S-75
Z Wikipedii
S-75 - radziecki system przeciwlotniczy, w kodzie NATO oznaczana jako SA-2 Guideline. Rakieta dwustopniowa, przeznaczona do zwalczania celów na średnim i wysokim pułapie. Pierwsza publiczna prezentacja w Moskwie na defiladzie jesienią 1957 r.
1 maja 1960 r. zestrzeliła amerykański samolot zwiadowczy U-2 pilotowany przez Fracisa Gary'ego Powersa. Kolejny U-2 został zestrzelony nad Kubą w czasie Kryzysu Kubańskiego. Wojna w Wietnamie była sprawdzianem możliwości tych rakiet. 24 lipca 1965 r. zestrzelono pierwszy samolot (F-4 Phantom z 45 Dywizjonu USAF), a po miesiącu - następny. Systemy OP tego typu stanowiły poważne zagrożenie dla sił USA. Rozpoczęto serię bombardowań na stanowiska OP pod kryptonimem "Iron Hand". Na początku wojny w Wietnamie nie było wiele wyrzutni tego typu, sytuacja zmieniła się wraz z rozwojem walk. Używany był powszechnie na Bliskim Wschodzie przez państwa arabskie przeciw lotnictwu Izraela.
W latach 70. XX w. udowodniono także skuteczność systemu w zwalczaniu celów nawodnych ogniem "na wprost", tzn. z wyrzutni ustawianych na klifie lub wysokim brzegu z belką startową pod minimalnym kątem elewacji.
Rakietę eksportowano do krajów Paktu Warszawskiego, w tym Polski i 20 innych państw: Afganistanu, Albanii, Algierii, Angoli, Egiptu, Etiopii, Indii, Iraku, Iranu, Jemenu, Kuby, Libii, Mongolii, Pakistanu, Peru, Północnej Korei, Somalii, Sudanu, Syrii, Wietnamu. Produkowana na licencji w Chinach nosiła oznaczenie HQ-2. W Polsce w rakiety tego systemu były wyposażone dywizjony ogniowe WOPK: 4 DOAR w Baniosze koło Góry Kalwarii (3 Warszawska BrygadaOPK) oraz na Śląsku.
Konstrukcja była rozwijana i w wyniku prowadzonych prac powstał zmodernizowany zestaw rakietowy S-75M Wołchow.
Spis treści |
[edytuj] Wersje
- S-75 Dźwina - pierwsza wersja produkcyjna nad którą prace rozpoczęto w 1957. Na zachodzie znana pod oznaczeniem SA-2A
- S-75 Wołchow - na zachodzie znana jako SA-2C. Zestaw rakietowy S-75M Wołchow był zmodernizowaną wersją S-75 Dźwina. Zestaw składał się z następujących elementów:
- Kabina dowodzenia - UW (kryptonim Urszula)
- Kabina nadawczo-odbiorcza z systemem anten - PW (Kryptonim Pelagia)
- Kabina AW (Kryptonim Amelia) systemów: UWW - układy wyliczania współrzędnych celu i rakiety, UWK - układy wyliczania komend kierowania rakietą, RNK - radio-nadajnik komend, SCR - selekcja celów ruchomych (układy przeciwzakłóceniowe)
- Kabina rozdziału zasilania - RW (kryptonim Roma)
- dwie elektrownie ESD100
- Sześć wyrzutni rakiet SM90
- Samochody transportowo - załadowcze (STZ)
Zestaw rakietowy "Wołchow" wyposażony był w dwa rodzaje rakiet : starsze 20DP i nowsze 20DSU. Były to rakiety dwuczłonowe. Składały się z: silnika startowego: - paliwem było 12 sztuk lasek prochowych o długości około 1,2m każda, wadze 600 kg oraz z części marszowej zawierającej: - silnik marszowy - na paliwo ciekłe (samina) w zbiorniku i utleniacza którym był stężony kwas azotowy, - zbiornik kulisty z powietrzem sprężonym do 400 atm. do napędu sterolotek, - ładunek bojowy, - 2 sztuki WDM (zapalniki kształtujące w zależności od sposobu ich inicjacji wiązkę odłamków), - elementy sterowania rakietą, - urządzenie nadawczo - odbiorcze do komunikowania się z SNR (Stacją Naprowadzania Rakiet). Komunikacja odbywała się przez Radionadajnik Komend (RNK) - pokładowa stacja radiolokacyjna (radiozapalnik) - wysyłająca impulsy w przestrzeń w celu wykrycia obiektu. W przypadku otrzymania 7 "pozytywnych" odpowiedzi następowało poderwanie ładunku bojowego.
Naprowadzanie rakiet na cel odbywało się z wykorzystaniem jednej z trzech metod:
- T/T - Trzech Punktów - w której Stacja Naprowadzania Rakiet (SNR), rakieta i cel znajdowały się zawsze w jednej linii
- PW - Połowicznego Wyprzedzenia - w której do wzoru określającego tor lotu rakiety wprowadzono współczynnik wyprzedzenia zmniejszający przeciążenia
- K - metoda K - wykorzystywana do strzelania do celów niskolecących, w której w początkowej fazie lotu rakiety jej tor był podnoszony w górę, dalszy etap loty odbywał się wg metody PW.
[edytuj] Linki zewnętrzne
[edytuj] Dane techniczne
- Wersje od A do D i F głowice odłamkowo-burzące
- Wersja E głowice nuklearne o masie 295 kg i mocy 15 kT
- Kontrola ognia: radar Fang Song
- Waga startowa: 2326 kg
- Silnik: dwustopniowy; pierwszy stopień na paliwo stałe (laski prochowe), drugi stopień na paliwo ciekłe w postaci mieszaniny węglowodorów ze stężonym kwasem azotowym jako utleniaczem.
- Prędkość: 3,5 M
- Pułap: minimalny 100 m, maksymalny 27 km
- Pułap efektywny: 18,6 km
- Głowica: odłamkowo-burząca o masie 195 kg
Maksymalny zasięg rażenia odłamkami na dużych pułapach wynosi 244 m, a na niskich i średnich do 120 m (efektywnie do 65 m)
