Erik de Vries
Erik Klaas de Vries (Amsterdam, 5 juni 1912 – 20 april 2004) was een Nederlands televisiepionier. Hij wordt beschouwd als de vader van de Nederlandse televisie.
De Vries werd geboren als zoon van de lokale politicus Klaas de Vries. Zijn moeder was onderwijzeres. Hij volgde de HBS en ging in 1930 bij het Natuurkundig Laboratorium van Philips werken, waar hij zenders bouwde en de eerste proeven met televisie deed. In 1935 stond De Vries aan de wieg van de eerste Nederlandse televisieuitzending. Toen Philips in 1939 de televisie-experimenten op een laag pitje zette, ging De Vries als fotojournalist door de Balkan reizen. Na de inval van de Duitsers in Nederland week hij uit naar Nederlands Indië, waar hij voor de Nederlandsch-Indische Radio Omroep (NIROM) werkte. Ook maakte hij daar drie propagandafilms. Na de inval door de Japanners werd De Vries geïnterneerd.
Na de oorlog keerde hij weer terug naar Philips. Tussen 1948 en 1951 leidde De Vries 264 experimentele televisieuitzendingen van Philips, en in 1951 begon hij met het opleiden van televisieregisseurs. Zelf werkte hij ook als televisieregisseur. In 1953 werd hij door de omroepverenigingen min of meer afgedankt. Hij verzorgde weer experimentele uitzendingen voor Philips, en reisde een jaar voor UNESCO door Zuid-Amerika. Tussen 1957 en 1959 was hij regisseur van de televisieserie Pension Hommeles, daarnaast regiseerde hij het programma Mies-en-scène.
De Vries beschouwde televisie als "de directe overbrenging van een reportage van een werkelijkheid", en geloofde heilig dat televisie de volkeren dichter bij elkaar zou brengen. Hij was begin jaren zestig een van de oprichters van de stichting Teleac, die hij beschouwde als een educatieve televisie-cineac. Later stond hij aan de wieg van de Amsterdamse lokale omroep SALTO.
Voor het ontwikkelen van televisie in Nederland ontving De Vries in 1966 de Zilveren Nipkowschijf.
De Vries was gehuwd met Hans Snoek. Hij overleed in Amsterdam, op 91-jarige leeftijd.
