M.O.D.
M.O.D. (afkorting van Method Of Destruction doch later veranderd in Milanos On Drugs) is een Amerikaanse band welke zowel crosover, thrash metal als hardcore punk hebben gespeeld.
De band is het meest bekend vanwege haar zanger, de van S.O.D. bekende Billy Milano.
Op het debuutalbum USA For MOD (1987) zette Milano met gitarist Tim McMurtie, bassist Ken Ballone en drummer Keith Davis de lijn door die was ingezet door het Speak English Or Die album (1985) van het S.O.D. project. Het album stond bol van zowel komische als gesimuleerde vermeende extreem rechtse teksten, ondersteund door crosover muziek.
De groep viel alweer snel uiteen maar met bassist Jon Monte, gitarist Louie Svitek en drummer Tim Mallare maakte Milano een doorstart. In 1988 kwam een tussendoortje uit (de Surfin MOD EP) met daarop covers van o.a. The Beach Boys en Petula Clark en enkele eigen, komische, nummers. De menigen waren èn zijn erg verdeeld over (kwaliteit van) deze release.
De eerste omslag in het geluid kwam in 1989 met het tweede full length album Gross Misconduct, waarop de thrash metal de overhand leek te krijgen in het crossover geluid van de groep. Hoewel het debuutalbum door zowel hardcore punk- als metal liefhebbers, wordt ervaren als leukste album, werd ‘Gross Misconduct’ gezien als het beste werk van de groep. Echter in 1990 verlieten Monte en Svitek de groep om Mindfunk op te richten en Mallare werd drummer van de thrash metal groep Overkill.
Met de teruggekeerde gitarist McMurtie vond de volgende muzikale omslag plaats op het derde full length album Rhythm Of Fear (1992). Een aggressievere hardcore punk benadering en attitude nam hierop de overhand. Tevens was de zangstijl van Milano gewijzigd in een meer schreeuwerige hardcore zang. Het was duidelijk dat de groep van het komische imago afwilde. Vele fans haakten bij / vanaf dit album af.
De volgende albums Devolution en Dictated Aggression ondervonden slechte distributie en werden niet opnieuw geperst. In 2004 werden de albums door 'Blackout Records' heruitgebracht.
In 2003 zag een nieuw album, The Rebel You Love To Hate, het levenslicht waarop Milano weer incidenteel terugkeerde naar zijn jaren tachtig releases. Milano plaatste in 2005 het gehele album online beschikbaar op zijn website daar hij de distributie en promotie door het platenlabel niet adequaat vond.
