Διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Αυτό το άρθρο χρειάζεται μετάφραση.

Αν θέλετε να συμμετάσχετε, μπορείτε να επεξεργαστείτε το άρθρο μεταφράζοντάς το ή προσθέτοντας δικό σας υλικό και να αφαιρέσετε το {{μετάφραση}} μόλις το ολοκληρώσετε.

Διευρύνσεις της ΕΕ

1952–58 Ιδρύοντα μέλη: Βέλγιο, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Δυτική Γερμανία *, Κάτω Χώρες (* το 1990 που επανενώθηκε με την πρώην Ανατολική Γερμανία, Αλγερία ήταν ένα αναπόσπαστο τμήμα της Γαλλίας έως το 1962)

1973 – Πρώτη διεύρυνση: Δανία, Ιρλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο (*Η Γροιλανδία εγκατέλειψε το 1985)

1981 – Δεύτερη «νότια (μέρος Ι)» διεύρυνση: Ελλάδα

1986 – Τρίτη «νότια (μέρος ΙΙ)» διεύρυνση: Πορτογαλία, Ισπανία

1995 – Τέταρτη «βόρεια (εν μέρει)» διεύρυνση: Αυστρία, Φινλανδία, Σουηδία

2004 – Πέμπτη «ανατολική (μέρος Ι)» διεύρυνση: Τσεχία, Κύπρος, Εσθονία, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Πολωνία, Σλοβακία, Σλοβενία

2007 – Πέμπτη «ανατολική (μέρος ΙΙ)» διεύρυνση: Βουλγαρία, Ρουμανία

Future – Πιθανή διεύρυνση επέκτασης: Κροατία, Π.Γ.Δ.Μ., Τουρκία

Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) δημιουργήθηκε το 1958, αρχικά από έξι ιδρύοντα κράτη μέλη (αμέσως μετά από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα), Στο τρέχον μέγεθος της συμπεριλαμβάνονται 25 κράτη μέλη. Μέχρι στιγμής υπήρξαν πέντε διαδοχικές διευρύνσεις κατά τη απο την ίδρυση της μέχρι σήμερα, με τη μεγαλύτερη την πέμπτη διεύρυνση, την 1η Μαΐου 2004, όταν ενώθηκαν 10 νέα κράτη μέλη.

Η ΕΕ θα έχει 27 κράτη μέλη όταν πραγματοποιείται η περαιτέρω διεύρυνση το 2007 με την προσθήκη της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας. Οι διαπραγματεύσεις είναι επίσης εν εξελίξει και με άλλα κράτη. Η διαδικασία της διεύρυνσης αναφέρεται μερικές φορές ως ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Εντούτοις, αυτός ο όρος χρησιμοποιείται επίσης στην ενδυνάμωση της συνεργασίας μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ και στην αύξηση της δύναμης από τα ευρωπαϊκά όργανα πέρα από τις εθνικές κυβερνήσεις.

Προκειμένου να προσχωρηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα κράτος πρέπει να τηρήσει τους οικονομικούς και πολιτικούς όρους γνωστούς γενικά ως κριτήρια της Κοπεγχάγης(μετά από τη σύνοδο κορυφής της Κοπεγχάγης Ιουνίος 1993). Απαιτήται μια κοσμική, δημοκρατική κυβέρνηση, καθώς και ένα αξιοκρατικό κράτος δικαίου, καθώς και τις αντίστοιχες ελευθερίες στα ανάλογα όργανα. Σύμφωνα με τη Συνθήκη της ΕΕ, κάθε τρέχον κράτος μέλος και επίσης το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να συμφωνήσει με οποιαδήποτε διεύρυνση.

[Επεξεργασία] Κριτήρια και μέθοδοι

Το 1989, το πρόγραμμα PHARE της Ευρωπαϊκής Κοινότητας δημιουργήθηκε, προκειμένου να παρασχεθεί οικονομική ενίσχυση στις πιθανές χώρες ένταξης, έτσι ώστε να μπορούν να μεταρρυθμίσουν τις οικονομίες τους. Το PHARE έγινε ένα εργαλείο βοήθειας στις υποψήφιες χώρες, οι οποίες προσέγγισαν τα απαιτούμενα κριτήρια Enlargement criteria. Στις υποψηφίες χώρε πρέπει να έχουν επιτύχει:

σταθερότητα των οργάνων που εγγυώνται τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου, τα ανθρώπινα δικαιώματα και σεβασμός και προστασία των μειονοτήτων
η ύπαρξη μιας σταθερής οικονομίας στην αγορά καθώς και να υφίσταται η ικανότητα αντιμετώπισης της ανταγωνιστικής πίεσης και των δυνάμεων της αγοράς εντός της Ένωσης
η δυνατότητα να τηρηθούν οι υποχρεώσεις της ιδιότητας μέλους, συμπεριλαμβανομένης της εμμονής στους στόχους της πολιτικής, οικονομικής & νομισματικής ένωσης