Michaël III van Byzantium
Michaël III was keizer van Byzantium in 842-867, de laatste van het Amorische Huis.
Michaël was nog geen drie toen zijn vader Theophilus stierf. Zijn moeder Theodora trad op als regentes. Onder haar bewind werd de iconencrisis voorgoed beëindigd in het voordeel van de iconenvereerders. Methodius werd patriarch en in maart 843 werd door een synode plechtig de verering van iconen in ere hersteld. Dit betekende in feite dat de keizers bakzeil haalden in hun poging de kerk te vertellen wat er gebeuren moest.
Theodora zond een vloot naar Kreta en gedurende een korte tijd in 843-844 was het eiland weer Byzantijns, maar in 844 werden de Byzantijnen niet ver van de Bosporus te land verslagen door de kalief Al-Mu'tasim die ver in Byzantijns gebied had weten door te dringen. Hij moest zich echter terugtrekken wegens problemen thuis en er werd weer vrede gesloten.
Theodora vond het nog lang geen tijd om de macht over te dragen aan haar zoon, maar een staatsgreep in 855 dwong haar daartoe. Haar broer Bardas werd de steun en toeverlaat van de jonge keizer. Twee jaar later probeerde zijn moeder tevergeefs opnieuw de macht te grijpen, met als gevolg dat ze in een klooster gestopt werd.
Michaël bleek geen groot heerser maar zijn vertrouwelingen, Bardas en later ook de patriarch Photius, waren bijzonder kundig. Met Michaël begon daarmee de bloeitijd van het Byzantijnse rijk. Bardas organiseerde een universiteit in het Magnaurapaleis met Leo de Wiskundige aan het hoofd, vol met de knapste koppen die in het rijk te vinden waren.
Michaël pakte het Arabische probleem energiek aan maar had daarbij niet altijd succes. Behalve Taormina en Syracuse kwam heel Sicilië in handen van de moslims, alsook een heel stuk van Zuid-Italië. In Anatolië werden versterkingen gebouwd zoals in Ancyra (Ankara) en Nicea. Michaël zond zelfs een vloot naar Damiette in Egypte en in 863 was er een grote overwinning op de emir van Melitene, Omar. Dit was voor het eerst dat Constantinopel weer in de aanval kon gaan tegen de Arabieren.
Er was ook een nieuw element in de buitenlandse verhoudingen. Een onbekend Slavisch volk, de Russen genaamd, verscheen plotseling voor Constantinopel en legde de hele omgeving plat. Bardas en Photius besloten dat het sturen van missionarissen de beste remedie was. Uiteindelijk leidde dit tot de bekering van vele Slaven door het werk van Cyrillus en Methodius, die ook de grondvesting van het Slavische (glagolitische) schrift legden. Michaël maakte de fout om Basilius I de Macedoniër tot zijn gunsteling te maken. Dat leidde eerst tot de val van Bardas en uiteindelijk vermoordde Basilius Michaël en stichtte het Macedonische Huis.
