Morrissey

Morrissey is de artiestennaam van Steven Patrick Morrissey, een Britse zanger/tekstschrijver/componist. Van 1982 tot 1987 was hij zanger van de popgroep The Smiths; na het uiteenvallen van die groep is hij een solocarrière begonnen.

Inhoud 1 Biografie/carrière-overzicht 1.1 Voorgeschiedenis (1959-1982) 1.2 The Smiths (1982-1987) 1.3 Vroege solocarrière (1987-1992) 1.4 Middenperiode (1993-1997) 1.5 Recente periode (1997-2006) 2 Discografie 2.1 UK Singles (met hoogste notering) 2.2 LP’s (met hoogste UK-notering) 2.3 DVD's 3 Bibliografie 4 Externe links 5 Zie ook

[bewerk] Biografie/carrière-overzicht

[bewerk] Voorgeschiedenis (1959-1982)

Morrissey wordt op 22 mei 1959 geboren in Davyhulme Hospital, Manchester, als tweede kind van Peter Morrissey en Betty Dwyer. Hij maakt een problematische en geïsoleerde jeugd door, met name na de scheiding van zijn ouders; op de middelbare school voelt hij zich alleen en onbegrepen, en het totalitaire onderwijssysteem helpt daarbij niet echt. Na de middelbare school heeft hij een aantal saaie baantjes, maar merendeels leeft hij van de bijstand en smeedt hij in zijn kamertje thuis plannen om een beroemd popster te worden. In de naweeën van de punk-tijd is hij even zanger van lokale band The Nosebleeds, maar al snel is het weer terug naar huis. Daarvandaan schrijft hij geestige brieven naar popblad NME om zijn helden te verdedigen, is hij een tijdje voorzitter van de New York Dolls-fanclub, en weet hij een paar van zijn schrijfsels over James Dean en de New York Dolls zelfs gepubliceerd te krijgen. John Maher, de latere Johnny Marr, krijgt lucht van Morrisseys reputatie en besluit hem te benaderen voor een muzikale samenwerking.

[bewerk] The Smiths (1982-1987)

Die samenwerking is The Smiths, één van de invloedrijkste Britse bands tussen Beatles en Oasis. Morrissey (die zijn voornaam laat vallen) en Marr houden er een moordend werktempo op na (meer dan 90 songs in vijf jaar, waarvan 17 Britse Top-50 hits), maar in 1987 is de koek op voor Marr en verlaat hij de band. (Zie het lemma The Smiths voor een gedetailleerd verhaal over de band).

[bewerk] Vroege solocarrière (1987-1992)

Morrissey moet noodgedwongen aan een solocarrière beginnen, en dat doet hij voortvarend: met producer Stephen Street levert hij binnen een half jaar na het eind van The Smiths zijn eerste solo-LP af, "Viva Hate", die moeiteloos de toppositie in de Engelse hitlijst haalt, vergezeld door twee top-10 singles. De eerste twee jaar verandert alles dat Morrissey aanraakt in goud, maar dan loopt de samenwerking met Street spaak over achterstallige royalties en stokt de hitmachine. Morrissey gaat op zoek naar een nieuwe muzikale partner, maar vindt die nog niet. De opnames met gitarist Kevin Armstrong voor het geplande album Bona Drag lopen niet soepel en worden medio 1990 afgebroken. Al wat resteert van het project zijn een paar singles, die uiteindelijk datzelfde jaar worden gebundeld met wat B-kanten en eerdere singles tot de gelijknamige compilatie Bona Drag. Uiteindelijk vindt hij in gitarist Mark Nevin, voorheen van de popband Fairground Attraction, en de van Madness bekende producers Langer & Winstanley, een nieuw begeleidingsteam. Met hen neemt hij Kill Uncle op, dat door velen als zijn minste LP wordt beschouwd. Morrissey ontbindt dan ook dit team weer, en zijn carrière lijkt in het slop te zijn geraakt, totdat hij eind 1991 in Londen de steunpilaren van zijn huidige begeleidingsband, gitaristen Martin "Boz" Boorer en Alain Whyte, tegen het lijf loopt.

