6 Pułk Huzarów im. Hrabiego Goetzena (2 Śląski)

Z Wikipedii

6 Pułk Huzarów im. Hrabiego Goetzena (2 Śląski) - (niem. Husaren-Regiment Graf Goetzen (2. Schlesisches) Nr. 6).

Powstał 21 listopada 1808 rozkazem generalnego gubernatora Śląska – Friedricha Wilhelma hrabiego von Goetzena. Rozformowany w lipcu 1919 na mocy traktatu wersalskiego. Ze względu na barwę mundurów huzarów z tej jednostki nazywano "zielonymi" lub "szpinakowymi".

Na przestrzeni XIX w. nazwa pułku ulegała zmianie. Pułk został sformowany w 1808 jako II Schlesisches Husaren-Regiment, następnie nosił nazwy:

od 1816 - 6. Husaren-Regiment (2. Schlesisches),

od 1823 – 6. Husaren-Regiment,

od 1860 – 2. Schlesisches Husaren-Regiment (Nr. 6),

od 1861 – 2. Schlesisches Husaren-Regiment Nr. 6,

od 1889 - Husaren-Regiment Graf Goetzen (2. Schlesisches) Nr. 6.

W końcu XIX wieku 6 Pułk Huzarów był częścią 12. Brygady Kawalerii (dowództwo w Nysie), która wchodziła w skład 12. Dywizji Piechoty. Natomiast 12. DP była podporządkowana VI Korpusowi Armii (z dowództwem we Wrocławiu).

Spis treści 1 Miejsca garnizonowania 2 Dyslokacja na terenach okupowanych, po klęsce Francji w 1815 3 Udział w wojnach 4 Szefowie pułku 5 Dowódcy 6 Polacy w szeregach Pułku 7 Niemieckie rody związane z 6 Pułkiem Huzarów 8 Literatura

[edytuj] Miejsca garnizonowania

1808 - 1812: Ząbkowice Śląskie, Strzegom, Ziębice, Niemcza, Lubin i Wąsocz. 1815 - 1819: okupacja Francji. Po 1819: sztab pułku oraz 2. a następnie (od 1857 r.) także 4. szwadron stacjonował w Prudniku. W tym czasie 3. szwadron pozostawał w Głogówku. Pozostałe szwadrony 1. i z czasem utworzony 5. kilkukrotnie przerzucano, lokując je m.in. w Ziębicach, Głubczycach, Głuchołazach, Białej i Grodkowie. Dopiero w 1889 władze wojskowe zdecydowały się skoncentrować 1., 2., 4. i 5. szwadron w Głubczycach; jedynie 3. szwadron pozostał w Głogówku, by ostatecznie w 1894 trafić do Raciborza.

[edytuj] Dyslokacja na terenach okupowanych, po klęsce Francji w 1815

1816 - Trier, Luxemburg, Saarlouis; 1817 - 1818 - Saarbrücken, Saarlouis, Stenay

[edytuj] Udział w wojnach

• 1812 - przeciw Rosji

Bitwy: 1. i 2. szwadron w składzie kombinowanego pułk huzarów Nr 3 Eckau (obecnie Iecawa na Łotwie), Dahlenkirchen, Tomoszna, Bauske, Ruhenthal, Graefenthal, St. Olay i Friedrichstadt.

• 1813-1814 - przeciw Francji

Bitwy: 1. i 2. szwadronu: Budziszyn, Drezno, Lipsk, St. Avold, St. Aubin, Brienne le Châteua, La Rothière, Montmirail, Neuilly, Laon. 3. i 4. szwadronu (w składzie kombinowanego pułk huzarów Nr 5): Gr. Goerschen, Gr. Beeren, pod Dippach, Hoogstraten, Loewen, Lille, Sweweghem, Harlebecke i Coutray

• 1815 - przeciw Francji (100 dni Napoleona)

Bitwy: Belle Alliance (nieopodal Waterloo), Senlis.

• 1866 - przeciw Austrii

Bitwy: pomiędzy Sadową a twierdzą Koeniggraetz (obecnie Hradec Kralovy), Josephstadt.

• 1870-1871 - przeciw Francji

Bitwy: Beaumont, Sedan, oblężenie Paryża, Marolles, Artenay, Durcelles, Marchénoir, Coulmiers, Bazochesles les Gallerandes, Orlean, Meung, le Bardon, Beaugency-Gravant, Bendome, Mans i Baiges.

