Antoni Miączyński
Z Wikipedii
Antoni Miączyński herbu Suchekomnaty (ur.1691, zm. 1774) — syn Atanazego Miączyńskiego oraz Heleny Łuszkowskiej. Rotmistrz chorągwi pancernej, pułkownik JKMci (1727). Po ojcu wskutek cesji ojca został starostą grodowym łuckim Od 1723 roku do 1762 starosta łosicki[1], w tym czasie jest również dowódcą chorągwi pancernej. 6 grudnia 1738 zostaje kasztelanem podlaskim, tym samym zostaje senatorem. Jeszcze tego samego dnia zostaje odznaczony Orderem Orła Białego. 17 sierpnia 1773 roku zostaje wojewodą podlaskim. Od 1729 roku mąż księżnej Doroty Woronieckiej herbu Korybut(ur. 1712, zm. 1785). Poseł oraz senator na sejm.
Potomkowie
- Teresa Miączyńska — żona Michała Aleksandra Ronikiera h. Gryf
- Leon Miączyński (ur. 1730, zm. 1778) starosta inowłodzki
- Stanisław August Miączyński (ur. 1735, zm. NN)
- Józef Miączyński (ur. 1743, zm. 1793) — starosta łosicki, generał wojsk francuskich
- Aleksander Kajetan Miączyński (ur. 1751, zm. 1801) — generał inspektor, członek Sejmu Wielkiego,
- Antona Antonina Miączyńska (ur. 1761, zm. 1813) — żona Józefa Mikołaja ks. Radziwiłła h. Trąby
