II liga polska w piłce nożnej

Z Wikipedii

II liga polska w piłce nożnej jest drugą w hierarchii - po Orange Ekstraklasie - klasą ligowych rozgrywek piłkarskich w Polsce. Nazywana zwyczajowo "zapleczem ekstraklasy", stanowi pośredni szczebel rozgrywkowy między Orange Ekstraklasą, a III ligą polską, będąc jednocześnie drugim szczeblem centralnym (II poziom ligowy). Od samego początku zarządzana przez Polski Związek Piłki Nożnej. Od 2002 do udziału w jej rozgrywkach zostają dopuszczone wyłącznie kluby posiadające status profesjonalny (tj. działające w formie sportowej spółki akcyjnej), które - po spełnieniu wszelkich niezbędnych kryteriów - otrzymały roczną licencję na występy na tym szczeblu.

[edytuj] Historia

[edytuj] Krajowa klasa B

W latach 1913 i 1914 przeprowadzono dwie edycje piłkarskich mistrzostw Galicji - określanych mianem mistrzostw klasy A - w których udział wzięły cztery czołowe polskie kluby futbolowe zaboru austriackiego.
Równocześnie - dla pozostałych 20 polskich zespołów działających na terenie Galicji - zorganizowano rozgrywki klasy B. Nie była to co prawda klasyczna liga - w dodatku jej zwycięzca nie wywalczał promocji do klasy A - jednak to właśnie od tego momentu można mówić o hierarchiczności zmagań piłkarskich w Polsce i uznać owe rozgrywki za pierwsze w historii polskiej piłki nożnej zmagania drugiego szczebla.

Także w 1921, podczas nieligowych Mistrzostw Polski, istniał podział na dwie klasy. Zwycięzcy okręgowych klas A walczyli o tytuł mistrza Polski, natomiast dla słabszych zespołów, triumfatorów klas B zorganizowano wspólne rozgrywki finałowe. Wystąpiły w nich 4 zespoły: Cracovia II, Pogoń II Lwów, AZS Warszawa i Union Łódź, z których najlepsze okazały się rezerwy Cracovii. Z przyczyn finansowych w kolejnych latach zrezygnowano z ich przeprowadzania.

[edytuj] Turnieje barażowe (okres międzywojenny)

Później, w okresie międzywojennym nie było stopni pośrednich pomiędzy Ekstraklasą, a mistrzostwami okręgów (czyli rozgrywkami regionalnymi). Problem awansów do I ligi polskiej rozwiązywały turnieje barażowe. Raz na jakiś czas pojawiały się jednak koncepcje jej utworzenia, których w rzeczywistości nigdy nie zrealizowano. 2 listopada 1929 projekt jej powołania zaproponował na swych łamach Przegląd Sportowy. Idea nie została podchwycona przez piłkarską centralę, więc dalsze próby jej forowania porzucono. Do pomysłu wrócono niemal dekadę później. W niedzielę, 26 września 1937 odbyła się w Częstochowie konferencja przedstawicieli ośmiu klubów A-klasowych, podczas której omawiano szczegóły utworzenia ogólnokrajowej II ligi, a uczestniczyli w niej delegaci:

Brygady Częstochowa,
Dębu Katowice,
Gryfa Toruń,
Rewery Stanisławów,
Strzelca Janowa Dolina,
Śmigłego Wilno,
Unii Sosnowiec,
WKS Grodno.

Dodatkowo do udziału w niej zaproszono przedstawicieli czterech kolejnych drużyn, którzy jednakże nie pojawili się na spotkaniu. Były to:

Podczas konferencji rozmawiano o utworzeniu narodowej B-klasy, którą miało tworzyć wspomnianych 12 klubów, jednak i z tego projektu nic nie wyszło.

Turnieje barażowe o awans do Ekstraklasy były w czasach międzywojennych sprawą dość skomplikowaną. Najpierw należało wygrać właściwą miejscowo regionalną A-klasą. Następnie rozgrywano spotkania między mistrzami A-klas z sąsiednich województw, wyłaniając w ten sposób mistrza makroregionu. Ostatnim etapem były zaś ogólnopolskie baraże, do których przystępowali czterej mistrzowie makroregionów: Polski płd.-zach., Polski płd.-wsch., Polski płn.-zach. oraz Polski płn-wsch. Z tego grona do Ligi awansowały dwa kluby.

Przykładem na opisanie tego procesu są baraże, które miały miejsce jesienią 1937. Zwycięzca warszawskiej A-klasy Polonia Warszawa, spotkała się najpierw z mistrzami sąsiednich okręgów - Gryfem Toruń, HCP Poznań oraz Unionem-Touring Łódź, a zwyciężając w tym turnieju została mistrzem północno-zachodniej Polski.

