خواجوی کرمانی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
کمال‌الدین ابوالعطاء محمودبن علی‌بن محمود معروف به خواجوی کرمانی (زاده: ۶۸۹ - درگذشت: ۷۵۳ ه.ق.) یکی از شاعران بزرگ سدۀ هشتم است.مقبره او در تنگ‌الله اکبر شیراز است. او در قصیده، مثنوی، و غزل طبعی توانا داشته، به طوری که گرایش حافظ به شیوۀ سخن پردازی خواجو و شباهت شیوۀ سخنش با او مشهور است.
| استاد غزل سعدی ست نزد همه کس اما | دارد سخن حافظ طرز غزل خواجو |
[ویرایش] آثار
- 1-دیوان؛شامل قصاید،غزلیات،قطعات،ترجیعات و رباعیات که برروی هم به دو بخش صنایع الکمال و بدایع الجمال تقسیم می شود.
2- شش مثنوی؛در وزن های گوناگون با این نام ها : سام نامه،همای وهمایون، گل و نوروز،روضه الانوار، کمال نامه و گوهر نامه. پنج مثنوی اخیر برروی هم خمسه ی خواجو را تشکیل می دهد.
[ویرایش] منابع
- معین، محمد، فرهنگ فارسی، انتشارات امیرکبیر جلد پنج
- دیوان حافظ با ترجمه و شرح اردو توسط عبادالله اختر، پیشگفتار از دکتر محمّد ریاض خان، ناشران: مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان - اسلام آباد، و مؤسسۀ الکتاب گنج بخش رود - لاهور، ۱۳۹۹ هجری / ۱۹۷۹م
- حافظ نامه، شرح الفاظ، اعلام، مفاهیم کلیدی و ابیات دشوار حافظ، نوشتۀ بهاءالدّین خرّمشاهی، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۷۳
