Molla Mallory

Z Wikipedii

Anna Margarethe Mallory, Molla Mallory, z domu Bjurstedt (ur. 6 marca 1884 w Kristianii, obecnie Oslo, zm. 22 listopada 1959 w Sztokholmie), tenisistka norweska, przez małżeństwo obywatelka amerykańska, ośmiokrotna zwyciężczyni mistrzostw USA, medalistka olimpijska.

Była córką oficera. Przez dziesięć lat zdobywała tytuły mistrzyni Norwegii, a na igrzyskach olimpijskich w Sztokholmie w 1912 zdobyła brązowy medal w singlu w turnieju rozgrywanym na kortach na wolnym powietrzu. Sukcesy te nie zapewniły jej jednak rozgłosu światowego i kiedy przeniosła się do USA w 1914, pozostawała stosunkowo mało znaną zawodniczką. Za ocean przybyła w poszukiwaniu pracy jako masażystka, ale spróbowała także swoich sił w halowych mistrzostwach USA. Nierozstawiona, doszła do finału, w którym pokonała obrończynię tytułu Marie Wagner 6:4, 6:4. Turniej ten wygrywała jeszcze cztery razy. Wkrótce wyszła za mąż za Franklina Mallory i przyjęła obywatelstwo amerykańskie.

Jej nazwisko jest związane przede wszystkim z turniejem o mistrzostwo USA, obecnym US Open. Mallory pozostaje rekordzistką tej imprezy pod względem liczby triumfów singlowych - tytuły zdobywała nieprzerwanie w latach 1915-1918 (w tym w 1917 w turnieju noszącym nazwę National Patriotic), potem w latach 1920-1922, a po raz ostatni w 1926. O pierwszym triumfie w 1915 zdecydował finał turnieju pretendentek (All Comers), w którym pokonała Hazel Hotchkiss Wightman w trzech setach (mająca prawo udziału w finale challenge round ubiegłoroczna zwyciężczyni Mary K. Browne nie przystąpiła do turnieju). Po ostatni tytuł Mallory sięgnęła w wieku 42 lat, co czyni ją najstarszą triumfatorką turnieju wielkoszlemowego w grze pojedynczej. W finale w 1926 pokonała znaną bardziej z sukcesów deblowych Elizabeth Ryan, mimo iż w decydującym secie przegrywała już 0:4, a potem musiała bronić piłki meczowej przy stanie 6:7.

Molla Mallory była jedyną zawodniczką, która po I wojnie światowej w rywalizacji amatorskiej zdołała pokonać słynną Suzanne Lenglen. W II rundzie mistrzostw USA w 1921 Mallory zaskoczyła swą francuską rywalkę potężnymi forhendami z głębi kortu i nie tylko wygrała pierwszą partię do dwóch, ale doprowadziła Lenglen do takiego zmęczenia, że ta poddała mecz na początku drugiego seta. Lenglen zrewanżowała się rywalce rok później w finale Wimbledonu, w którym oddała Mallory zaledwie dwa gemy. Na swoją korzyść, i to w stosunku 6:0, 6:0, Francuzka rozstrzygnęła także ich pojedynek w Nicei w 1922.

W swoich piętnastu startach w mistrzostwach USA Mallory nie przegrała nigdy wcześniej niż w ćwierćfinale (1927). Poza ośmioma triumfami wystąpiła jeszcze w dwóch meczach o tytuł, przegrywając w 1923 i 1924 z Helen Wills. W swoim ostatnim występie w turnieju w 1929 zaliczyła kolejny półfinał. Była mistrzynią USA także w deblu (dwukrotnie z Eleonorą Sears) i mikście (z Irvingiem Wrightem i dwukrotnie z Williamem Tildenem). Na Wimbledonie, poza finałem w 1922, dwa razy starty kończyła na półfinale. W latach 1915-1928 figurowała w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego, liderując tej klasyfikacji w 1915, 1916, 1918-1922 oraz 1926. Była także w dziesiątce nieoficjalnego rankingu światowego pisma "Daily Telegraph" w latach 1925-1927.

