Architektura 8-bitowa
Z Wikipedii
Architektura 8-bitowa to w skrócie architektura systemu przetwarzania danych komputera oparta na 8-bitowych jednostkach informacji. Oznacza to, że za każdym odczytem lub zapisem do pamięci operacyjnej komputera oraz w wewnętrznych transferach procesora używa się dokładnie 8-bitowych porcji informacji. W systemach 16- czy 64-bitowych używa się odpowiednio co najwyżej 16- 32- i 64-bitowych porcji danych.
8 bitów pozwala na określenie do 28 = 256 różnych informacji, co jest stanowczo za mało przy adresowaniu pamięci komputera, dlatego procesory 8-bitowe, mają zazwyczaj 16-bitową szynę adresową (adresację komórek pamięci) - czyli każda z komórek posiada adres wyrażony za pomocą 16 bitów (np. MOS 6502, Z80, 8080). Przy 16 bitach przestrzeń adresowa rośnie do 64 kilobajtów (216). Procesory te mogą też posiadać rejestry 16 bitowe używane do adresowania pamięci oraz instrukcje umożliwiające wykonywanie prostych przeliczeń na tych rejestrach (zwiększanie, zmniejszanie, dodawanie)
Pierwszym szeroko stosowanym procesorem 8-bitowym był Intel 8080, stosowany na przełomie lat 70. i 80. XX w. Stosowane były też układy Z80 (kompatybilny z 8080), 6800 oraz 6502 które znalazły szerokie zastosowanie w komputerach domowych i grach wideo w latach 70. i 80.
Wiele z 8-bitowych procesorów lub mikrokontrolerów jest realizowana na ówczesnych procesorach np. kompletny komputer (procesor, pamięć, układy pomocnicze) w jednym układzie scalonym zgodnym z np. Z80.
