Peter Doohan
Z Wikipedii
Peter Doohan (ur. 2 maja 1961 w Newcastle, Nowa Południowa Walia), tenisista australijski, finalista wielkoszlemowego Australian Open w grze podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa.
Wysoki (190 cm), praworęczny Australijczyk specjalizował się głównie w deblu. W tej specjalności zajmował 15. miejsce w rankingu światowym (w lutym 1987) i wygrał pięć turniejów zawodowych. Był także finalistą dziewięciu dalszych imprez, w tym wielkoszlemowego Australian Open w 1987 w parze z Laurie Warderem. Po udanym sezonie 1987, kiedy Doohan i Warder byli łącznie w czterech finałach turniejowych, para ta zaliczyła także udział w deblowym Masters, nie odgrywając jednak większej roli (cztery porażki - z parami Paul Annacone i Christo Van Rensburg, Stefan Edberg i Anders Jarryd, Miloslav Mecir i Tomas Smid, Scott Davis i David Pate).
W drodze do finału mistrzostw Australii w 1987 Doohan i Warder pokonali w półfinale znanych Amerykanów Kena Flacha i Roberta Seguso (6:1, 3:6, 6:1, 4:6, 10:8), by w decydującym meczu przegrać ze Szwedami Edbergiem i Jarrydem 4:6, 4:6, 6:7. Doohan był ponadto półfinalistą Wimbledonu w 1984 (z Australijczykiem Michaelem Fancuttem, pokonali m.in. Toma i Tima Gulliksonów, przegrali z Patem Cashem i Paulem McNamee) i w 1988 (z Jimem Grabbem, porażka z Jarrydem i Johnem Fitzgeraldem) oraz półfinalistą Australian Open w grudniu 1984 (z Fancuttem, porażka z Markiem Edmondsonem i Sherwoodem Stewartem). Ostatni znacżący rezultat Australijczyka w Wielkim Szlemie to ćwierćfinał Wimbledonu w 1989 (z Warderem).
W grze pojedynczej Doohan był skuteczny głównie w turniejach rozgrywanych w Australii. W 1984 wygrał imprezę w Adelajdzie, w 1985 był w finałach w Adelajdzie i Melbourne (nie Australian Open), w 1987 w finale w Sydney. W 1987 był w IV rundzie Australian Open (pokonał m.in. Kevina Currena, uległ Andersowi Jarrydowi), ale prawdziwą sensację sprawił na Wimbledonie w tymże roku, w II rundzie - jako 70. rakieta świata - eliminując najwyżej rozstawionego obrońcę tytułu Borisa Beckera 7:6, 4:6, 6:2, 6:4. Swój występ na turnieju wimbledońskim w 1987 zakończył na IV rundzie, pokonany przez Slobodana Zivojinovicia. Najwyższą pozycję rankingową zajmował w sierpniu 1987 - nr 43.
Karierę zawodową, w czasie której zarobił na kortach nieco ponad 440 tysięcy dolarów, zakończył w 1991. W 1987 został powołany do reprezentacji Australii i osiągnął razem z zespołem narodowym półfinał Pucharu Davisa (porażka z Indiami). Występował tylko w deblu, partnerując Patowi Cashowi i Wally Masurowi; wszystkie trzy mecze w Pucharze Davisa wygrał.
Wygrane turnieje:
- gra pojedyncza:
- 1984 Adelajda
- gra podwójna:
- 1984 Tel Awiw (z Brianem Levine)
- 1985 Newport (z Sammy Giammalvą), Livingston (z Mike'm De Palmerem)
- 1988 Bristol (z Laurie Warderem)
- 1989 Wellington (z Laurie Warderem)
Finały turniejowe:
- gra pojedyncza:
- 1985 Adelajda, Melbourne
- 1987 Sydney
- gra podwójna:
- 1984 Adelajda (z Brianem Levine)
- 1986 Fort Myers (z Paulem McNamee)
- 1987 Australian Open, Adelajda, Sydney, Canadian Open (wszystkie z Laurie Warderem)
- 1988 Los Angeles (z Jimem Grabbem)
- 1989 Monachium, Indianapolis (oba z Laurie Warderem)
