Mieczysław Tarchalski
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: uzupełnic infobox. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
| Mieczysław Tarchalski | |
|---|---|
| Marcin, Grzegorz | |
| Życie |  major |
| Data urodzenia | 29 grudnia 1903 Gidle |
| Data śmierci | 17 stycznia 1981 Szczecin |
| Kariera | |
| W służbie od | |
| Pełniona funkcja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
Mieczysław Tarchalski (ps. Marcin, Grzegorz, 1903-1981) - major Wojska Polskiego, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej i wojny obronnej Polski w 1939 r..
Tarchalski urodził się 29 grudnia 1903 r. w Gidlach. W 1919 r. mając 16 lat, wstąpił do Korpusu Kadetów w Modlinie (dzisiaj Nowy Dwór Mazowiecki) i jako ochotnik wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Został ranny pod Wilnem, wrócił z wojny odznaczony Krzyżem Walecznych (odznaczył go gen. Władysław Sikorski).
Studia na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego ukończył w 1929 r. i otrzymał dyplom magistra inżyniera leśnictwa. W 1930 r. pracował jako adiunkt w Nadleśnictwie Gidle, a w latach 1931-1936 jako wykładowca w szkole dla leśniczych w Cieszynie.
W 1937 r. przeniesiono go do Nadleśnictwa Bydgoszcz. Wybuch wojny zastał, jako nadleśniczego, w Nadleśnictwie Rychwałd (DLP w Poznaniu). Po klęsce wrześniowej otrzymał pracę w majątku Dąbrowa Zielona jako leśniczy.
Już w grudniu 1939 r. rozpoczął czynną walkę z okupantem. Najpierw samodzielnie sabotując okupacyjne zarządzenia i organizując podległych mu pracowników leśnych. Zaprzysiężony w Związku Walki Zbrojnej w maju 1940 r., objął komendę Placówki i Szkoły Podchorążych w Dąbrowie Zielonej. W lutym 1942 r. uniknął aresztowania. Do września 1942 r. musiał się ukrywać ze względów konspiracyjnych w Krakowie (gestapo wyznaczyło wysoką nagrodę za jego ujęcie).
22 września 1942 r. został komendantem II podobwodu, Obwodu Włoszczowskiego Armii Krajowej i ziemia włoszczowska stała się jego drugim domem. W czerwcu 1943 r. objął w tym obwodzie funkcję Kierownika Dywersji, a w lipcu tego roku, z grupą 24 żołnierzy założył w lasach kurzelowskich pierwszy obóz partyzancki w Obwodzie Włoszczowskim AK. W lipcu 1944 r. został zastępcą dowódcy batalionu szturmowego Tygrys, a w tym samym roku we wrześniu objął dowództwo I batalionu Las - 74 Pułku Piechoty AK.
Do końca 1944 r. zgrupowania te przeprowadziły 63 akcje, potyczki i starcia wiążąc siły okupanta i zadając mu duże straty w ludziach i sprzęcie. Rozkaz rozwiązania AK zakończył jego szlak bojowy.
W styczniu 1945 r. został zatrzymany i przekazany w ręce NKWD w Częstochowie, a w marcu wywieziony do Kandałakszy w Rosji. W łagrze przebywał blisko trzy lata pracując w kamieniołomie. Do kraju powrócił w listopadzie 1947 r. i podjął pracę w Dyrekcji Lasów Państwowych w Olsztynie.
W 1950 r. został ponownie aresztowany przez UB, przesłuchiwany i więziony w Kielcach i Włoszczowie przez 3 lata. W 1953 r. został skazany na 10 lat więzienia i przewieziony do Przemyśla, a następnie Sieradza.
Z więzienia zwolniony został w 1956 r. i podjął pracę w Okręgowym Zarządzie Lasów Państwowych w Szczecinie, początkowo jako inspektor, a następnie naczelnik Wydziału Ochrony Lasu. Z jego inicjatywy powstał w 1960 r. Woliński Park Narodowy. W OZLP w Szczecinie pracował do przejścia na emeryturę w 1968 r.
Za walkę i zasługi został odznaczony: Krzyżem Virtuti Militarii, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim, czterokrotnie Medalem Wojska Polskiego, złotymi Odznakami Polskiego Towarzystwa Leśnego i Ligi Ochrony Przyrody.
Jest autorem monografii "Kaktus" - Włoszczowski obwód AK. (materiały powielane, tzw. drugi obieg) oraz wspomnień osobistych Na ścieżkach małej wojny (wydana w 1994 r., zawiera również powyższą monografię). Zmarł 17 stycznia 1981 r. Pochowany został na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie.
