Apries

Z Wikipedii

Imiona Apriesa
hieroglifami

Nomen – Uah-ib-Re

egip. – Trwałe-jest-serce-Re

Prenomen – Haa-ib-Re

egip. – Radosne-jest-serce-Re

Imię horusowe – Uah-ib

egip. – Ten-o-mocnym/trwałym-sercu

Nebty – Neb-chepesz

egip. – ...

Złoty Horus – Suaataui

egip. – ...

Apries lub Uahibre lub Wahibre - faraon - władca starożytnego Egiptu z Okresu Schyłkowego, z XXVI dynastii saickiej. Panował w latach 589-570 p.n.e. Był synem Psametycha II. Prowadził odmienną niż jego ojciec, politykę zagraniczną, polegającą głównie na podjęciu prób odzyskania dla Egiptu wpływów w Syro-Palestynie, ograniczeniu rozwoju miast, głównie Tyru i Sydonu, mogących stać się bazą wyjściową do inwazji na Egipt oraz przełamania hegemonii babilońskiej w tym regionie. Było to priorytetem początkowych lat jego panowania. W latach końcowych, walcząc o władzę sprzymierzył się z siłami babilońskimi, co w efekcie przyniosło klęskę i śmierć.

Apries

[edytuj] Zmagania o Tyr i Jerozolimę

W pierwszej kolejności postanowiono unieszkodliwić Tyr. W tym celu zorganizowano jego blokadę, która być może trwała około 3 lat. Egipcjanom nie udało się jednak zdobyć miasta, którego władca Itobal III poprosił o pomoc władcę babilońskiego - Nabuchodonozora II, którego wojska wkrótce wkroczyły do miasta. Plany Apriesa nie tylko nie spełniły się ale także zaszkodziły Egiptowi, odcinając od niego Fenicję. Niejako zadośćuczynieniem utraty Tyru było zdobycie Sydonu i Gazy.

W królestwie Judy, początkowo neutralnej wobec Babilonu, stronnictwo antybabilońskie zdobywało coraz większe poparcie. Sedecjasz, ostatni władca Judy, być może pod wpływem namowy Apriesa, zmienił swą politykę i otwarcie wystąpił przeciw Babilończykom. W odpowiedzi Nabuchodonozor natychmiast dokonał inwazji na Judę, zajął liczne warowne miasta i dążąc do likwidacji niezależności tego królestwa, przystąpił w 587 roku p.n.e. do oblężenia samej jego stolicy - Jerozolimy. Oblężona stolica Judy, osamotniona, mogła liczyć jedynie na pomoc ze strony Egiptu, ale Apries zwlekał z podjęciem jakiejkolwiek akcji. Gdy oblężenie i blokada miasta przedłużały się, faraon w końcu postanowił pójść miastu z odsieczą. Plan zakładał szybkie uderzenie z zaskoczenia jako jedyne możliwe rozwiązanie w zmaganiach z wojskami babilońskimi. Nabuchodonozor, dowiedziawszy się jednak o ruchach wojsk faraona, wyruszył naprzeciw nim, zwalniając blokadę Jerozolimy i chwilowo odstępując od oblężenia miasta. W Apriesie upatrywano zbawcę i obrońcę Jerozolimy. W mieście zapanowała powszechna radość i euforia, która wkrótce przerodziła się w zaskoczenie i przerażenie. Bowiem wiosną 586 roku p.n.e. doszło do spotkania sił egipskich z siłami Nabuchodonozora, w którym Egipcjanie ponieśli klęskę i zostali zmuszeni do wycofania się z Judy. Siły babilońskie powróciły pod Jerozolimę i wkrótce w wyniku nasilenia działań oblężniczych obrona została przełamana i latem 586 roku p.n.e. miasto zostało zdobyte. Żołnierze babilońscy dokonali straszliwej rzezi mieszkańców i ogromnego spustoszenia, zdobytego miasta. Władca Judy - Sedecjasz zdołał zbiec lecz został wkrótce ujęty i po wymordowaniu całej jego rodziny, oślepionego wywieziono do Babilonu. Za ustępującymi wojskami Apriesa ciągnęły tysiące mieszkańców Judy zamierzając schronić się przed Babilończykami w Egipcie. Migracja ta dała początek nowemu osadnictwu izraelskiemu w Egipcie. Najsilniejsza społeczność powstała na Elefantynie.

[edytuj] Schyłek panowania

Po burzliwych wydarzeniach w Syro-Palestynie, nastąpił okres spokoju wewnętrznego i względnego ustabilizowania władzy. Czas ten faraon zapewne spożytkował na działalność budowlaną i ugruntowanie swej władzy. Schyłkowe lata jego panowania, podobnie jak początkowe, przyniosły w Egipcie burzliwe wydarzenia; bunt, walki wewnętrzne, napaść wojsk babilońskich i w końcu klęskę i śmierć. Podłożem zaostrzającej się sytuacji było narastanie niezadowolenia wśród Egipcjan, spowodowane zwiększającym się napływem osadników greckich, wzrostem znaczenia społeczności greckich, licznymi przywilejami im nadawanymi, rosnącym wpływy Greków w armii egipskiej oraz wyraźnym sprzyjaniem im przez samego faraona. Niepokoje zapoczątkowały zamieszki, które wybuchły w Cyrenajce pomiędzy ludnością libijską, a napływową ludnością grecką. Libijczycy poprosili o pomoc faraona, a ten obawiając się konfrontacji pomiędzy najemnikami greckimi, stanowiącymi znaczną siłę w jego armii i wojskami greckimi w Libii, wysłał aby spacyfikować zamieszki, armię złożoną z samych Egipcjan. Armią dowodził Amazis, który, według Herodota, w czasie przemowy do zebranych wojsk został obwołany władcą. Przejęcie przez niego władzy oznaczało bunt przeciw Apriesowi i wybuch wojny domowej. Apries natychmiast wysłał do Amazisa - ^[1]

"...poważnego męża ze swego otoczenia, który zwał się Patarbemis, by ten dostarczył mu żywego wodza...lecz kiedy bez Amazysa przybył do Apriesa, ten długo się nie namyślał, tylko w przypływie wielkiego gniewu kazał mu odciąć uszy i nos. Ci z Egipcjan co jeszcze sprawie króla sprzyjali...nie zwlekali ani chwili, tylko przeszli na druga stronę i poddali się Amazysowi."

Obelisk Apriesa na Piazza di Minerva w Rzymie

Po fiasku misji mediacyjnej, obaj wodzowie; faraon i uzurpator, dążyli do jak najszybszej konfrontacji. Do spotkania dwóch przeciwnych armii doszło pod Momemfis, gdzie stoczono krwawą bitwę. Armia Apriesa została pokonana, a on sam dostał się do niewoli. Przewieziono go do Sais, które już wówczas stanowiło rezydencję Amazisa, gdzie pod naciskiem, prawdopodobnie swych doradców, nowy władca - "wydał Apriesa Egipcjanom, a ci udusili go, nastepnie pogrzebali w jego rodzinnym grobie."^[2]

Jest to jedna z wersji końca panowania Apriesa. Inna mówi o okresie około dwóch lat panowania obydwu władców i śmierci Apriesa podczas walk armii Amazisa z wojskami Nabuchodonozora II, króla Babilonu, który wojnę domową w Egipcie próbował wykorzystać aby zdobyć władzę nad Egiptem. Według tej wersji Apries przeszedł na stronę babilońską. Jeszcze inna wersja mówi, iż Apries zginął zamordowany po walkach wewnętrznych i próbie odzyskania władzy.