Rudolf II Habsburg

Z Wikipedii

Rudolf II Habsburg

Rudolf II Habsburg (ur. 18 lipca 1552 w Wiedniu, zm. 20 stycznia 1612 w Pradze) — cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego i król Czech w latach 1576-1611, król Węgier w latach 1576-1608 z dynastii Habsburgów.

Syn cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, króla Czech i Węgier - Maksymiliana II Habsburga i Marii Hiszpańskiej (córki cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego i króla Hiszpanii - Karola V Habsburga oraz Izabeli Aviz).

Od 1563 do 1571 roku przebywał na dworze swojego wuja, Filipa II, króla Hiszpanii.

W 1593 r., w odpowiedzi na najazd tureckiego beja Serbii na Chorwację, zaprzestał płacenia Imperium osmańskiemu trybutu z Węgier i rozpoczął III wojnę austriacko-turecką.

W latach 1608-1609 wydał akty gwarantujące swobody wyznaniowe dla protestantów w Czechach i na Morawach (tzw. List Majestatyczny). Nie przestrzegał ich w praktyce, czym przyczynił się do wybuchu wojny trzydziestoletniej.

Prowadził pertraktacje z królem Polski Zygmuntem III Wazą w sprawie przekazania korony polskiej Habsburgom (Zygmunt liczył na odzyskanie tronu Szwecji).

Rudolf II nigdy nie zawarł małżeństwa i nie doczekał się legalnego następcy, co spowodowane było lękiem przed wypełnieniem się przepowiedni astrologicznej, zgodnie z którą stracić miał tron na rzecz swego prawowitego spadkobiercy (co zresztą rzeczywiście nastąpiło, wobec braku potomstwa jego następcą był bowiem brat Maciej, który doprowadził ostatecznie do usunięcia Rudolfa z tronu).

Cesarz posiadał mimo to liczne potomstwo z nieprawego łoża. Jednym z jego nieślubnych synów był znany jako niezrównoważony psychicznie morderca markiz Julius d'Austria.

Rudolf wykazywał pogłębiające się z wiekiem zaburzenia psychiczne spowodowane najprawdopodobniej postępującą, wrodzoną kiłą. Dręczyły go częste stany lękowe oraz obsesje na tle religijnym, w akcie szału dopuścił się nieudanej próby morderstwa po której usiłował popełnić samobójstwo. Ulegał bardzo silnym wpływom filozofii hermetycznej oraz innych prądów okultystycznych i kabalistycznych. Jego praski dwór stał się oazą dla rozmaitej maści czarowników, alchemików, astrologów i rabinów- kabalistów, w których wiedzy i zdolnościach cesarz pokładał bezgraniczną ufność.

Rudolfa cechowała bardzo chwiejna postawa wobec Kościoła. W okresach szczególnego nasilenia objawów choroby ostentacyjnie odrzucał wiarę katolicką, deklarując postawę zbliżoną do satanizmu i oddając się praktykowaniu wiedzy tajemnej. Widok duchownych, których na podstawie przepowiedni posądzał o spiskowanie przeciw niemu i nastawanie na jego życie, budził w nim wówczas paniczny lęk.

Ostatecznie obłąkany cesarz został pozbawiony tronów: Węgier, cesarskiego i Czech na rzecz brata, Macieja Habsburga.