Antoni Dzimiński

Z Wikipedii

Antoni Dzimiński (ur. 13 czerwca 1787 w Piotrowicach k. Łowicza, syn Stanisława i Palmiry Łuczyńskiej, zm. 22 kwietnia 1864) – oficer wojsk polskich.

14 kwietnia 1807 wstąpił jako szwoleżer do 1 kompanii 1 pułku szwoleżerów Gwardii Cesarskiej. 13 grudnia 1809 furier; 1 marca 1811 awansował na wachmistrza; 6 kwietnia 1811 podporucznik 8 pułku szwoleżerów-lansjerów; 10 grudnia awansował na porucznika.

Walczył w kampaniach 1808 - 1813. Brał udział w 15 bitwach.

Ranny pod Wagram (6 lipca 1809) i Lipskiem (18 października 1813).

W Królestwie Polskim służył jako kapitan w Głównym Dyżurstwie.

W powstaniu listopadowym kapitan 1 pułku ułanów, odkomenderowany do sztabu gubernatora Warszawy, 6 lutego 1831 awansowany na majora z pozostawieniem przy dotychczasowych obowiązkach. 1 marca 1831 został odkomenderowany do pełnienia służby przy szpitalu wojskowym w koszarach aleksandryjskich. 11 sierpnia 1831 został adiutantem polowym generała Umińskiego, dowódcy korpusu rezerwowego. Po kapitulacji Warszawy pozostał w mieście jako chory, stawił się przed Komisją Rządową Wojny, ponowił przysięgę wierności carowi.

W 1832 służył jako kapitan w korpusie weteranów, wykorzystany w Warszawie, w 1835 umieszczony w komendzie inwalidów X okręgu straży wewnętrznej jako kapitan, w 1854 mianowany majorem.

13 grudnia 1809 r. otrzymał Legię Honorową nr 26942.

24 maja 1830 otrzymał znak honorowy za 15 lat nieskazitelnej służby oficerskiej.