Paulus Diaconus
Paulus Diaconus (ook wel Casinensis, Levita, of Warnefrid genoemd c. 725 – 799/800) is één van de eerste 'Germaanse' historici. Hij was een Langobardische monnik die in Pavia studeerde onder leiding van Flavianus de grammaticus en waarschijnlijk secretaris werd van de Langobardische koning Desiderius. Hij onderwees diens dochter Adelperga.
In 782 trad hij toe tot het klooster Monte Cassino. Hier leerde hij Karel de Grote kennen die onder de indruk was van de literaire capaciteiten van Paulus en hem uitnodigde tot zijn hof toe te treden. Paulus ging in op de uitnodiging en werd één van de drijvende krachten achter de Karolingische Renaissance.
In 787 keerde hij terug naar Monte Cassino waar hij later overleed.
Zijn eerste werk was een verdere beschrijving van de geschiedenis van Rome, van Eutropius tot Justinianus I van Byzantium, de Historia Romana. Zijn belangrijkste werk is de Historia gentis Langobardorum. Het boek bestrijkt de geschiedenis van de Langobarden vanaf het einde van de zesde eeuw tot en met het einde van de achtste eeuw, en bevat veel contemporaire informatie over de Franken, de Langobarden en het Oost Romeinse Rijk.
Paulus heeft ook preken, gedichten en een commentaar op de Benedictijner regels nagelaten.
[bewerk] Bibliografie
- Carmina
- Commentarius in Donati artem
- Fabulae
- Historia Langobardorum
- Historia Romana
- Homiliae
- Homiliarius de sanctis
- Homiliarius de tempore
- Epistulae
- Excerpta ex libris Pompeii Festi de significatione verborum
- Explanatio in regulam S. Benedicti
- Libellus de ordine et gestis episcoporum Metensium
- Passio S. Cypriani
- S. Arnolfi episcopi vita et miracula
- Vita S. Gregorii Magni
