Pacta sunt servanda
Z Wikipedii
Pacta sunt servanda (łac. umów należy dotrzymywać). Zasada wyrażająca się w tym, że osoba, która zawarła ważną umowę, musi ją wykonać. Instytucja wywodząca się z prawa rzymskiego. Opiera się na dobrej wierze stron stosunku zobowiązaniowego i jest fundamentalną zasadą w każdym systemie prawnym. Klauzula generalna wzmacniająca rolę umów prawnych oraz pewność i stabilność prawa, jako podstawowego regulatora stosunków społecznych. Zasada pacta sunt servanda miała pierwotnie zastosowanie w stosunkach cywilistycznych, ale ze wględu na swoje kluczowe znaczenie oraz obecność w każdym niemal systemie prawnym stanowi także podstawową zasadę prawa międzynarodowego publicznego. Jedna z podstawowych norm w stosunkach międzynarodowych, potwierdzana w wielu aktach prawa międzynarodowego publicznego, począwszy od deklaracji londyńskiej z 1871, Paktu Ligi Narodów, do Karty NZ z 1945 i Deklaracji zasad prawa międzynarodowego z 1970. Zasada wyrażona werbalnie w prawie międzynarodowym publicznym w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów. Zasada pacta sunt servanda doznaje ograniczeń na skutek działania klauzuli rebus sic stantibus.
