Polskie trałowce rzeczne

Z Wikipedii

Polskie trałowce rzeczne

Przed II wojną światową polska Marynarka Wojenna posiadała w składzie Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej 7 trałowców rzecznych. Dzieliły się one na dwa typy, wszystkie były skonstruowane i zbudowane w Polsce, w Warsztatach Portowych Marynarki Wojennej w Pińsku. Po wojnie klasyfikowano w ten sposób kutry trałowe typu TR-41.

[edytuj] Trałowce T 4 - T 7

Starszy typ stanowiły zbudowane w latach 1927-1930 rzeczne trałowce bocznokołowe, które weszły do służby pod oznaczeniami: T 1 - T 5. W 1929 roku jednakże T 5 został wycofany ze służby na skutek wad konstrukcji. W 1936, w związku z wejściem do służby nowych trałowców, trałowce T 1, T 2 i T 3 przemianowano na T 5, T 6 i T 7, tak więc w 1939 roku nosiły one numery T 4, T 5, T 6 i T 7.

Po wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939, trałowce te działały na Pinie. Po agresji wojsk radzieckich na polskie ziemie wschodnie, razem z innymi jednostkami flotylli rozpoczęły odwrót w celu próby przedarcia się do Brześcia. T 5 został samozatopiony przez załogę 20 września 1939 na jeziorze Horodyszcze, a następnie ostatecznie zniszczony przez radzieckie czołgi. Z powodu zablokowania Kanału Królewskiego, trałowce T 4, T 6 i T 7 zostały 21 września 1939 samozatopione przez załogi w rejonie Kuźliczyna (razem z m.in. monitorem rzecznym ORP "Kraków").

Trałowce T 4, T 6 i T 7 zostały następnie podniesione przez Rosjan i po remoncie wcielone do radzieckiej Flotylli Pińskiej, pod oznaczeniami: No. 3 (dawny T 4), No. 4 (T 6) i No. 5 (T 7). Najprawdopodobniej zostały zniszczone podczas ataku Niemiec na ZSRR w czerwcu 1941.

Dane techniczne:

wyporność: 4,8 ton
wymiary: długość - 9 m, szerokość - 2,20 m (3,80 z tamborami), zanurzenie - 0,25 m
napęd: silnik benzynowy Praha, 4 cylindrowy, moc 20 KM, boczne koła łopatkowe
prędkość: 10 km/h
załoga: 5
uzbrojenie: 1 karabin maszynowy Hotchkiss wz.25 kaliber 7,92 mm (demontowalny)
wyposażenie: trał kontaktowy, hak holowniczy

[edytuj] Trałowce opancerzone T 1 - T 3

Nowszy typ stanowiły rzeczne trałowce opancerzone T 1, T 2 i T 3, które weszły do służby w latach 1935-1936. Początkowo nosiły oznaczenia T 5 - T 7, lecz krótko po wejściu do służby w 1936 zostały one zmienione na ostateczne T 1, T 2 i T 3. Trałowce te były znacznie nowocześniejsze od poprzedniego typu, w odróżnieniu od niego miały lekko opancerzoną nadbudówkę, z wieżyczką obrotową typu "Ursus" uzbrojoną w działko półautomatyczne kaliber 37 mm Puteaux wz.18 i być może w przeciwlotniczy karabin maszynowy wz. 25. Mogły też zabrać 4 miny rzeczne.

Podczas Kampanii Wrześniowej 1939, trałowce te operowały na rzece Strumień. Wobec niemożności wycofania się na zachód po wkroczeniu wojsk radzieckich na ziemie polskie, trałowce T 1 i T 3 zostały 20 września 1939 wysadzone w powietrze przez załogi na rzece Strumień, a T 2 samozatopiony na jeziorze Horodyszcze.

Dane techniczne

wyporność: 10,2 t
wymiary: długość - 11,2 m (maksymalna z trałem - 18,5 m), szerokość - 2,8 m, zanurzenie - 0,4 m
napęd: silnik wysokoprężny o mocy 48 KM, 1 śruba
prędkość: 12 km/h
załoga: 5
uzbrojenie: 1 działko kaliber 37 mm Puteaux wz.18, 1 karabin maszynowy Hotchkiss wz.25 kaliber 7,92 mm, 4 miny rzeczne.
wyposażenie: trał kontaktowy, hak holowniczy

[edytuj] Powojenne trałowce rzeczne

Jako trałowce rzeczne były także oznaczone powojenne kutry trałowe typu TR-41, znane też jako projekt 151 (skrót TR pochodził od: trałowiec rzeczny). 7 jednostek tego typu weszło do polskiej służby w latach 1954-1956 (numery: TR-41 - TR-47). Pomimo klasyfikacji jako trałowce rzeczne, były to w rzeczywistości kutry trałowe i nie były one używane na rzekach, ale na wodach przybrzeżnych.