Deriva continental

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

A teoría da deriva continental foi orixinalmente proposta por Alfred Wegener en 1912. Este formulouna baseado en numerosas observacións que indican que os continentes estaban unidos en eras xeolóxicas pasadas. Estas evidencias inclúen a maneira en que parecen encaixar as formas dos continentes a cada lado do Océano Atlántico, como por exemplo África e Sudamérica (inda que Benxamín Franklin e outros xa se decataran do mesmo feito anteriormente). O parecido da fauna fósil dos continentes setentrionais e cómo algunhas formacións xeolóxicas continúan en continentes separados por océanos.

Wegener tamén maxinou que o conxunto dos continentes actuais estiveron unidos, no pasado remoto da Terra, formando un supercontinente denominado Panxea. O concepto foi inicialmente descartado pola maioría dos seus colegas, xa que a súa teoría carecía dun mecanismo para explicar a deriva dos continentes. Na súa tese orixinal propuxo que os continentes se desprazaban sobre o manto da Terra da mesma maneira que un despraza unha alfombra sobre o piso dunha habitación, o cal é por completo irrazoable. A forza de fricción á escala dos continentes faino imposible. A idea de deriva continental non foi aceptada como teoría seria en Europa ata os anos 50. Durante a década seguinte as investigacións de Robert Dietz, Bruce Heezen, Harry Hess e Maurice Ewing conduciron á súa aceptación final.

A teoría da Deriva Continental forma parte do concepto de tectónica de placas. O fenómeno sucede desde fai centos de millóns de anos grazas á convección na astenosfera o que fai que a litosfera sexa desprazada pasivamente por estas correntes de convección.

[editar] Datos varios

Sudamérica e África distáncianse a unha da outra a razón de 3 centímetros por ano, en razón á expansión do leito mariño ó longo da cadea mesoatlántica.