W 1923 wystąpiła w inauguracyjnej edycji rozgrywek o Puchar Wightman, przyczyniając się do sukcesu Amerykanek. Mniej szczęśliwie grała w kolejnych edycjach tej imprezy - występowała w 1924, 1925, 1927 i 1928, ale większość spotkań wygrywały Brytyjki (jedynie w 1927 trofeum przypadło Amerykankom). W ramach Pucharu Wightman rozegrała m.in. cztery pojedynki z Kitty McKane, uzyskując remisowy bilans. Kontuzja odniesiona w meczu Pucharu Wightman w 1928 i związana z nią słabsza dyspozycja przyspieszyły jej decyzję o rezygnacji ze sportu.

Praworęczna Mallory prezentowała odmienny styl od większości współczesnych sobie rywalek. Dominowała wówczas tendencja do gry ofensywnej, z częstymi atakami wolejowymi. Mallory pozostawała konsekwentnie na linii końcowej, całą grę opierając na potężnym forhendzie - bekhend grała defensywnie, a jej serwis zaliczano do najsłabszych w kobiecym tenisie. Co ciekawe, trenowała bardzo rzadko, ograniczając się do występów turniejowych, ale zawsze prezentowała na korcie wielką determinację i wolę zwycięstwa. Podobno uważała, że kobieta nie jest w stanie wytrzymać długiego meczu grając stylem "serwis-wolej".

Na rok przed śmiercią została uhonorowana miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.

Osiągnięcia w najważniejszych turniejach:

• Wimbledon
  • gra pojedyncza - finał 1922
• mistrzostwa USA
  • gra pojedyncza - wygrane 1915, 1916, 1917 (National Patriotic), 1918, 1920, 1921, 1922, 1926, finały 1923, 1924
  • gra podwójna - wygrane 1916, 1917 (National Patriotic, oba z Eleonorą Sears), finały 1918 (z Jogge), 1922 (z Edith Sigourney)
  • gra mieszana - wygrane 1917 (z Irvingiem Wrightem), 1922, 1923 (obie z Williamem Tildenem), finały 1915 (z Irvingiem Wrightem), 1918 (z Fredem Alexandrem), 1920 (z Craigiem Biddle), 1921, 1924 (oba z Williamme Tildenem)
• igrzyska olimpijskie w Sztokholmie 1912
  • gra pojedyncza, korty otwarte - 3. miejsce
• Puchar Wightman
  • wygrane 1923, 1927

Finały singlowe w najważniejszych turniejach:

• mistrzostwa USA 1915 - 4:6, 6:2, 6:0 z Hazel Hotchkiss Wightman (All Comers)
• mistrzostwa USA 1916 - 6:0, 6:1 z Louise Hammond Raymond
• mistrzostwa USA 1917 (National Patriotic) - 4:6, 6:0, 6:2 z Marion Vanderhoef
• mistrzostwa USA 1918 - 6:4, 6:3 z Eleanor Goss
• mistrzostwa USA 1920 - 6:3, 6:1 z Marion Zinderstein
• mistrzostwa USA 1921 - 4:6, 6:4, 6:2 z Mary K. Browne
• Wimbledon 1922 - 2:6, 0:6 z Suzanne Lenglen
• mistrzostwa USA 1922 - 6:3, 6:1 z Helen Wills
• mistrzostwa USA 1923 - 2:6, 1:6 z Helen Wills
• mistrzostwa USA 1924 - 1:6, 3:6 z Helen Wills
• mistrzostwa USA 1926 - 4:6, 6:4, 9:7 z Elizabeth Ryan

Źródła:

• Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
• Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978 (tu data urodzenia 1892)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• sylwetka na stronie Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame