Łunochod 2
Z Wikipedii
Łunochod 2 (ros. Луноход, co znaczy: chodzący po księżycu) to drugi z serii, bezzałogowy, sterowany z Ziemi pojazd radziecki przeznaczony do badań Księżyca.
Dostarczony na Księżyc w ramach misji Łuna 21.
Pojazd działał dużo krócej niż Łunochod 1, jednakże zdołał przesłać 86 obrazów panoramicznych i aż 80.000 zdjęć przemierzając w tym samym czasie pokaźną odległość - 37.000 m (trzy razy większą niż jego poprzednik).
[edytuj] Budowa pojazdu
Każde z ośmiu kół pojazdu było niezależnie napędzane, posiadało własne zawieszenie oraz układ hamulcowy. W przypadku awarii któregoś z kół, można je było odstrzelić, po czym pojazd mógł kontynuować swą wędrówkę. Ulepszony względem poprzednika mechanizm jezdny pozwalał pojazdowi poruszać się z prędkością 3 km/h oraz 5 km/h. Masa całościowa sondy wynosiła 5.567 kg.
Łunochod 2 miał wysokość 135 cm, długość 170 cm i szerokość 160 cm.
Aparatura naukowa pojazdu mieściła się w komorze przypominającej kształtem odwrócony o 180°, ścięty stożek. Wewnątrz znajdował się komputer pokładowy oraz sterowniki zewnętrznych urządzeń pomiarowych, w tym koparki, wiertaka, anten kierunkowych, dwóch spektrometrów, detektora promieni X, astrofotometru (do pomiarów promieni nadfioletowych), magnetometru, radiometru, lustra odbijającego promienie lasera i kamer: 3 wąskokątnych umieszczonych z przodu pojazdu i 1 szerokokątnej umieszczonej z boku. Dwie przednie kamery i kamera boczna służyły do uzyskiwania zdjęć panoramicznych, czwarta - ostatnia z kamer służyła wyłącznie do nawigacji. Kamery panoramiczne umożliwiały uzyskiwanie zdjęć stereoskopowych. Na czas działalności pojazdu w czasie dnia księżycowego otwierano pokrywę komory. Na wewnętrznej ścianie pokrywy znajdowały się panele baterii słonecznych, które dostarczały zasilanie pojazdowi. Pojazd był obsługiwany w czasie rzeczywistym przez pięcioosobową ekipę naziemną. Bezpośrednie rozkazy z Ziemi robot otrzymywał poprzez antenę w kształcie stożka.
