Verbanning
Verbanning is het bij wijze van straf verwijderen van iemand uit de maatschappij. Daar dit betekende dat het contact met familie en vrienden grotendeels verloren ging, was dit een zeer zware straf.
Verbanning kwam in de Middeleeuwen voor in vrije steden. Wie een bepaald misdrijf pleegde werd uitgezet uit de stad en mocht niet meer in haar rechtsgebied terugkomen, op straffe van de dood. Het rechtsgebied van een stad werd afgebakend door banpalen. De veroordeelde werd geacht de stad verlaten te hebben als hij de banpaal was gepasseerd. Wanneer de veroordeelde een vreemdeling was maakte dit voor hem weinig uit (hoewel er vaak bijkomende straffen zoals een boete werden opgelegd), maar als het een ingezetene was, was dit een erg zware straf. In feite was verbanning hier een vorm van uitwijzing.
Later groeide het idee dat veroordeelden zich ook konden verbeteren en zich ook nuttig konden en moesten maken. Verbanning hield in de 18e, 19e en 20e eeuw deportatie naar een strafkamp in, waar gewerkt moest worden. Na de strafperiode bleven bannelingen vaak, hoewel het ze vrij stond om terug te keren. Grotere landen, zoals het Britse en het Russische Rijk, gebruiken bannelingen om wilde gebieden als Siberië en Australië te ontginnen. Zeer bekend is het Franse Duivelseiland, waarover Charrière zijn boek Papillon schreef. Ook Nederland liet zich niet onbetuigd: de Indonesische leiders Soeharto en Hatta werden bijvoorbeeld naar Nieuw-Guinea verbannen.
In de periode 1900-1945 schaften veel landen verbanning als straf af en sloten ze hun strafkampen.
[bewerk] Zie ook:
- Strafkamp
- Strafkolonie
- Ballingschap
