Grace Jones

Z Wikipedii

Grace Jones
Imię i nazwisko	Grace Mendoza
Pseudonim	Grace Jones
Data urodzenia	19 maja 1948
Pochodzenie	Jamajka Spanish Town
Instrument	akordeon
Gatunek	disco, soul, pop, new wave, dance, dancehall
Zawód	piosenkarka, autorka tekstów, modelka, aktorka
Aktywność	1976 – nadal
Wytwórnia płytowa	Island, Manhattan, Capitol
Współpracownicy
Sly Dunbar, Robbie Shakespeare
Kolekcja cytatów w Wikicytatach
Strona internetowa

Grace Jones, właściwie Grace Mendoza (ur. 19 maja 1948 w Spanish Town na Jamajce) – amerykańska wokalistka i aktorka, jedna z najsławniejszych modelek na świecie; niekwestionowana ikona światowej popkultury lat 70. i 80., kojarzona z oryginalnym stylem i wyrafinowanym smakiem, symbol nocnego życia Nowego Jorku, gwiazda muzyki disco w środowiskach gejowskich Europy zachodniej i USA.

Spis treści 1 Życiorys 2 Dyskografia 2.1 Albumy 2.2 Single 3 Filmografia 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Życiorys

Córka jamajskiego pastora i polityka, przyszła na świat jako jedna z bliźniaków, ma brata Bishopa Noela. W 1962 roku wraz z rodzicami przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych. Studiowała w szkole teatralnej na Uniwersytecie w Syracuse, w stanie Nowy Jork. Podjęła następnie pracę jako szwaczka. Pod koniec lat 60., rozpoczęła karierę modelki. Amerykańska agencja modelek, dla której pracowała, wysłała ją do Europy, uznając, że jej uroda jest zbyt ostra jak na amerykańskie gusty. Jej kariera rozpoczęła się na wybiegach w Paryżu, gdzie pracowała dla najwybitniejszych projektantów mody i stylistów, m.in. Lagerfelda, Versace i Yves Saint-Laurenta. W połowie lat 70. można ją było zobaczyć na okładkach francuskich wydań magazynów mody Elle i Vogue.

Po powrocie do USA stała się jedną z barwniejszych postaci klubu Studio 54 w Nowym Jorku. Była muzą – artystycznym natchnieniem Andy'ego Warhola, który – zafascynowany nią – malował jej portrety obok takich ikon jak Marilyn Monroe, Elizabeth Taylor, Elvis Presley czy Debbie Harry z zespołu Blondie. Wystylizowana przez ówczesnego partnera, francuskiego kreatora mody Jean-Paula Goude, była prowokująca, ambiwalentna seksualnie. Za ostry image odwołujący się do estetyki zaczerpniętej z klubów sadomasochistycznych została obwołana królową gejowskiego disco.

W 1977 roku podpisała kontrakt płytowy z wytwórnią Island Records i nagrała swój debiutancki album "Portfolio". Album wylansował jej największe taneczne przeboje "Sorry", "I Need a Man" i stylową wersję piosenki "La vie en rose" z repertuaru Edith Piaf, która była motywem przewodnim filmu Roberta Altmana Pret-a-Porter (1994).

W latach 80. porzuciła wygląd królowej dyskoteki na rzecz charakterystycznej kanciastej fryzury, która stała się na wiele lat jej znakiem firmowym. Zaczęła nagrywać muzykę nowofalową i funkiem, kompozycje Iggy'ego Popa i zespołów The Pretenders, The Police. Wraz z producentem Trevorem Hornem w 1985 roku zrealizowała dobrze przyjętą przez krytykę muzyczną płytę "Slave to the Rhythm", gdzie zaprezentowała mieszankę popu, funku i rocka, r'n'b oraz fragmenty mówione, w których opowiadała o sobie.W przygotowaniu tego albumu brał udział także gitarzysta Pink Floyd David Gilmour. Wylansowała takie przeboje jak "I'm Not Perfect (But I'm Perfect for You)", a teledysk do utworu tytułowego stał dziełem sztuki i symbolem estetyki lat 80. Jeden z jej hitów "Libertango (I've Seen That Face Before)" został wykorzystany przez Romana Polańskiego do filmu Frantic (1988) z Harrisonem Fordem.

