Jan Niewieczerzał
Z Wikipedii
Jan Niewieczerzał (ur. 23 kwietnia 1914 w Łodzi, zm. 7 listopada 1981 w Warszawie) - biskup Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w PRL, działacz ekumeniczny - w latach 1960-75 przewodniczący Polskiej Rady Ekumenicznej, wykładowca Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie.
Pochodził z rodziny kantora i kaznodziei świeckiego w kalwińskich parafiach w Kucowie i Łodzi. Ukończył gimnazjum w Pabianicach, po czym podjął studia na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego, która przerwał z powodu wybuchu wojny.
W 1940 roku został diakonem Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Warszawie. Po klęsce Powstania Warszawskiego opuścił stolicę, udając się do Czechosłowacji, gdzie objął zarząd nad parafią ewangelicką w Pisanowie.
W 1948 roku powrócił na stałe do Polski, w 1952 roku objął zarząd nad warszawską parafią reformowaną, który sprawował do 1978 roku.
Po śmierci Kazimierza Ostachiewicza w 1952 roku przejął zwierzchnictwo nad Kościołem Ewangelicko-Reformowanym w RP, zostając superintendentem generalnym.
Zaangażował się w ruch ekumeniczny, po 1960 roku przez pięć kadencji przewodniczył Polskiej Radzie Ekumenicznej (do 1975).
W 1957 roku przyczynił się do przywrócenia pisma "Jednota", któremu nadał wymiar ekumeniczny - do 1969 roku pełnił funkcję jego redaktora naczelnego.
Od 1970 roku wykładał teologię na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie.
Jego zasługi dla kalwinizmu oraz rozwoju ruchu ekumenicznego dostrzeżono poza granicami RP: w 1967 roku otrzymał doktorat honoris causa Wydziału Teologii Ewangelickiej im. Jana Amosa Komenskego w Pradze.
| Poprzednik Kazimierz Ostachiewicz |
 |
Superintendent Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w RP 1952-1978 |
|
Następca Zdzisław Tranda |
[edytuj] Bibliografia
- Szturc J., "Ewangelicy w Polsce : słownik biograficzny XVI-XX wieku", Bielsko-Biała 1998
