Stanisław Darski

Z Wikipedii

Stanisław Darski, pierwotnie Menda (ur. 17 listopada 1891 we Lwowie, zm. 22 grudnia 1983 w Warszawie), polski działacz państwowy, prawnik i ekonomista, minister żeglugi, mistrz Polski w tenisie.

Pochodził z rodziny nauczycielskiej, niefortunnie brzmiące nazwisko zmienił po I wojnie światowej. Na Uniwersytecie Jana Kazimierza uzyskał w 1916 doktorat prawa, ukończył także Akademię Handlową we Lwowie. W latach 1918-1919 uczestniczył w obronie Lwowa. W 1920 przeniósł się do Gdańska, gdzie pracował w przedsiębiorstwie handlu międzynarodowego "Lambert i Krzysiak", zajmując się spedycją, żeglugą i handlem morskim. W 1929 został sekretarzem generalnym Związku Gdyńskich Ekspedytorów Portowych. W 1930 został zatrudniony w "Żegludze Polskiej" jako kierownik linii regularnych (m.in. na trasie Gdynia-Ryga-Tallinn-Helsinki); w 1933 objął funkcję zastępcy dyrektora naczelnego, a w 1936 dyrektora ds. handlowych "Żeglugi Polskiej".

Rozwinął kontakty żeglugowe z Finlandią i w tym właśnie kraju zastał go wybuch II wojny światowej. Przedostał się wkrótce do Wielkiej Brytanii, gdzie kontynuował pracę w "Żegludze Polskiej", zarejestrowanej jako Polish Steamship Agency Limited. Był również prezesem Związku Armatorów Polskich. W lipcu 1945 nawiązał współpracę z powołaną przez Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej Polską Misją Morską w Londynie. W 1946 powrócił do kraju. Brał udział w opracowaniu zagadnień floty handlowej w Planie 3-letnim. W latach 1946-1949 był kolejno wicedyrektorem i dyrektorem Generalnego Inspektoratu dla Portów i Żeglugi oraz dyrektorem Departamentu Portów i Żeglugi w Ministerstwie Żeglugi. W 1949 przeszedł na stanowisko dyrektora naczelnego przedsiębiorstwa Gdynia-Ameryka Linie Żeglugowe (GAL).

W 1950 odsunięty od funkcji państwowych, podjął pracę naukową w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie. Był na tej uczelni docentem i kierownikiem Katedry Organizacji i Techniki Transportu Morskiego. W listopadzie 1956 został powołany na stanowisko ministra żeglugi w rządzie Józefa Cyrankiewicza, będąc jednym z dwóch bezpartyjnych (obok ministra zdrowia Rajmunda Barańskiego) członków gabinetu. Przeciwstawił się planom likwidacji resortu i podporządkowania go Ministerstwu Handlu Zagranicznego, a nawet doprowadził do poszerzenia zadań o gospodarkę wodną (pełnił kolejno funkcję ministra żeglugi 1956-1957, ministra żeglugi i gospodarki wodnej 1957-1960 i ponownie ministra żeglugi 1960-1964). W grudniu 1964 przeszedł na emeryturę, na czele resortu zastąpił go Janusz Burakiewicz.

W 1961 mianowany profesorem nadzwyczajnym i przewodniczącym Komitetu Badań Morza Polskiej Akademii Nauk, przyczynił się do zdobycia środków na badania oceanograficzne. Na emeryturze pozostał konsultantem programów rozwoju polskiej gospodarki morskiej.

W młodości był czołowym polskim tenisistą. Jeszcze w okresie przed I wojną światową był zaliczany do najlepszych graczy Galicji, a po wojnie w 1922 zdobył złoty medal w grze pojedynczej na drugich w historii mistrzostwach Polski, organizowanych w Łodzi. W 1924 uczestniczył w wyprawie polskich zawodników na turniej halowy w Barcelonie, stanowiącej jeden z pierwszych kontaktów zagranicznych polskiego tenisa (bez sukcesów sportowych), a latem tegoż roku, korzystając ze służbowego pobytu w Londynie, jako pierwszy reprezentant niepodległej Polski wystąpił na Wimbledonie. Przegrał w I rundzie ze słynnym Francuzem Rene Lacoste 0:6, 4:6, 2:6.

Źródła:

• Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944-1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991 (tu miejsce śmierci Warszawa)
• Kordian Tarasiewicz, Opowieści tenisowe z myszką, Wydawnictwo "Tenis", Wrocław 1992