W barażach ogólnopolskich warszawianie grali ze Śmigłym Wilno (mistrz płn.-wsch. Polski), Unią Lublin (mistrz płd.-wsch. Polski) oraz Brygadą Częstochowa (mistrz płd.-zach. Polski). Z grona tych czterech drużyn awans do Ekstraklasy sezonu 1938 wywalczyły Polonia oraz Śmigły, które zastąpiły spadkowiczów - Garbarnię Kraków oraz Dąb Katowice.

[edytuj] Powstanie II ligi polskiej

Pierwsze, realne plany zawiązania właściwej II ligi polskiej pojawiły się w 1947. Już rok później, w trakcie 31. Walnego Zgromadzenia PZPN (zorganizowanego w Warszawie w dniach 14 lutego i 15 lutego 1948) projekt jej utworzenia próbowali przeforsować delegaci z Gdańska. Przeciwni temu byli jednak działacze z najsilniejszych piłkarsko ośrodków (Warszawa, Łódź, Kraków, Śląsk) i koncepcję tę trzeba było odłożyć do następnego spotkania. Tak się też stało i podczas 32. Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia PZPN w Warszawie, uchwałą z dnia 30 maja 1948, formalnie powołano II ligę państwową (jak ją pierwotnie nazywano), mającą liczyć 18 drużyn grających w jednej grupie. Jednak w przeddzień oficjalnego startu - uchwałą PZPN z 19 lutego 1949 - powiększono ją do 20 klubów, dzieląc przy tym na dwie grupy: północną i południową (w każdej po 10 drużyn).
Pierwsze mecze (w sumie 10 spotkań) rozegrano podczas inauguracyjnej kolejki sezonu 1949 w dniu 20 marca 1949. Premierowego gola zdobył Józef Kokot (piłkarz Naprzodu Lipiny) w pojedynku Naprzód Lipiny - Błękitni Kielce. Pierwszymi zwycięzcami zostały: Garbarnia Kraków (w grupie północnej) i Górnik Radlin (w grupie południowej) i to one awansowały do Ekstraklasy. Formalnie tytuł mistrza II ligi polskiej przyznano jednak tylko "Górnikom", którzy po dramatycznym barażowym trójmeczu ograli krakowian (4:2, 0:2 i 4:3). Tytuły pierwszych drugoligowych królów strzelców wywalczyli: w grupie północnej - Mieczysław Nowak (Garbarnia Kraków) z 24 bramkami (później słusznie uznany za króla strzelców całych rozgrywek), zaś w grupie południowej - Franke (Górnik Radlin), strzelec 19 goli. Niezbyt chlubne miano pierwszych spadkowiczów przypadło natomiast: Ognisku Siedlce i PTC Pabianice (w grupie północnej) oraz Błękitnym Kielce i Pafawagowi Wrocław (w grupie południowej).

