Łąki Bratiańskie

Z Wikipedii


Łąki Bratiańskie
Województwo	warmińsko-mazurskie
Powiat	nowomiejski
Gmina	Nowe Miasto Lubawskie
Strefa numeracyjna (do 2005)	56
Tablice rejestracyjne	NNM

Łąki Bratiańskie – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie nowomiejskim, w gminie Nowe Miasto Lubawskie znana głównie z istniejącego tu od XVII do XIX wieku klasztoru o.o. franciszkanów reformatów i sanktuarium Matki Bożej. Obecnie osada składa się z terenów poklasztornych, administracyjnie podległych miastu Nowe Miasto Lubawskie, pozostała część osady podlega administracyjnie Gminie Nowe Miasto Lubawskie.

[edytuj] Historia

Zdaniem historyków we wczesnym średniowieczu w Łąkach istniał święty gaj pogańskiej bogini wiosny Majumy. Jeszcze na początku XIII wieku poganie na Ziemi Lubawskiej składali w dwóch miejscach swoje ofiary: w Lobnic (dzisiejsze Łąki) oraz w Lipach Lubawskich. Ofiary składano dwa razy w roku: wiosną i w czasie żniwnym. Około 1257 roku wzniósł tu drewniany kościółek Gerhard von Hirzberg. Około 1400 roku w Łąkach powstała kaplica murowana, którą polecił zbudować wójt bratiański Filip von Cleeberg. Po zniszczeniu klasztoru franciszkanów reformatów w Nowym Mieście Lubawskim (istniejącego tam od 1624 roku) Paweł Działyński z żoną funduje najpierw drewniany (1631), a później murowany klasztor (1639), do którego zostali przeniesieni franciszkanie-reformaci z miasta. Szybko rozwijający się kult tego miejsca sprawił, że nazwano go "zachodniopruską Częstochową". 4 czerwca 1752 – aktu koronacji wizerunku Matki Boskiej Łąkowskiej w klasztorze w Łąkach, dokonał biskup Wojciech Stanisław Leski koronami papieskimi (poświęconymi przez papieża Benedykta XIV). W 1693 roku pochowano tu biskupa Kazimierza Opalińskiego, a w 1714 Tomasza Działyńskiego. Mimo trudności w 1785 roku zakonnicy zaczęli budowę nowego, większego kościoła w stylu barokowym. Budowę zakończono w 1790r. Ustawa z 1810 roku, znosząca klasztory w całej monarchii pruskiej, objęła również Łąki, lecz dzięki interwencji wpływowych wpływowych osób - konwent w Łąkach ocalał. Około 1856 roku powstało tu studium teologiczne dla kończących nowicjat zakonników w Wejherowie. 27 września 1875 po kasacie Reformatów zamknięto klasztor w Łąkach. W klasztorze znajdowało się wówczas 22 zakonników. Wszystkie zabudowania klasztorne przeszły na własność państwa. 5 sierpnia 1877 roku podczas objawień w Gietrzwałdzie dzieci zapytały o klasztor w Łąkach Bratiańskich, czy będzie otwarty i otrzymały odpowiedź: "Jeśli gorliwie będziecie się modlić, będzie znowu otwarty". 5 i 6 maja 1882 dwukrotnie spłonął kościół w Łąkach, zaś cudowny obraz i część wyposażenia przeniesiono do kościoła nowomiejskiego. W lipcu 1925 roku powstało Towarzystwo Zwolenników Odbudowy Klasztoru w Łąkach. Komitet działał aż do wybuchu II wojny światowej, lecz nie udało się doprowadzić do odbudowy klasztoru. W 1944 roku z inicjatywy ks. Jana Manthey'a reaktywowano odpust maryjny. 31 grudnia 1999 roku powstało Bractwo Łąkowskie, które za swój cel przyjęło odtworzenie sakralnego charakteru tego miejsca. Dzięki Bractwu udało się uporządkować teren poklasztorny, a w 2002 roku uroczyście obchodzić 250 rocznicę koronacji figury Matki Boskiej Łąkowskiej.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego. Obecnie ruiny klasztoru znajdują się w gestii administracyjnej władz Nowego Miasto Lubawskiego jako tzw. Łąki Miejskie.

