Diego Maradona
Z Wikipedii
| Diego Maradona | ||
 |
||
| Imię i nazwisko | Diego Armando Maradona | |
| Data i miejsce urodzenia |
30 października 1960 Villa Fiorito, Argentyna |
|
| Pozycja | Napastnik | |
| Wzrost | 165 cm | |
| Informacje klubowe | ||
| Obecny klub | koniec kariery | |
| Kariera piłkarska | ||
|---|---|---|
| Lata | Klub | M (G) |
| 1976-1981 1981-1982 1982-1984 1984-1991 1992-1993 1993 1995-1997 |
Argentinos Juniors Boca Juniors Barcelona Napoli Sevilla FC Newell's Old Boys Boca Juniors |
166 (116) 40 (28) 58 (38) 259 (115) 29 (7) 7 (0) 31 (7) |
| Reprezentacja narodowa | ||
| Lata | Reprezentacja | |
| 1977-1994 |  Argentyna |
91 (34) |
Diego Armando Maradona (ur. 30 października 1960, pseudonim Pelusa – puszek) jest byłym piłkarzem argentyńskim, przez wielu fachowców uważanym za jednego z najlepszych piłkarzy wszech czasów.
Diego Urodził się w miejscowości Villa Fiorito położonej niedaleko Buenos Aires. W wieku 10 lat zapisał się do młodzieżowej drużyny piłkarskiej Los Cebollitas. W profesjonalnym futbolu zadebiutował w 1976, dołączając do Argentinos Juniors (1976-81). Lata 1981-82 spędził w Boca Juniors, gdzie rozegrał 40 meczów i strzelił 28 goli. W 1982 zdecydował się na opuszczenie Argentyny i przejście do hiszpańskiego klubu FC Barcelona, z którym wygrał Copa del Rey. Największe sukcesy odnosił razem z klubem SSC Napoli. Grając tam w latach 1984-1991 zdobył dwukrotnie mistrzostwo Włoch (1986/87 i 1989/90), Coppa Italia (1987), Puchar UEFA (1989) oraz Superpuchar Włoch.
W reprezentacji Argentyny grał od 1977. W 1982 znalazł się w kadrze na Mistrzostwa Świata. Jego drużyna przeszła pierwszą rundę turnieju, przegrywając z Belgią oraz pokonując reprezentację Węgier i Salwadoru. W drugiej rundzie Argentyna odpadła, a Maradona nie zdołał zaprezentować swoich umiejętności. Udało mu się natomiast pokazać światu swój temperament, ponieważ w ostatnim meczu otrzymał czerwoną kartkę.
Maradona poprowadził drużynę narodową do zwycięstwa w Mistrzostwach Świata w 1986 roku w Meksyku. W meczu finałowym Argentyna pokonała reprezentację RFN 3:2. Najsłynniejszym wydarzeniem tamtych mistrzostw był mecz ćwierćfinałowy z Anglią. Maradona zdobył w nim dwie bramki. Jedną z nich strzelił ręką, natomiast druga, strzelona po rajdzie przez niemal całe boisko i minięciu sześciu angielskich zawodników, uznawana jest do dziś przez wielu za jedną z najpiękniejszych w historii. Pierwsza bramka wywołała kontrowersje i protesty strony angielskiej. Maradona odrzucał oskarżenia o nieprzepisowe zagranie, choć na zdjęciach widać, jak Argentyńczyk przerzuca piłkę ręką nad angielskim bramkarzem Peterem Shiltonem. Po meczu tłumaczył, że pomogła mu „Ręka Boga”. Dopiero po 19 latach, w jednym z udzielanych wywiadów przyznał się, że gola zdobył niezgodnie z przepisami.
Podczas Mistrzostw Świata w 1990 roku we Włoszech Maradona był kapitanem swojej reprezentacji. Z jego pomocą Argentyna dotarła do finału, pokonując po drodze m.in. Brazylię, Jugosławię i Włochy. Finałowy mecz z RFN zakończył się porażką 0:1, po golu zdobytym z dyskusyjnego rzutu karnego w ostatnich minutach spotkania.
Porażka z Niemcami była początkiem końca kariery. W marcu 1991 podczas testu antydopingowego wykryto w organizmie zawodnika niedozwolone środki. Efektem tego była 15-miesięczna dyskwalifikacja. Maradona nigdy nie wrócił już do klubu z Neapolu. Przez rok grał w Sevilli, skąd wrócił do Argentyny do drużyny Newell’s Old Boys.
Mistrzostwa Świata w Stanach Zjednoczonych (1994) mimo świetnych meczów z Grecją a zwłaszcza Nigerią były praktycznie końcem kariery Maradony. Został z nich wykluczony po ponownie pozytywnym teście antydopingowym.
