Stanisław Lubomirski (wojewoda kijowski)

Z Wikipedii

Stanisław Lubomirski (ur. 1704, zm. 19 lipca 1793 w Warszawie), wojewoda bracławski, potem kijowski.

Był synem wojewody sandomierskiego Jerzego Aleksandra i Joanny Karoliny von Sartzhausen.

W 1735 otrzymał starostwo grodowe sadeckie, które w 1754 odstąpił Małachowskim. 29 lipca 1738 dostał urząd podstolego koronnego. W 1744 został kawalerem Orderu Orła Białego. Pozostawał w zatargach z sąsiadami Potockimi i Jabłonowskimi. Angażował się także w utarczki graniczne z Tatarami. Po swoim wyborze król Stanisław August Poniatowski mianował Lubomirskiego 15 grudnia 1764 wojewodą bracławskim, a w 1766 kawalerem Orderu Św. Stanisława. Sympatyzował z Konfederacją Barską, ale do niej nie należał. Niektóre jego chorągwie wzięły udział w konfederacji. 29 października 1772 został wojewodą kijowskim.

W związku z nawrotami choroby umysłowej krewni wystąpili o ustanowienie kurateli, aby uniknąć trwonienia majątku. W 1785 zrzekł się stanowiska wojewody kijowskiego.

W 1738 odziedziczył po ojcu wielki majątek w województwie sandomierskim i kijowskim. Po bezpotomnej śmierci brata Józefa w 1755 wzbogacił go jeszcze o dobra na Wołyniu i Podolu. Na posiadanych terenach prowadził intensywną akcję osadniczą. Był jednym z najbogatszych magnatów w Polsce.

Żonaty od 1740 z Ludwiką Pociejówną pozostawił córkę Ludwikę i czterech synów Ksawerego, Józefa, Aleksandra i Michała.

[edytuj] Wywód przodków:

4. Aleksander Lubomirski
			2. Jerzy Aleksander Lubomirski
5. Katarzyna Anna z Sapiehów córka Pawła Jana Sapiehy
						1. Stanisław Lubomirski
6. Jan Karol von Starzhausen
			3. Joanna Startzhausenówna
7. Regina Maximiliana Fieger von Hirschberg