Straty: 1 oficer, 33 szeregowych, 85 koni.

• I wojna światowa - 1914-1918.

1914 - pułk początkowo walczył na froncie zachodnim pod St. Quentin, Soissons i Reims. W październiku przeniesiony na front wschodni. Bitwy w okolicach Łodzi i Tomaszowa.

1915 - walki w Karpatach, następnie udział w ofensywie w Galicji i na Wołyniu, gdzie pułk wsławił się zdobyciem Włodzimierza Wołyńskiego i Kowla. W toku dalszych operacji huzarzy dotarli do Kobrynia i Pińska.

1916 - pułk stacjonował w rejonie Kobrynia i Pińska, w połowie roku przeniesiony do Białej.

1917 - pułk stacjonował w okolicach Białej, następnie przeniesiony pod Wilno.

1918 - 1919- pułk pełnił służbę patrolową na Wileńszczyźnie, m.in. ochraniał szlaki komunikacyjne. Tu huzarów zastał koniec wojny.

Straty: spośród 450 żołnierzy tej formacji śmierć poniosło 138, w tym 18 oficerów – na czele z dowódcą baronem von Leppelem

[edytuj] Szefowie pułku

• 9 IX 1809 do 29 II 1820 - gen. Friedrich hr. v. Goetzen
• 30 XI 1841 do 30 X 1866 - ks. Karl von Bayern
• 10 VI 1871 do 1914? - wielki książę rosyjski Aleksander Aleksandrowicz

[edytuj] Dowódcy

• 1809 Friedrich Wilhelm v. St. Paul
• 1809 Heirich Bernhard v. Winterfeld
• 1810 Theodora Ernst v. Eicke
• 1816 Andreas Iwan v.Witowski (Witowsky)
• 1817 Karl Friedrich Wilhelm Erdmann v. Langen
• 1823 Gustav Friedrich Wilhelm Frhr. v. Barnekow
• 1834 Georg Heinrich Ludwig August Ernst v. Schönermark
• 1840 Karl Friedrich Gottfried Peter Frhr. v. Forstner
• 1842 Ludwig Friedrich Viktor Gr. v. Westarp
• 1848 Karl Albert v. Rudolphi
• 1854 August Karl Wolf Weber
• 1859 Alexander Thilo v. Trotha
• 1866 Karl Luis Hermann Krug v. Nidda
• 1868 Georg Wilhelm Karl v. Graevenitz
• 1875 Arthur Egmund v. Stangen
• 1876 Otto August Johhanes Kähler
• 1882 Achatius Wilhelm Hugo v. Rosenberg
• 1888 Friedrich Georg Hyppolyt Frhr. v. Sauerma
• 1892 Ludwig Erdmann Joseph v. Ziegler u. Knipphausen
• 1895 Hans Wilhelm Georg v. Bornstedt
• 1900 Otto Karl Viktor Liman
• 1906 Bernhard Andreas Wilhelm Sydow

Nazwisk następnych dowódców nie udało się ustalić, wiadomo jednak, że w czasie I wojny światowej dowodził pułkiem Victor Frhr. v. Leppel, który wówczas poległ.

[edytuj] Polacy w szeregach Pułku

• Andreas Witowski
• Severyn Felix v. Szczytnicki
• Titus v. Szczytnicki - w służbie niem. doszedł do stopnia gen.
• Kazimierz Raszewski - w Wojsku Polskim gen. broni.
• Feliks Leo Alex Lodzia v. Poniński
• Stefan Antoni hr. Sumiński

[edytuj] Niemieckie rody związane z 6 Pułkiem Huzarów

• von Prittwitz,
• hrabiowie Matuschka von Topollczan,
• von Haugwitz-Hardenberg-Rewentlow (m.in. właściciele Rogowa i Krapkowic),
• von Reitzenstein,
• von Wrochem (właściciele Dolędzina pod Raciborzem),
• von Studnitz
• von Richthofen

[edytuj] Literatura

• A. Lutogniewski, O garnizonie prudnickim przed rokiem 1945, „Ziemia Prudnicka”, R. 2001,
• K. Raszewski, Wspomnienia z własnych przeżyć do końca roku 1920, Poznań [1938].