W kolejnych latach próbował swoich sił jako trener, wrócił nawet do swojego dawnego klubu Boca Juniors. 30 października 1997 oficjalnie zakończył swoją karierę.
W 2004 roku, po zawale serca, większość czasu spędził w klinice medycznej na Kubie.
W 2000 roku wydał swą autobiografię zatytułowaną "El Diego" napisaną we współpracy z Danielem Arcuccim i Ernesto Cherquisem Bialo. Opisuje w niej swoje dzieciństwo, karierę piłkarską, a także zwarł w niej listę stu, jego zdaniem, najlepszych piłkarzy świata. Książka ukazała się w Polsce w 2005 roku nakładem wydawnictwa "Zysk i s-ka"; przełożył ją Wojciech Charchilis.
W 2005 roku wziął udział w drugiej edycji włoskiego Tańca z gwiazdami.
W 2008 roku na odcinku testowym przed Rajdem Argentyny zasiadł na prawym fotelu Citroëna C4 WRC - rajdówki Sébastiena Loeba - czterokrotnego Rajdowego Mistrza Świata.
[edytuj] Linki zewnętrzne
Pelé • Maradona • Cruijff • Beckenbauer • Platini • Di Stéfano • Puskás • Best • Van Basten • Eusébio • Jaszyn • Charlton • Ronaldo • Moore • Müller • Baggio • Matthews • Zico • Franco Baresi • Garrincha • Maldini • Dalglish • Batistuta • Cantona • Hagi • Romário • Jairzinho • Zidane • Gullit • Charles • Matthäus • Banks • Klinsmann • Bergkamp • Rummenigge • Lineker • Meazza • Rivelino • Didi • Rush • Schmeichel • Rossi • Weah • Owen • Fontaine • Edwards • Zoff • Stoiczkow • Beckham • Finney • Rivaldo • Caniggia • Tostão • Rijkaard • Chilavert • Keegan • Gascoigne • Milla • Laudrup • Szewczenko • Ginola • Hoddle • Sócrates • Roberto Carlos • Shearer • Passarella • Šuker • Dean • Kocsis • Schiaffino • Vieri • Kempes • Neeskens • Riva • Nasazzi • Netzer • Del Piero • Valderrama • Zamora • Francescoli • Davids • Gento • Baxter • Falcão • Giggs • Maier • Boniek • Jennings • Sárosi • Facchetti • Hansen • Kopa • Robson • Sammer • Kubala • Southall • Gérson • Futre • Elkjær • Bebeto
1 Ardiles • 2 Baley • 3 Barbas • 4 Bertoni • 5 Calderón • 6 Díaz • 7 Fillol • 8 Galván • 9 Gallego • 10 Maradona • 11 Kempes • 12 Hernández • 13 Olarticoechea • 14 Olguín • 15 Passarella • 16 Pumpido • 17 Santamaría • 18 Tarantini • 19 Trossero • 20 Valdano • 21 Valencia • 22 Van Tuyne • Trener: Menotti
1 Almirón • 2 Batista • 3 Bochini • 4 Borghi • 5 Brown • 6 Passarella • 7 Burruchaga • 8 Clausen • 9 Cuciuffo • 10 Maradona • 11 Valdano • 12 Enrique • 13 Garré • 14 Giusti • 15 Islas • 16 Olarticoechea • 17 Pasculli • 18 Pumpido • 19 Ruggeri • 20 Tapia • 21 Trobbiani • 22 Zelada • Trener: Bilardo
1 Pumpido (Comizzo) • 2 Batista • 3 Balbo • 4 Basualdo • 5 Bauza • 6 Calderón • 7 Burruchaga • 8 Caniggia • 9 Dezotti • 10 Maradona • 11 Fabbri • 12 Goycochea • 13 Lorenzo • 14 Giusti • 15 Monzón • 16 Olarticoechea • 17 Sensini • 18 Serrizuela • 19 Ruggeri • 20 Simón • 21 Troglio • 22 Cancelarich • trener: Bilardo
1 Goycochea • 2 Vázquez • 3 Chamot • 4 Sensini • 5 Redondo • 6 Ruggeri • 7 Caniggia • 8 Basualdo • 9 Batistuta • 10 Maradona • 11 Medina Bello • 12 Islas • 13 Cáceres • 14 Simeone • 15 Borelli • 16 Díaz • 17 Ortega • 18 Pérez • 19 Balbo • 20 Rodríguez • 21 Mancuso • 22 Scoponi • trener: Basile