[edytuj] Różne formuły rozgrywek II ligi polskiej

Później II liga polska wielokrotnie zmieniała swoją formułę - rozgrywana była w jednej, dwóch lub czterech (jedynie w latach 1951-1952) grupach. 4 lutego 1951 podjęto bowiem uchwałę o przekształceniu II ligi polskiej na wzór radziecki tak, by każde z 17 nowoutworzonych województw miało przynajmniej jeden zespół w tej klasie, toteż już w sezonie 1951 wystąpiły w niej aż 32 drużyny (po 8 ekip w każdej z 4 grup). Dodatkowo, przed sezonem 1952 powiększono ją o kolejnych 8 zespołów, do - rekordowej w całej historii tej klasy - liczby 40 drużyn, grających nadal w 4 grupach. Różnice w poziomie były jednak na tyle znaczne, że po roku wycofano się z tego pomysłu i w marcu do rozgrywek sezonu 1953 dopuszczono jedynie 14 ekip. Wycofanie prawie 1/3 wcześniejszego składu stało się zaczątkiem utworzenia III ligi polskiej. Systemem jednogrupowym grano przez cztery kolejne sezony (w edycji 1954 - na skutek wycofania się Lotnika Warszawa i Zawiszy Bydgoszcz - w zaledwie jedenastozespołowym gronie, co do dziś jest najmniejszą liczbą w historii). Uchwałą z 16 lutego 1957 powiększono II ligę polską - od sezonu 1957 - do 24 drużyn (grających ponownie w dwóch grupach). Kolejna zmiana nastąpiła przed sezonem 1961, gdy to 18 lutego 1961 połączono obydwie grupy w jedną 18-zespołową, by po roku (17 lutego 1962) znów je podzielić na dwie (zaledwie 8-zespołowe). Ta reforma miała jednak logiczne uzasadnienie, bowiem podczas 47. Walnego Zgromadzenia (sprawozdawczego) PZPN, obradującego Warszawie w dniach 17 lutego i 18 lutego 1962, podjęto uchwałę by od sezonu 1963 (a formalnie 1962/1963) - wzorem niższych klas rozgrywkowych - przejść z systemu "wiosna-jesień" na bardziej europejski model "jesień-wiosna" (podobnie miało się stać w przypadku Ekstraklasy). Pierwszą kolejkę nowego systemu (będącą jednocześnie inauguracyjną sezonu 1962/1963) rozegrano 11 sierpnia 1962. Od tego czasu w jednej grupie II ligi polskiej występowało niezmiennie 16 klubów. O tym, że przemyślane koncepcje są dużo trwalsze, niż "genialne" przebłyski niech świadczy fakt, iż przez następnych 11 sezonów... nic już nie zmieniono. Dopiero 27 czerwca 1973 uchwałą Prezydium PZPN - na fali euforii, spowodowanej wspaniałymi występami narodowej reprezentacji Polski Kazimierza Górskiego - postanowiono od sezonu 1973/1974 dwukrotnie powiększyć II ligę polską (dwie grupy po 16 drużyn). W tenże sposób i z niezmienną ilością drugoligowców (czyli w sumie 32) grano przez kolejnych 16 sezonów (do sezonu 1988/1989), zmieniały się tylko osie nazw grup (raz "północ-południe", raz "wschód-zachód"). Dopiero w 1989 - poniekąd na fali przemian ustrojowych kraju - postanowiono przy okazji zreformować rodzimą piłkę. W ten sposób od sezonu 1989/1990 II liga polska liczyła 20 klubów, grających w jednej grupie. Eksperyment ów przetrwał zaledwie dwa lata (do sezonu 1990/1991) i od edycji 1991/1992 grano z powrotem w dwóch grupach (tym razem już 18-zespołowych). System dwugrupowy utrzymał się do sezonu 1998/1999 (jedynie przed edycją 1998/1999 - pod kątem planowanej reformy - zmniejszono liczbę klubów w każdej z nich do 14). W 1999 połączono obydwie grupy w jedną (aż 24-drużynową), tak więc w sezonie 1999/2000 każda z ekip rozegrała aż 46 ligowych bojów, co jest absolutnym rekordem w długiej historii polskiego futbolu i pewnie przez całe dekady takim pozostanie. Motywem przewodnim reformy PZPN była 20-zespołowa II liga polska i w sezonie 2000/2001 udało się do niego dojść. Po dwóch latach - przed sezonem 2002/2003 - zmniejszono liczbę klubów do 18, a po roku o kolejne dwa, co miało bezpośredni związek z reformami w Ekstraklasie.

[edytuj] II liga polska obecnie

Od sezonu 2004/2005 w II lidze polskiej występuje 18 klubów, grających systemem ligowym (tj. "każdy z każdym mecz i rewanż"). Mistrz oraz wicemistrz uzyskiwali bezpośredni awans do Orange Ekstraklasy, natomiast drużyna z 3. miejsca rozgrywała dwumeczowy baraż z 14. zespołem I ligi. Cztery ostatnie kluby (z miejsc 15., 16., 17. i 18.) spadały bezpośrednio do III ligi polskiej, zaś cztery kolejne (z miejsc 11., 12., 13. i 14.) rozgrywały dwumeczowe baraże z wicemistrzami poszczególnych grup III ligi (o układzie poszczególnych par decydowało losowanie).

Na skutek pojawienia się pierwszych kar dyscyplinarnych dla I- i II-ligowych klubów uwikłanych w aferę korupcyjną, PZPN w trakcie trwania sezonu 2006/07 dwukrotnie dokonał zmian regulaminu spadków i awansów. Pierwsza została zawieszona przez Ministra Sportu Tomasza Lipca, jako przyjęta niezgodnie ze statutem Związku. Ostatecznie 10 maja 2007 Zarząd PZPN podjął uchwałę, wg której OE opuszczą zespoły zajmujące po zakończeniu sezonu dwa ostatnie miejsca, zaś zespół sklasyfikowany na pozycji 14. rozegra baraże z trzecią drużyną II ligi. Niezależnie od tego OE opuszczą zespoły ukarane dyscyplinarnie. W przypadku, gdy co najmniej jedna z relegowanych dyscyplinarnie drużyn zajmie miejsce powyżej 15., baraży nie będzie się rozgrywać a awans z drugiej ligi (wg kolejności w tabeli na koniec sezonu) uzyska tyle drużyn, by uzupełnić do 16 liczbę zespołów występujących w OE w następnym sezonie ^[1].

[edytuj] Ciekawostki

Drużyny rezerw nigdy nie grały w II lidze polskiej, niewiele jednak brakowało by do tego doszło. W 1952 w barażach awans na ten szczebel wywalczyły bowiem Cracovia II i Legia II Warszawa. Nie zagrały jednak w tej klasie, ponieważ decyzją władz piłkarskich zostały przesunięte do specjalnie w tym celu utworzonej ligi rezerw. Obecne przepisy zabraniają gry w II lidze polskiej zespołom rezerw.