Pinot gris
Het druivenras pinot gris is zeer waarschijnlijk een mutatie van de pinot noir. Vanuit de Bourgogne werd hij door kloosterlingen naar andere landen gebracht, zoals naar Hongarije. Na de Tweede Wereldoorlog heeft pinot gris, als pinot grigio, furore gemaakt in Italië.
De vruchten van deze druivensoort hebben van nature flink wat suiker en relatief weinig zuren. Hij wordt daarom bij voorkeur in tamelijk koele streken geteeld; in warme regio's ontstaan saaie zoete wijnen.
In koele gebieden verloopt de groei van de druiven niet altijd zonder problemen. De pinot gris heeft compacte trossen, wat de soort kwetsbaar maakt voor rotting, vooral als er regenwater tussen de vruchten gevangen blijft. Najaarregens worden door de telers van pinot gris daarom gevreesd, met als gevolg dat velen de druif tamelijk vroeg plukken. Aromatisch hebben de druiven zich dan nog niet volop kunnen ontwikkelen, met neutrale, flauwe wijnen als resultaat. De meeste pinot grigio wijnen uit Italië voldoen aan dit profiel. In de Elzas oogst men de druif het liefst zo laat mogelijk. Vandaar dat de Pinot Gris uit dat gebied meestal een milde tot zoete smaak heeft.