Jej androgeniczny wygląd był inspiracją do trzech ról kinowych, które szybko zdobyły uznanie krytyków i wszystkie były nominowane do nagrody Saturna. Pierwsza z nich to agresywna amazonka Zula w filmie Conan Niszczyciel (Conan the Destroyer, 1984) z odtwarzającym rolę tytułową Arnoldem Schwarzeneggerem. W czternastym z kolei oficjalnym filmie z cyklu o Jamesie Bondzie Zabójczy widok (A View to a Kill, 1985) u boku Rogera Moore'a jako niepokojąca i demoniczna May Day, przyjaciółka i zarazem ochroniarz psychotycznego Zorina (Christopher Walken), morderczyni i malowniczy wróg agenta 007, przyćmiła dziewczynę Bonda graną przez Tanyę Roberts. Trzecią rolą była wampirzyca Katrina w komediowym horrorze Wamp (Vamp, 1986). Jednak za postać Conchity w dramacie Sjesta (Siesta, 1987) z Ellen Barkin i Jodie Foster otrzymała nominację do nagrody Złotej Maliny dla najgorszej aktorki drugoplanowej.

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy

• Portfolio (Island) 1977
• Fame (Island) 1978
• Muse (Island) 1979
• Warm Leatherette (Island) 1980* Nightclubbing (Island) 1981
• Living My Life (Island) 1982
• Island Life (Island) 1985
• Slave to the Rhythm (Manhattan/Island) 1985
• Inside Story (Manhattan) 1986
• Bulletproof Heart (Capitol) 1989
• Island Life 2 (Universal International) 1996 * Private Life: The Compass Point Sessions (Island) 1998 – compilation
• 20th Century Masters-The Millenium Collection: The Best Of Grace Jones (Island) 2003
• Universal Masters Collection (Universal) 2003 * The Collection (Spectrum) 2004

[edytuj] Single

• Sorry 1976
• That's The Trouble 1976
• I Need A Man 1977
• La Vie En Rose 1977
• Do Or Die 1978
• Comme Un Oiseau Qui S'envole 1978
• Fame 1978
• On Your Knees 1979
• Private Life 1980
• She's Lost Control 1980
• Warm Leatherette 1980
• A Rolling Stone 1980
• Breakdown 1980
• Love Is The Drug 1980
• Pars 1980
• The Hunter Gets Captured By The Game 1980
• Pull Up To The Bumper 1981
• Feel Up 1981
• Demolition Man 1981
• I've Seen That Face Before 1981
• Use Me 1981
• Walking In The Rain 1981
• My Jamaican Guy 1982
• Nipple To The Bottle 1982
• The Apple Stretching 1982
• Cry Now, Laugh Later 1983
• Living My Life 1983
• Slave To The Rhythm 1985
• Jones The Rhythm 1985
• I'm Not Perfect (But I'm Perfect For You) 1986
• Party Girl 1986
• Victor Should Have Been A Jazz Musician 1986
• Crush 1986
• Love On Top Of Love / Killer Kiss 1989, USA Dance chart #1
• Amado Mio 1990
• 7 Day Weekend 1992
• Sex Drive 1993
• Evilmainya 1993
• Love Bites 1996
• Storm 1998
• Pull Up To The Bumper 2000 remiks Funkstar De Luxe

[edytuj] Filmografia

• 1973: Wojna Gordona (Gordon's War), reż. Ossie Davis jako Mary;
• 1976: Attention les yeux !, reż. Gérard Pirès jako Cuidy;
• 1981: Deadly Vengeance, reż. Amin Q. Chaudhri jako przyjaciółka Slicka;
• 1984: Conan Niszczyciel (Conan the Destroyer), reż. Richard Fleischer jako Zula
• 1985: Zabójczy widok (A View to a Kill), reż. John Glen jako May Day
• 1986: Wamp (Vamp), reż. Richard Wenk jako wampirzyca Katrina
• 1987: Prosto do piekła (Straight to Hell), reż. Alex Cox jako Sonya
• 1987: Sjesta (Siesta), reż. Mary Lambert jako Conchita
• 1988: (A Reggae Session), reż. Thomas D. Adelman (TV) jako Self
• 1992: Bumerang (Boomerang), reż. Reginald Hudlin jako Helen Strangé
• 1995: Cyber Bandits, reż. Erik Fleming jako Masako Yokohama
• 1998: Wyspa piratów (McCinsey's Island), reż. Sam Firstenberg jako Alonzo Richter
• 1999: Palmer's Pick Up, rez. Christopher Coppola jako Pani Remo
• 2001: Wilczyca (Wolf Girl), reż. Thom Fitzgerald (TV) jako Christoph/Christine
• 2001: Zulus Chaka (Shaka Zulu: The Citadel), reż. Joshua Sinclair (TV)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Grace Jones w Internet Movie Database (IMDb) (en)
• Grace Jones w NNDB (en)
• Grace Jones w bazie filmweb.pl