Jan-Erik Lundqvist
Z Wikipedii
Jan-Erik Lundqvist (ur. 14 kwietnia 1937 w Sztokholmie), tenisista szwedzki, reprezentant w Pucharze Davisa.
W latach 60. Lundqvist zaliczany był do czołowych zawodników w tenisie amatorskim. W rankingu "Daily Telegraph" za rok 1964 Szwed uplasował się na 3. miejscu, jedynie za Australijczykami Royem Emersonem i Fredem Stolle. W imprezach wielkoszlemowych, zdominowanych w tym okresie przez zawodników australijskich, Lundqvist nie może pochwalić się spektakularnymi osiągnięciami (był dwukrotnie półfinalistą mistrzostw Francji, zarówno w 1961, jak i trzy lata później przegrywając z Włochem Pietrangelim). Jego największym sukcesem jest zwycięstwo w międzynarodowych mistrzostwach Włoch w Rzymie w 1964, kiedy pokonał w finale Freda Stolle 1:6, 7:5, 6:3, 6:1. Rok później niespodziewanie triumfował w halowych mistrzostwach USA, w ćwierćfinale eliminując byłego mistrza Wimbledonu Chucka McKinleya, a w finale pokonując innego Amerykanina Dennisa Ralstona. Lundqvist wygrał również międzynarodowe mistrzostwa Szwecji w Bastad w 1963 (rok wcześniej uległ w finale znanemu Hiszpanowi Manuelowi Santanie), był ponadto wielokrotnym triumfatorem narodowych mistrzostw Szwecji.
Znany pod zdrobniałą wersją imienia Janne, przyczynił się znacznie do popularyzacji tenisa w Szwecji także dzięki występom w Pucharze Davisa. Lundqvist jest jednym z aktywniejszych reprezentantów daviscupowych Szwecji, pozostaje m.in. rekordzistą kadry pod względem liczby wygranych pojedynków singlowych (47 zwycięstw przy 16 porażkach). Razem z Ulfem Schmidtem tworzył najlepszą parę deblową w historii zespołu daviscupowego (16 zwycięstw, 8 porażek). W ramach Pucharu Davisa miał na koncie zwycięstwa nad takimi graczami, jak Pierre Darmon, Wilhelm Bungert, Niki Pilić, Cliff Drysdale, Nicola Pietrangeli, Tony Palafox, Manuel Santana, Torben Ulrich. Wśród meczów pucharowych rozegrał także słynny, ale przegrany pojedynek z Royem Emersonem w finale międzystrefowym w 1965. Lundqvist prowadził 2:0 w setach, a potem w piątej partii 5:2, by ostatecznie zejść z kortu pokonany 6:2, 6:4, 3:6, 2:6, 5:7. Cały finał międzystefowy Szwecja przegrała 0:5 - Lundqvist uległ jeszcze Fredowi Stolle, a w deblu ze Schmidtem poniósł porażkę z parą Emerson-Stolle. Występował (z przerwami) w zespole narodowym w latach 1957-1970, mając udział (poza finałem międzystrefowym w 1964) w awansie do trzech finałów strefy europejskiej (1960 i 1961 porażki z Włochami, 1963 porażka z Wielką Brytanią) oraz do półfinału strefy międzystrefowej w 1962 (porażka z Meksykiem).
W 1965 zdobył trzy punkty w meczu Pucharu Davisa z Polską. W Sztokholmie pokonał na początek zdecydowanie Tadeusza Nowickiego, w deblu z Lennartem Bergelinem odniósł zwycięstwo nad Nowickim i Rybarczykiem (w pięciu setach). W ostatnim pojedynku pokonał również wielokrotnego mistrza Polski, Wiesława Gąsiorka. W meczu z Gąsiorkiem potwierdził swoje nieprzeciętne umiejętności serwisowe, ponad 30 punktów zdobywając asami. Inny polski akcent w karierze Lundqvista to zwycięstwo w międzynarodowych mistrzostwach Polski w 1958, w pierwszej powojennej edycji tego turnieju.
Lundqvist, który w 1960 odrzucił propozycję byłego tenisisty i słynnego promotora Jacka Kramera przejścia na zawodowstwo, po zakończeniu kariery zawodniczej kontynuował działalność na rzecz popularyzacji szwedzkiego tenisa jako publicysta i komentator telewizyjny i radiowy. Wydał m.in. książki Tokig i tennis (1964) i Tennis för miljoner (1968). Przez kilkadziesiąt lat prowadził w Sztokholmie popularne centrum tenisowe. W 2004 został wpisany do Hall of Fame tenisa szwedzkiego, gdzie dołączył do swoich znanych następców - Borga, Wilandera i Edberga.
