiło Bośniaków. Ci rzucili się do ucieczki, pociągając za sobą Węgrów i Wołochów. Wówczas jazda Bajazyta I otoczyła Serbów i mimo zamieszania wywołanego śmiercią Murada I, rozbiła ich.

Pojmany w trakcie bitwy książę serbski Lazar I został stracony. W bitwie również zginął sułtan Murad I, prawdopodobnie zabity przez jednego z Serbów, według tradycji przez rycerza Miloša Obilicia, któremu udało się wtargnąć do obozu Turków.

Serbowie stracili wielu ważnych przywódców i w konsekwencji bitwa zapoczątkowała upadek państwa serbskiego - Serbia stała się wasalem imperium Osmańskiego, co umożliwiło Osmanom podbój Półwyspu Bałkańskiego. Serbia ostatecznie w 1459 dostała się pod panowanie Turcji.

Bitwa ma wielkie znaczenie dla powstania świadomości narodowej Serbów. Narosło wokół niej wiele mitów i legend. Tradycja serbska mówi o 80 tysiącach poległych. Tymczasem w bitwie najprawdopodobniej brało udział nie więcej niż 40-50 tysięcy ludzi łącznie.

Serbowie obchodzą święto Dnia Świętego Wita (Vidovdan).