Hans Memling
Z Wikipedii
Hans Memling, Memlinc (ur. 1430 - zm. 1494) – malarz niderlandzki niemieckiego pochodzenia, jeden z najważniejszych przedstawicieli wczesnego odrodzenia w Europie.
Prawdopodobnie uczył się u Stephana Lochnera w Kolonii i u Rogiera van der Weydena w Brukseli.
Od 1465 pracował w Brugii. W 1467 został członkiem gildii św. Łukasza w Brugii. W 1480 należał do najbogatszych mieszkańców tego miasta, prowadził pracownię, w której zatrudniał wielu uczniów i pomocników. Malował wizerunki tronującej Matki Boskiej z Dzieciątkiem, portrety. Najsłynniejsze są jego ołtarze: Ołtarz Świętych Janów, Ołtarz Pokłonu Trzech Króli (oba w Brugii), Mistyczne zaślubiny św. Katarzyny, Ołtarz Męki Pańskiej, Opłakiwanie - dzieła te odznaczają się liryzmem, miękkim rysunkiem i modelunkiem, spokojem. Dramatyzmem wyróżnia się ołtarz Sąd Ostateczny (1473), wczesne dzieło Memlinga (obecnie w Muzeum Narodowym w Gdańsku). Jednym z ostatnich jego dzieł jest Relikwiarz św. Urszuli, drewniana skrzynka ozdobiona scenami z życia świętej i innymi miniaturami.
Obrazy Memlinga nacechowane są liryzmem, spokojem, czystym i harmonijnym kolorytem oraz miękkim modelunkiem. Memling korzystał z doświadczeń mistrzów van der Weydena, D. Boutsa, H. van der Goesa.
Do najlepszych jego dzieł należą: wizerunki tronującej Madonny z Dzieciątkiem, portrety (Martina van Nieuwenhoven — część dyptyku), ołtarze: Trzech Króli (1479), Mistycznych zaślubin św. Katarzyny (1479), Opłakiwania (1480), Św. Krzysztofa (1484), Męki Pańskiej (1491), relikwiarz ze scenami z legendy o św. Urszuli (1489).
