Keizerspinguïn
| Keizerspinguïn IUCN-status: Veilig |
||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Keizerspinguïn |
||||||||||||
| Taxonomische indeling | ||||||||||||
|
||||||||||||
| Soort | ||||||||||||
| Aptenodytes forsteri (Gray, 1844) |
De keizerspinguïn (Aptenodytes forsteri) is de grootste pinguïnsoort met een gemiddelde grootte van 110 cm en een gewicht van ongeveer 30 kg. Keizerspinguïns worden ongeveer 20 jaar oud hoewel leeftijden tot 40 jaar gemeld zijn.
[bewerk] Uiterlijk
De meest op de Keizerspinguïn gelijkende pinguïnsoort is de koningspinguïn, tevens de tweede grootste soort. De Koningspinguïn is echter iets kleiner en feller gekleurd. De gekleurde vlekken langs de zijkant van de kop zijn bij deze soort ook niet verbonden met hun witte voorkant, in tegenstelling tot de keizerspinguïn.
Mannetjes en vrouwtjes kunnen van elkaar onderscheiden worden aan de hand van de roep.
De kuikens zijn grijzig met een zwartwitte kop. Bij de koningspinguïn zijn de kuikens volledig bruin.
[bewerk] Voedsel
Keizerspinguïns eten schaaldieren (zoals krill), inktvissen (voornamelijk pijlinktvissen) en vis. De pinguïns duiken 150 tot 250 meter diep om deze dieren te vangen. Daarbij kunnen ze tot twintig minuten onder water blijven en 'vliegen' ze sierlijk door het water.
Predators zijn zeeluipaard, orka en haai.
[bewerk] Voortplanting
In tegenstelling tot andere pinguïns broedt de keizerpinguïn in de volle Antarctische winter. Hierbij trotseren de dieren temperaturen van vele tientallen graden Celsius onder het vriespunt, soms wel 60 graden onder nul.
In mei of juni (in de herfst op het zuidelijke halfrond) legt het wijfje op het ijs ver van de zee één ei. De vrouwtjes vertrekken daarna onmiddellijk weer naar zee, waar ze een vetlaag aanleggen vooraleer ze in de lente terugkeren.
De mannetjes blijven in een groep achter in de donkere, koude poolnacht. Het ei houden ze op hun voeten onder een beschermende huidplooi. Omdat ze door het ei worden gehinderd in hun bewegingen zijn ze veroordeeld tot maanden lang vasten en overleven op hun vetreserves. Om de snijdend koude wind, met soms orkaansnelheden tot 200 km per uur, te overleven gaan al de mannetjes dicht bij elkaar staan en blijven voortdurend in beweging, zodat niet steeds dezelfde mannetjes aan de buitenkant staan.
Na twee maanden keert het vrouwtje terug en neemt de zorg van het net uitgekomen kuikentje over. De uitgeputte mannetjes (die ongeveer de helft van hun lichaamsgewicht zijn verloren) kunnen nu zelf terug naar zee, die ondertussen veel dichterbij is (het is dan lente en het winterpakijs is al gedeeltelijk gesmolten).
De kuikentjes worden door de vrouwtjes opgevoed in soort crèche. Wanneer ze ongeveer vier jaar oud zijn, beginnen ze zelf ook aan de lange tochten naar de broedplaats. Tot die tijd blijven ze het hele jaar in het water, behalve wanneer ze in de rui zijn want dan krijgen ze kale plekken waardoor ze onderkoeld kunnen raken.
 |
Meer afbeeldingen die bij dit onderwerp horen kunt u vinden op de pagina Aptenodytes forsteri op Wikimedia Commons. |
