Liu Shaoqi

Z Wikipedii

Liu Shaoqi
Chińskie nazwisko i imię
Hanyu Pinyin	Liú Shàoqí
Wade-Giles	Liu Shao-ch'i
Spolszczenia	Liu Szao-ci
Zn. tradycyjne	劉少奇
Zn. uproszczone	刘少奇

Liu Shaoqi (wym. lioł szao-ćchi, 24 listopada 1898 - 12 listopada 1969) chiński polityk i teoretyk komunistyczny. W latach 1943-1966 praktycznie osobą numer dwa, po Mao Zedongu w Chinach i Komunistycznej Partii Chin. W latach 1959-1968 przewodniczący państwa.

Urodził się w bogatej chłopskiej rodzinie w Yinshan, prowincja Hunan. Uczęszczał do tej samej szkoły co Mao Zedong w stolicy prowincji, mieście Changsha. W 1921 roku podczas studiów w Moskwie został członkiem Komunistycznej Partii Chin. Po powrocie do Chin w 1922 poprowadził kilka strajków kolejarzy. W latach 1925-1926 był przywódcą strajków i wystąpień politycznych w Hubei i w Szanghaju. Od 1927 roku był członkiem Komitetu Centralnego KPCh. W 1932 roku został członkiem Biura Politycznego i równocześnie sekretarzem KPCh w prowincji Fujian. W 1934 roku wziął udział w Wielkim Marszu.

Po utworzeniu Chińskiej Republiki Ludowej w 1949 roku Liu zajął się sprawami gospodarczymi. Był zwolennikiem centralnego planowania i rozwijania przemysłu ciężkiego ma modłę radziecką. Sceptycznie odnosił się do Wielkiego Skoku Naprzód i przez to stał się przeciwnikiem Mao.

Od 27 kwietnia 1959 do 31 października 1968 pełnił funkcję przewodniczącego państwa.

Od 1962 roku był postrzegany przez Mao Zedonga jako chiński Nikita Chruszczow, mogący zagrozić kultowi przewodniczącego. Podczas "rewolucji kulturalnej” wraz z Deng Xiaopingiem został potępiony. W 1968 roku usunięty ze wszystkich stanowisk i partii, i zniknął. Dopiero po zakończeniu "rewolucji kulturalnej" i śmierci Mao w 1976 poznano jego losy. W 1969 roku zmarł w więzieniu w Kaifengu. Doprowadziły do tego złe warunki życia oraz nieleczona cukrzyca i zapalenie płuc. W lutym 1980 roku, po objęciu władzy przez Deng Xiaopinga, został pośmiertnie zrehabilitowany.