Zachęta Narodowa Galeria Sztuki
Z Wikipedii
| Zachęta Narodowa Galeria Sztuki | |
 Pałac Zachęty w Warszawie |
|
| Oddziały | Galeria Kordegarda w Warszawie |
| Data założenia | 13 grudnia 1860 |
| Lokalizacja |  Polska, Warszawa |
| Powierzchnia ekspozycji | 1 765 m2 |
| Dyrektor | dr Agnieszka Morawińska |
| Adres | pl. Stanisława Małachowskiego 3 00-916 Warszawa (e-mail) |
| Strona internetowa muzeum | |
Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, galeria sztuki w Warszawie, narodowa instytucja kultury[1], założona w 1860 przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, znacjonalizowana w 1949, od 1900 mieści się w pałacu wzniesionym w latach 1898–1903 według projektu Stefana Szyllera[2]; dokumentuje historię polskiej sztuki współczesnej; pałac Zachęty został wpisany do rejestru zabytków w 1965.
Od 1900 galeria nosiła następujące nazwy:
- 1900–1939 Muzeum Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych[3]
- 1949–1989 Centralne Biuro Wystaw Artystycznych
- 1989–2003 Państwowa Galeria Sztuki Zachęta
- 2003– Zachęta Narodowa Galeria Sztuki
16 grudnia 1922 w pałacu Zachęty zamordowano prezydenta II RP Gabriela Narutowicza.
[edytuj] Historia
Początkowo celem Towarzystwa było organizowanie wystaw, zakup dzieł sztuki (do kolekcji narodowej) i udzielanie pomocy młodym artystom. Obecna siedziba Zachęty, zaprojektowana przez Stefana Szyllera, wzniesiona została w latach 1898-1900, dzięki wysiłkom Towarzystwa i hojności społecznej, stając się jednym z głównych warszawskich ośrodków sztuki, promującym nowe malarstwo.
Po drugiej wojnie światowej, zbiory Zachęty przeniesione zostały do Muzeum Narodowego, zapoczątkowując w jej gmachu działalność Centralnego Biura Wystaw Artystycznych. W roku 1989, instytucja nazwana została Państwową Galerią Sztuki Zachęta, przywołując tym samym tradycje przedwojenne.
25 września 2003 galeria Zachęta została mianowana Narodową Galerią Sztuki.
Przypisy
- ↑ Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Wykaz instutucji kultury [dostęp 13.06.2008]
- ↑ Mórawski K., Głębocki W., Bedeker warszawski : w 400-lecie stołeczności Warszawy, Warszawa 1996, s. 187–188. ISBN 83-207-1525-3
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 2, Warszawa 1927, s. 362–364.