[edytuj] Pielgrzymki

Koronacja figury Matki Bożej Łąkowskiej w roku 1752 spotęgowała ruch pątniczy. Oprócz pielgrzymek z pobliskich miejscowości były również z dalszych okolic m.in. Kamienia, Torunia, Mławy, Rypina, Olsztynka. Uczestniczący w nich pielgrzymi przyczyniali się do rosnącego kultu i sławy tego miejsca. Na przełomie XVIII i XIX wieku z uwagi na sławę i oddziaływanie patriotyczne Łąki Bratiańskie zwano "zachodniopruską Częstochową" lub "Częstochową Północy". Pielgrzymki z odległych miejscowości przybywały w sposób zorganizowany – kompaniami. Odnotowano ruch z trzech kierunków: 1)z Kaszub - spod Bytowa, Lęborka, po drodze łączyli się z wiernymi z Borów Tucholskich i przez Pelplin dochodzili do Gniewu - punktu zbornego, dalej podążając przez Prabuty, 2) Z Prus Książęcych (Warmia) - łączyła się z kaszubską w Prabutach, 3) z Królestwa Kongresowego. Według akt parafialnych w Gniewie w 1801 roku powstało „Bractwo Matki Boskiej Łąkowskiej”, którego celem było ułatwienie pątnikom corocznej pielgrzymki do klasztoru łąkowskiego. Kompania gniewska była jedną z najliczniejszych. Według różnych źródeł można przypuszczać, że w tygodniu odpustowym przewijało się w Łąkach Bratiańskich od 20 do 30 tysięcy pielgrzymów. Wielkie zbiorowisko wiernych miało silny wpływ na ożywienie ducha religijnego na tych terenach.

[edytuj] Spoczęli w Łąkach

Na terenie klasztoru pochowani zostali m.in.:

Tomasz Działyński, wojewoda chełmiński
Adam Działyński, starosta bratiański
Kazimierz Jan z Bnina Opaliński, biskup chełmiński
Jan Ansgary Czapski, podskarbi wielki koronny
Działyński Michał, wojewoda chełmiński

[edytuj] Legendy

Początki W pobliżu Nowego Miasta we wsi Łąki stoją resztki murów z ogrodzenia nie istniejącego już starego klasztoru. Obok dziś jeszcze sterczy usypany ludzką ręką pagórek w kształcie stożka. W jego wierzchołku widać spore zagłębienie. Tam składno ofiary pogańskim bóstwom. Wzgórze to znane jest miejscowej ludności pod nazwą Lelum-Polelum. Prawdopodobnie wokoło niego zbierali się niegdyś okoliczni poganie i odprawiali swoje obrzędy. Wieść głosi, że po zburzeniu pogańskiego bóstwa na owym pagórku zagościły złe duchy, które pod osłoną nocy wyprawiały piekielne harce. Złe duchy stały się postrachem okolicznych mieszkańców. Aby się ich pozbyć, na szczycie pagórka wybudowano kapliczkę. Od tego czasu złe duchy opuściły wzgórze.

Widzenie dzieci. Wieki trwająca legenda głosi, że dzieci, pasące bydło na łąkach bratjańskich, nagle bardzo się przelękły, bo piękny jakiś obraz ukazał się im na Drwęcy. Cały opływał w aureoli niebiańskiej jasności i poruszał się jak żywy. Dzieci wnet opuściło przerażenie, a ogarnęło je zdziwienie,bo wydawało się im, jakoby obraz płynął pod wodę. Nagle stanął na środku rzeki, to znów płynął, stawał drugi raz i trzeci i znowu płynął, aż wreszcie stanął naprzeciwko tego miejsca, gdzie dziś są ruiny klasztoru łąkowskiego i tam już pozostał. W Łąkach prawdopodobnie nie było wówczas żadnej osady, dopiero o jakie ćwierć mili drogi stało świeżo zbudowane Nowemiasto.Tam najwcześniej dobiegła wieść o cudownem objawieniu się Matki Boskiej. Czemprędzej też zgoła wszyscy ludzie z miasta wysypali się do Łąk, a gdy wydobyto cudowny obraz z wody, przeniesiono go w uroczystej procesji do Nowegomiasta.

Widzenie żebraków Nazajutrz rano przechodziło gościńcem z Nowegomiasta do Łąk dwóch sędziwych i ułomnych żebraków. Obaj postępowali bardzo powoli, bo szli, wspierając się o szczudłach. Ponieważ skwar tego lata był wielki,a droga piaszczysta, biedacy wnet się zmęczyli. Dla wypoczynku usiedli pod starą lipą, rosnącą przy drodze w pobliżu dzisiejszych Łąk. Gdy w cieniu drzewa nieco odetchnęli i chcieli się wybrać w dalszą drogę, ujrzeli nagle w konarach drzewa utulony ten sam obraz, który wczoraj widzieli w Nowemmieście. Także i głos cudowny usłyszeli z nieba, upominający ich, żeby, nie zwlekając, udali się do brata Jana na zamek bratjański, oznajmić Janowi, że Matka Boska pragnie mieć tu w Łąkach kościół, bo sobie tu miejsce upodobała. Żebracy powstali i czem prędzej udali się w dalszą drogę, żeby opowiedzieć widzenie swoje i pragnienie N. M. P. rycerzowi na Bratjanie. Czuli się nad wyraz szczęśliwi, że Najświętsza Panienka wyleczyła ich kalectwo do tego stopnia, że szczudła zawiesili na lipie i szli już o własnych siłach. W rezultacie powstała w Łąkach mała kapliczka na lipie, gdzie pozostawiono cudowną figurę. Nieco później staraniem brata Jana pobudowano drewniany kościółek.