Na het debacle van Kill Uncle staat Morrissey te springen om een rauwe, directe LP te maken, en dat is met Your Arsenal gelukt. De band staat in volle rockabilly/glamrock-modus en de productie van Mick Ronson is eenvoudig en direct. Er ontstaat controverse over één van de composities: The National Front Disco, waarin hij het verhaal vertelt van een jongen die zich aansluit bij een extreem-rechtse partij. Wanneer hij als speciale gast op een concert van Madness optreedt met de Union Jack om zijn schouders gedrapeerd reageert de Britse muziekpers furieus. Morrissey wordt van racisme beschuldigd en het feit dat hij verontwaardigd weigert verantwoording af te leggen maakt de rel niet minder. Morrisseys relatie met/vertrouwen in de Britse muziekpers is flink gedeukt; hij verhuist naar de Verenigde Staten. Daar blijft hij onverminderd populair: hij verkoopt The Hollywood Bowl sneller uit dan The Beatles destijds deden.

[bewerk] Middenperiode (1993-1997)

Na het live-tussendoortje Beethoven Was Deaf, opgenomen in Parijs en Londen, verschijnt in 1994 Vauxhall and I. Morrissey overwoog rond deze tijd serieus het artiestenleven eraan te geven, en de hele plaat is met deze sfeer doortrokken. De compilatie World of Morrissey vervult het platencontract dat hij heeft met EMI, en hij verhuist naar RCA, waarvoor hij Southpaw Grammar maakt. De plaat, die veel rauwer van toon is dan zowel Vauxhall als Arsenal, verdeelt zijn fans in twee kampen, en is zijn definitieve afscheid van de poplijsten. Waar Vauxhall nog een pop-hit bevatte in de vorm van The More You Ignore Me, the Closer I Get, bereikt Southpaw alleen maar de trouwste fans.

RCA neemt de optie voor een tweede LP niet op en Morrissey en band zitten weer zonder platenmaatschappij. Het grootste gedeelte van 1995 en 1996 brengt Morrissey in de rechtszaal door, waar hij en Marr als ex-directeuren van The Smiths worden aangeklaagd door drummer Mike Joyce en verantwoording moeten afleggen over de verdeling van royalties. Joyce wint de rechtszaak en krijgt £1.5 miljoen toegewezen. Marr schikt zich in de uitspraak en betaalt, maar Morrissey weigert en heeft de zaak tegenwoordig zelfs bij het Europese Hof aangekaart. De hele gang van zaken verbittert hem, en wanneer hij uiteindelijk een deal bij Island vindt, laat hij het niet na een lied hierover te schrijven, het controversiële Sorrow Will Come in the End, dat prompt door Island in Groot-Brittannië van de plaat wordt gelaten.

[bewerk] Recente periode (1997-2006)

Ook Island neemt de optie voor een tweede LP niet op, en Morrissey verdwijnt voor langere tijd uit de schijnwerpers. Naar verluidt krijgt hij hier en daar wel een contract aangeboden, maar niet op de voorwaarden die hij wil. Wel blijft hij optreden, met name in de Verenigde Staten, waar stukje bij beetje nieuw werk live wordt geïntroduceerd. Uiteindelijk vinden Morrissey en begeleidingsband in 2003 een onderkomen bij Sanctuary, dat (à la EMI met His Master's Voice) voor hem speciaal het oude reggae-label Attack nieuw leven inblaast. Morrissey gaat de studio in met producer Jerry Finn en levert een toegankelijk comeback-album af, You Are the Quarry (2004), waarmee hij meteen weer terug is in de spotlights. De singles worden Top-10-hits en het album verkoopt het best sinds Viva Hate.

In het daarop volgende jaar (2005) brengt Morrissey een live DVD en CD met daarop registraties van zijn succesvolle tournee uit 2004. Op de DVD "Who Put the M in Manchester" kan genoten worden van een concert dat Morrissey gaf in zijn geboortestad. De CD "Live in Earls Court" is een registratie van zijn concert voor 17.183 mensen op 18 december 2004 in Londen. De belangrijkste gebeurtenis in het leven van Morrissey in 2005 is zijn verhuizing vanuit Los Angeles naar Rome.

Ringleader of the Tormentors is de naam van het album dat Morrissey volledig in Rome opneemt en uitbrengt in 2006. De producitie van het album is in handen van Tony Visconti die in het verleden al samen werkte met namen als: David Bowie, T-Rex en Moody Blues. Voor het arrangement van het nummer Dear God please help me werd de hulp ingeroepen van Ennio Morricone. Dit album is, net zoals zijn vorige studioplaat, opnieuw een schot in de roos qua verkoopcijfers. In 2006 treedt Morrissey ook voor de eerste keer in zijn solo carrière op in Amsterdam en op Pinkpop.

