نظامی‌گری
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
نظامی‌گری یک ایدئولوژی است که معتقد است توان ارتشی سرچشمه و منبع همه امنیت‌هاست. نظامی‌گری‌در ملایم‌ترین شکل خود به این گزاره باور دارد که "آشتی از راه توانمندی نظامی" میسر می‌شود و آمادگی نظامی بهترین یا تنها راه دستیابی به صلح است.
یکی از راه‌های اندازه‌گیری نظامی‌گری درصد هزینه شدهٔ درآمد سرانه کشورها در زمینه نظامی است. در سال ۲۰۰۱ کره شمالی بالاترین درصد هزینه نظامی یعنی ۳۱.۳% از درآمد سرانه خود را داشت. پس از آن آنگولا با ۲۲% در سال ۱۹۹۹ (میلادی)۱۹۹۹)، اریتره با (۱۹.۸% در سال ۲۰۰۱)، عربستان سعودی با (۱۳% در سال ۲۰۰۰)، اتیوپی (۱۲.۶% در سال ۲۰۰۱)، عمان (۱۲.۲% در سال ۲۰۰۲)، قطر (۱۰% در سال ۲۰۰۰ - ۲۰۰۱)، اسرائیل (۸.۷۵% در سال ۲۰۰۲)، اردن (۸.۶% در سال ۲۰۰۱) و مالدیو (۸.۶% در سال ۲۰۰۱) قرار داشتند.
[ویرایش] منابع
- Vagts, Alfred. A History of Militarism. Meridian Books, 1959.
