Mikael Pernfors

Z Wikipedii

Mikael Pernfors (ur. 16 lipca 1963 w Malmö), tenisista szwedzki, finalista wielkoszlemowego French Open w grze pojedynczej, reprezentant w Pucharze Davisa.

Praworęczny Szwed, z bekhendem granym oburącz, opierał swoją grę na topspinowych zagraniach z głębi kortu, wzorem swoich rodaków Borga i Wilandera. Chętnie korzystał także z zagrań kombinacyjnych, skrótów i lobów.

Przed rozpoczęciem kariery zawodowej łączył grę w tenisa ze studiami na University of Georgia. Przez dwa lata z rzędu zdobywał tytuł akademickiego mistrza USA w tenisie (1984, 1985), jako pierwszy zawodnik od czasu Dennisa Ralstona, który osiągnął to w latach 60. W 1985 Pernfors przeszedł na zawodowstwo. Przełom w jego karierze nastąpił w 1986, kiedy najpierw przebił się do czołowej setki rankingu (m.in. dzięki półfinałowi turnieju cyklu Grand Prix w Memphis, gdzie pokonał 10. zawodnika na świecie Kevina Currena), a w czerwcu dotarł niespodziewanie do finału French Open. W drodze do finału odniósł kilka zwycięstw nad wyżej notowanymi rywalami, m.in. rodakiem Edbergiem (nr 7), Argentyńczykiem Jaite (nr 15), Niemcem Beckerem (nr 5), Francuzem Lecontem (nr 10). W finale zdecydowanie przegrał w ówczesnym liderem rankingu światowego Ivanem Lendlem (3:6, 2:6, 4:6). W dalszej części sezonu był jeszcze w 1/8 finału Wimbledonu oraz półfinale turnieju w Cincinnati, co dało mu awans na najwyższą rankingową pozycję w historii - nr 10 (we wrześniu 1986).

Na pierwsze turniejowe zwycięstwo Pernfors czekał do 1988, kiedy udało mu się wygrać imprezy w Los Angeles (w finale z Agassim) i Scottsdale. Był również w t.r. finalistą turnieju w Memphis. Wkrótce jednak jego kariera załamała się wskutek serii poważnych kontuzji i na początku lat 90. był praktycznie nieobecny na światowych kortach. Udaną próbę powrotu podjął w 1993 - wygrał kilka turniejów niższej rangi (challengerów), dzięki czemu powrócił do czołowej setki rankingu, a w lipcu odniósł swoje trzecie turniejowe zwycięstwo w cyklu ATP Tour (Canadian Open w Montrealu). W turnieju kanadyjskim pokonał m.in. wicelidera rankingu światowego Couriera oraz graczy drugiej dziesiątki - Rosjanina Wołkowa, Kordę i w finale Todda Martina; w meczu finałowym Martin nie wykorzystał prowadzenia 5:2 w decydującym secie i ostatecznie Pernfors wygrał 2:6, 6:2, 7:5.

W dalszych startach nie udało się już Pernforsowi wygrać turnieju rangi ATP Tour. Kilka tygodni po turnieju w Montrealu na wielkoszlemowym US Open odpadł z innym szwedzkim weteranem powracającym do tenisa, Matsem Wilanderem. Od 1994 nie wygrał w ogóle meczu w głównym cyklu, bez większego powodzenia próbował jeszcze startów w challengerach. Ostatnie występy w gronie tenisistów zawodowych zanotował w 1996. Od tego czasu uczestniczy w rozgrywkach weteranów.

Pernfors przeszedł do historii tenisa nie tylko dzięki swoim wynikom, ale także jako pierwszy "zwycięzca" meczu po dyskwalifikacji rywala na podstawie przepisów wprowadzonych w 1990. Do tego wydarzenia doszło w styczniu 1990 w IV rundzie Australian Open. Rywal Pernforsa, słynny John McEnroe, otrzymał dwa ostrzeżenia, najpierw za pogrożenie sędzinie liniowej, następnie za złamanie rakiety. Wcześniejsze regulacje pozwalały na trzy takie ostrzeżenia, dopiero czwarte kończyło się dyskwalifikacją; po zmianie przepisów wykluczenie następowało już przy trzecim ostrzeżeniu. McEnroe mimo dwóch kar wdał się w kolejną sprzeczkę z sędzią głównym, w efekcie czego doszło do dyskwalifikacji Amerykanina. Dzięki temu Pernfors awansował do ćwierćfinału (chociaż przegrywał w momencie dyskwalifikacji 1:2 w setach), w którym nie sprostał jednak Yannickowi Noah.

Inny znany pojedynek, jaki stoczył Mikael Pernfors, miał miejsce w IV rundzie Wimbledonu w 1987. Szwed zmierzył się z weteranem Connorsem (wówczas klasyfikowanym jako nr 7 na świecie) i prowadził 6:1, 6:1, 4:1, by ostatecznie przegrać 1:6, 1:6, 7:5, 6:4, 6:2. Meczem tym Connors potwierdził opinię gracza walczącego do ostatniej piłki. Wysokiego prowadzenia Pernfors nie wykorzystał także w meczu finałowym Pucharu Davisa w 1986; w rywalizacji z Australijczykami Szwed pokonał Paula McNamee, a następnie prowadził 2:0 w setach z Patem Cashem. Cashowi udało się jednak odwrócić losy spotkania, co miało decydujący wpływ na końcowy wynik finału Pucharu - Australia wygrała 3:2. Mimo to Pernforsowi przysługuje tytuł zdobywcy Pucharu Davisa - wystąpił bowiem w I rundzie kolejnej edycji, którą później Szwedzi (chociaż już bez jego udziału) zakończyli zdobyciem trofeum, po finałowym meczu z Indiami. Ostatni występ w zespole narodowym Pernfors zanotował w 1989.

Jako deblista Pernfors wygrał jeden turniej, był w dalszych dwóch finałach. W lipcu 1988 figurował na pozycji nr 32 w rankingu deblistów. Łączne jego zarobki na kortach przekroczyły milion trzysta tysięcy dolarów.

Wygrane turnieje:

• gra pojedyncza:
  • 1988 Los Angeles, Scottsdale
  • 1993 Montreal (Canadian Open)
• gra podwójna:
  • 1989 Charleston (z Tobiasem Svantessonem)

Finały turniejowe:

• gra pojedyncza:
  • 1986 French Open
  • 1988 Memphis
• gra podwójna:
  • 1987 Stuttgart (korty ziemne, z Magnusem Tidemanem)
  • 1988 Memphis (z Peterem Lundgrenem)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• sylwetka na stronie ATP Tour