Anton Bruckner
Z Wikipedii
Anton Bruckner (4 września 1824 Ansfelden - 11 października 1896 Wiedeń) neoromantyk, austriacki kompozytor, przedstawiciel klasycznego romantyzmu. Rola historyczna Brucknera sprowadza się głównie do osiągnięć na polu symfoniki. Fascynacja tym gatunkiem wywodzi się z dwóch źródeł:
- nurt klasyczny Beethovena i Schuberta - widoczne jest to w monumentalizmie, ogromnych rozmiarach i koncepcji formy symfonicznej
- dramat muzyczny Wagnera - wpływ mistrza z Bayreuth zaznacza się w harmonii i instrumentacji
Obok wyżej wymienionych wpływów w muzyce Brucknera zauważyć można oddziaływanie austriackiej muzyki ludowej i faktury polifonicznej. Mimo, iż Bruckner należy do entuzjastów muzyki Wagnera, to sam reprezentuje nurt muzyki absolutnej. Zauroczenie Wagnerem niejednokrotnie budziło sprzeciw konserwatywnej krytyki - między innymi Edwarda Hanslicka.
Oprócz muzyki symfonicznej Bruckner uprawia twórczość religijną, która łączy mistrzostwo sztuki symfonicznej z kunsztem polifonii. Głos ludzki w tych utworach jest traktowany podobnie jak u Wagnera - jako jeden z instrumentów orkiestry.
Najważniejsze dzieła:
- 11 symfonii- między innymi III Wagnerowska d-moll, IV Romantyczna Es-dur, VII E-dur, IX d-moll - niedokończona - Bruckner pozostawił 3 części, jako czwarta wykonywane jest Te Deum. Symfonie Bruckera numerowane są w specyficzny sposób - 1-9 oraz symfonia O (Nullte,The Zeroth) napisana przed symfonią I ale nazwana po niej - stąd numer 0, oraz symfonia 00 (matematycznie -1) - symfonia szkolna - napisana jeszcze przed symfonią nullte.
- 3 msze (nr 1 d-moll, nr 2 e-moll, nr 3 f-moll) , psalmy, motety
- Te Deum - na sopran, chór, orkiestrę i organy.
- Requiem d-moll (1849)
