Frankie Laine
Frankie Laine (pseudoniem van Francesco Paulo Lovecchio) (Chicago, 30 maart 1913) is één van de meest succesvolle en invloedrijke Amerikaanse zangers uit de twintigste eeuw. Zijn bijnamen zijn onder andere "Mister Rhythm", "Old Leather Lungs" en "Old Man Jazz".
Laine is gezegend met een zeer krachtige stem, en kon hallen vullen zonder microfoon. Hij was één van de grootste "hitmachines" uit de jaren veertig en vijftig, met meer dan zeventig hitnoteringen, éénentwintig gouden platen en wereldwijd meer dan tweehondervijftig miljoen verkochte albums. Laine was van origine een door blues beïnvloedde jazzzanger, maar beheerste nagenoeg iedere muziekstijl. Hij maakte dan ook muzikale uitstapjes naar gospel, folk, country, americana en rock 'n roll. Zijn bijnaam "Mister Rhythm" dankt hij aan zijn pompende jazzy stijl.
Laine liet zich inspireren door de zwarte muziek, en zijn zangstijl leek aanvankelijk niet aan te slaan. In plaats van zich keurig aan de "maat" te houden, plaatste Laine juist graag de nadruk op de downbeat, in tegenstelling tot zijn tijdgenoten. Ook zijn voorkeur voor een melodielijn die niet exact dezelfde was als de melodie van de muzikale begeleiding zorgde ervoor dat het publiek erg aan Laine moest wennen. Echter toen het publiek hem eenmaal had omarmd, werd Laine ook een echte superster.
Laine werd wel "de eerste blauwogige soulzanger" genoemd, en baande de weg voor zangers als Frank Sinatra, Elvis Presley en Tony Bennett.
In de jaren vijftig had Laine een soort van "tweede carrière" door een flinke lijst van titelsongs voor Hollywood-films in te zingen, voor onder andere Gunfight at OK Corral, Bullwhip en Rawhide. Zijn vertolking van de titelsong van de Mel Brooks-film Blazing Saddles leverde hem zelfs een Oscarnominatie op. Laine zong ook de begintune van de televisieserie Rawhide in, dit werd één van de meest bekende televisietunes aller tijden.
Inhoud |
[bewerk] Beginjaren
Laine werd geboren in Chicago, als oudste van acht kinderen. Zijn ouders, Giovanni en Cresenzia Lovecchio, waren geëmigreerd vanuit Monreale op Sicilië. Laine's vader werkte in Little Italy, zoals Chicago wel genoemd werd, enige tijd als persoonlijke kapper van Al Capone.
Laine maakte kennis met de muziek door op de lagere school in het kerkkoor te zingen. Toen hij Al Jolsons film The Singing Fool zag wist hij zeker dat hij muzikant wilde worden, en ging hij van school af. Op zeventienjarige leeftijd zong hij voor een zevenduizendkoppig publiek, en werd hij vijf maal teruggeroepen voor een toegift. Maar echt succes als zanger was toen nog zeventien jaar verder.
[bewerk] Late carrière
Laines carrière omspant meer dan zeventig jaar. Zijn laatste single (tot op heden) nam hij op naar aanleiding van de aanslagen op 11 september. Hij droeg het nummer Taps/My Buddy op aan de brandweermannen van New York. In 1996 kreeg hij een Lifetime Achievement Award. Op zijn tachtigste verjaardag werd hij door het Amerikaanse National Congress uitgeroepen tot National Treasure.
[bewerk] Huwelijken
In 1953 trouwde Laine met actrice Nan Grey. Hij adopteerde Grey's twee dochters. In juli 1993 stierf Grey, Laine hertrouwde in 1999 met Marcia Ann Kline.
[bewerk] Heden
Laine woont in San Diego (Californië), in een verzorgingshuis. Hij treedt echter nog steeds op, zo trad hij in 2005 nog op voor een muziekspecial van TV-zender PBS. Ondanks het feit dat hij kort daarvoor een lichte TIA had gehad, klonk zijn vertolking van "That's My Desire" nog zeer krachtig.
