Łagiew
Z Wikipedii
Łagiew[1] (niem. Legel,łac. lagēna, gr. lagynos , λάγūνος) - naczynie do przechowywania i transportowania wody, napojów i innych płynów - naczynie podróżne, które - co jest możliwe - miało określoną pojemność. Łagwie (liczba mnoga od łagiew) wykonywano z drewna, skóry, kruszcu, miedzi lub gliny.
W języku prasłowiańskim istniały również formy słowne lagy i lagъve określające takie naczynia. Fakt, że łagiew występuje w wielu językach słowiańskich, podważa panujące przekonanie, że słowo zapozyczone zostało z języka niemieckiego[2].
Łagiew, stągiew, baryłka, flasza, dzban, bukłak - naczynia te po łacinie zwą się lagoena i lagena. Rzemieślnik wytwarzający łagwie zwał się łagiewnikiem, synonimem tej nazwy w staropolskich dokumentach pisanych łaciną były słowa: lagoenarius, lagenarius, lagoenator, lagenator - czyli określenia pochodne od łacińskiej nazwy naczynia lagēna.
Przypisy
- ↑ [1] ŁAGIEWNIK, Praca roczna z leksykologii i leksykografii, Marzena Tyl (Trębacz), Filologia Polska IIr., Wydział Nauk Humanistycznych, Katolicki Uniwersytet Lubelski, Lublin 2003.
- ↑ A.Bańkowski, Etymologiczny słownik języka polskiego, t.II, Warszawa 2000, s.424, s.v. łagiew