Indeks ksiąg nienapisanych
Z Wikipedii
Indeksy ksiag nienapisanych to spisy bibliograficzne ksiąg, które nie zostały napisane. Indeksy ksiąg nienapisanych powstawały i cieszyły się sporą popularnością w Europie, w końcu XVII wieku. Powstały w odpowiedzi na składane przez barokowych uczonych obietnice i deklaracje, które dotyczyły wielkich i wspaniałych dzieł, nad jakimi rzekomo pracują i zamierzają wydać. Ponieważ podobnych obietnic było wiele, uznano, że przydałoby się je jakoś usystematyzować.
Prototypem indeksu ksiąg nienapisanych było dzieło Johannesa Stephanusa Stollbergerusa, który w 1626 r. wydał w Norymberdze katalog książek, które zamierza w przyszłości napisać (najprawdopodobniej zrobił to dla żartu; ogromna większość z owych dzieł nigdy nie powstała).
W końcu XVII w. Niemiec Georg Hieronim Welschius stworzył pierwszą syntetyczną bibliografię wszystkich dzieł obiecanych i wydał ją jako Catalogus Librorum Ineditorum (Katalog Ksiąg Niewydanych). Pomysł, choć ekscentryczny, zyskał naśladowców.
Jednym z nich był Holender Theodor Jansson van Almeloveen, który w 1692 r. wydał dzieło p.t. Bibliotheca Promissa (Biblioteka Przyrzeczona), spis alfabetyczny i uzupełniony względem bibliografii Welschiusa.
Ale i na tym nie poprzestano. Coraz to kolejni autorzy obiecywali, ze stworzą kolejne dzieła i tym samym konieczne stały się uzupełnienia. W 1699 r. Rudolf Martin Meelfuhrer wydał Accessiones, tom uzupełnień do spisu Almeloveena. Równocześnie obiecał, że wkrótce opracuje od podstaw wielki katalog uwzględniający całość dostępnego materiału. Katalog nigdy się nie ukazał, przez co sam stał się kolejną księgą nienapisaną.
[edytuj] Źródło
- Istvan Ráth-Végh, Komedia książki, Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wydawnictwo, Wrocław 1994, ISBN 83-04-04143-X
