Iwabradyna

Iwabradyna – nowy lek, który jest nadzieją w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. W odróżnieniu od aktualnie stosowanych leków, mechanizm działania iwabradyny jest odmienny i polega na działaniu wybiórczo blokującym kanały f węzła zatokowo-przedsionkowego. Powoduje to zwolnienie depolaryzacji spoczynkowej, które przejawia się zwolnieniem rytmu zatokowego w spoczynku, jak i wysiłku. Zwolnienie szybkości rytmu serca zmniejsza zapotrzebowanie mięśnia sercowego per se powodując zmniejszenie zapotrzebowania serca na tlen, natomiast poprzez wydłużenie czasu przebywania serca w rozkurczu (kiedy to mięsień sercowy jest odżywiany), poprawia przepływ krwi przez mięsień sercowy, czyli jego perfuzję.

Iwabradyna nie wpływa na siłę skurczu serca, krążenie obwodowe, metabolizm cholesterolu ani trójglicerydów.

W badaniu INITIATIVE^[1] wykazano skuteczność iwabradyny stosowanej w dawkach wzrastających od 5 mg do 10 mg w czasie 16 tygodni, porównywalną do stosowania atenololu w dawkach wzrastających od 50 mg do 100mg (skuteczność oceniano na podstawie testu wysiłkowego oraz zmniejszenia częstości epizodów dławicy piersiowej).

W 2005 została zarejestrowana jako preparat Procoralan do alternatywnego leczenia chorych ze stabilną chorobą wieńcową z prawidłowym rytmem zatokowym, u których istnieją przeciwwskazania do stosowania beta-blokerów.^[2]

Najczęstsze działania niepożądane przy stosowaniu iwabradyny, to: