Ablacja przezskórna
Z Wikipedii
Ablacja przezskórna - zabieg kardiologiczny, który ma na celu trwałe wyleczenie zaburzenia rytmu serca (częstoskurcz). Polega na zniszczeniu najczęściej energią termiczną obszaru serca, będącego anatomicznym podłożem występowania takiego schorzenia.
Ablacja przezskórna jest szczególnie przydatna w wypadku leczenia częstoskurczów o mechanizmie nawrotnym (ang. reentry).
W celu wykonania ablacji do serca przez tętnicę udową wprowadzona zostaje specjalna elektroda.
Przeprowadza się badanie mające na celu zlokalizowanie miejsca w którym znajduje się źródło nieprawidłowych wyładowań (mapowanie). Nowoczesną metodą mapowania jest tzw. system trójwymiarowej nawigacji elektroanatomicznej CARTO. Następnie w tym miejscu umieszcza się elektrodę, która zostaje rozgrzewana prądem o częstotliwości radiowej (ang. RF ablation - Radio frequency ablation) do temperatury ok. 60° Celsjusza. Taka temperatura jest wystarczająca do zniszczenia ogniska będącego źródłem arytmii.
Ablacja jest wysoce skuteczna, ale na pełny efekt często jednak trzeba dłużej poczekać, ponieważ arytmia może ustępować przez dłuższy czas po tym zabiegu. Zdarzają się przypadki wykonywania nawet kilku ablacji u jednego pacjenta.
Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym w pracowni elektrofizjologii. Pod kontrolą obrazu RTG do serca wprowadza się elastyczną plastikową prowadnicę. Przez nią wprowadzana jest elektroda i po znalezieniu źródła arytmii końcówka elektrody jest tam umieszczana i rozgrzewana. Całkowity czas wykonywania ablacji wynosi nawet kilka godzin.
Możliwe powikłania:
- krwiak lub tętniak w okolicy miejsca wkłucia
- zaburzenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego
- zakrzepica
- uszkodzenie naczyń lub serca