Inmiddels is aangekondigd dat Morrissey weer zal optreden in de Heineken Music Hall op 20 december 2006.

[bewerk] Discografie

Voor de discografie van The Smiths, zie aldaar. The Nosebleeds hebben geen opnames gemaakt.

[bewerk] UK Singles (met hoogste notering)

• Suedehead (His Master's Voice, 1988: 5)
• Everyday Is Like Sunday (His Master's Voice, 1988: 9)
• The Last of the Famous International Playboys (His Master's Voice, 1989: 6)
• Interesting Drug (His Master's Voice, 1989: 9)
• Ouija Board, Ouija Board (His Master's Voice, 1989: 18)
• November Spawned a Monster (His Master's Voice, 1990: 12)
• Piccadilly Palare (His Master's Voice, 1990: 18)
• Our Frank (His Master's Voice, 1991: 26)
• Sing Your Life (His Master's Voice, 1991: 33)
• Pregnant for the Last Time (His Master's Voice, 1991: 25)
• My Love Life (His Master's Voice, 1991: 29)
• We Hate It When Our Friends Become Successful (His Master's Voice, 1992: 17)
• You're the One for Me, Fatty (His Master's Voice, 1992: 19)
• Certain People I Know (His Master's Voice, 1992: 35)
• The More You Ignore Me, the Closer I Get (Parlophone, 1994: 8)
• Hold On to Your Friends (Parlophone, 1994: 47)
• Interlude (duet met Siouxsie; Parlophone, 1994: 25)
• Boxers (Parlophone, 1995: 23)
• Dagenham Dave (RCA, 1995: 26)
• The Boy Racer (RCA, 1995: 36)
• Sunny (Parlophone, 1995: 42)
• Alma Matters (Island, 1997: 16)
• Roy's Keen (Island, 1997: 47)
• Satan Rejected My Soul (Island, 1997: 39)
• Irish Blood, English Heart (Attack, 2004: 3)
• The First of the Gang to Die (Attack, 2004: 6)
• Let Me Kiss You (Attack, 2004: 8)
• I Have Forgiven Jesus (Attack, 2004: 10)
• There Is A Light That Never Goes Out / Redondo Beach (Attack, 2005: 11)
• You Have Killed Me (Attack, 2006: 3)
• The Youngest Was The Most Loved (Attack, 2006: 14)
• In The Future When All's Well (Attack, 2006)
• I Just Want To See The Boy Happy (Attack, 2006)

[bewerk] LP’s (met hoogste UK-notering)

• Viva Hate (His Master's Voice, 1988: 1)
• Bona Drag (His Master's Voice, verzamel, 1990: 9)
• Kill Uncle (His Master's Voice, 1991: 8)
• Your Arsenal (His Master's Voice, 1992: 4)
• Beethoven Was Deaf (His Master's Voice, live, 1993: 13)
• Vauxhall and I (Parlophone, 1994: 1)
• World of Morrissey (Parlophone, verzamel, 1995: 15)
• Southpaw Grammar (RCA, 1995: 4)
• Maladjusted (Island, 1997: 8)
• Suedehead - the Best of Morrissey (EMI, verzamel, 1997: 25)
• You Are the Quarry (Attack, 2004: 2)
• Live at Earls Court (Attack, 2005: 18)
• Ringleader of the Tormentors (Attack, 2006: 1)

[bewerk] DVD's

• Hulmerist
• Live in Dallas
• The Malady Lingers On
• Oye Esteban
• Who Put the M in Manchester

[bewerk] Bibliografie

Voordat hij bekend werd met The Smiths, heeft Morrissey (toen nog inclusief voornaam) een aantal boekjes over zijn favoriete cultuuronderwerpen, muziek en film, geschreven.

• The New York Dolls (Babylon Books; 1981, 1995² ISBN 0-907188-50-8)
• James Dean Is Not Dead (Babylon Books; 1983, 1984², 1997³ ISBN 0-907188-06-0)
• Exit Smiling (Babylon Books; 1998 [geschreven in 1980, behandelt een paar van Morrisseys favoriete, obscure B-film-acteurs] ISBN 0-907188-47-8)

[bewerk] Externe links

• MorrisseyMusic.com, officiële website
• Passions Just Like Mine, fansite met de complete discografie
• Morrissey-Solo, actieve website met dagelijkse nieuwtjes
• True to You, Officieel online magazine van Morrissey.
• It May All End Tomorrow Verouderde site met veel info over alles van Morrissey en The Smiths

[bewerk] Zie ook

• The Smiths